Het wolvenbos

De vraag

Daar in de deuropening staat Mason weer.
"Wat doe jij hier?"
Weer die grijns, niet alsof hij je uitlacht maar wel alsof hij aan iets heel grappigs moet denken als hij je ziet.
"Oh, ik kwam je iets brengen."
Hij zweeg.
"Wat dan?" Vraagt Wendy, lichtelijk geïrriteerd.
"Ik kom je dit teruggeven."
Hij steekt zijn hand uit. Er licht een mobieltje in, Wendy's mobieltje.
"Hé, hoe kom je daar aan?"
Zijn grijns wordt breder, ze kan nu bijna al zijn tanden zien (mooie rechte, witte tanden), en hij zegt:
"Die ben je in het bos verloren." Wendy pakt hem snel aan.
"En hoe heb jij die dan in godsnaam ooit kunnen vinden?
Dat is een geheim," Hij geeft haar een knipoog. Ze kijkt weer naar zijn gouden ogen.
"Het zal ook eens niet hé." zucht Wendy.
"Hoe wist je trouwens waar ik woon?
Oh wacht niets zeggen, je hebt zo je bronnen?
Precies, jij snapt het."
Hij geeft haar nog een knipoog, zegt:
"Ik zie je morgen." en daarmee vertrekt hij.

Dit keer heeft Wendy geen nachtmerries over het wolvenbos en gigantische wolven, maar mooie dromen over de hut en natuurlijk Mason.
Ze wordt wakker van de wekker en springt snel uit bed.
"Das de eerste keer dat ik uit bed kom zonder mijn wekker uit te schelden."
Denkt ze lachend. ze huppelt bijna naar benden.
"Wat ben jij vrolijk vandaag." Merkt haar vader op terwijl Wendy weer snel een boterham in haar mond propt.
Haar moeder begint te lachen.
"Komt dat misschien door de jongen die hier gister voor je aan de deur stond?" Wendy's vader kijkt haar verbaast aan.
"Welke jongen?"
Wendy lacht hem alleen even toe en zegt dan: "Ik ga, tot vanavond."
Als ze op school aan komt, komt Anne meteen naar haar toe.
"Twee dagen op tijd op school op een rij. Dat is een nieuw record.
Ja ja het zal wel."
Wendy kijkt zoeken om zich heen om te kijken of ze Mason ergens ziet.
Ja, daar staat hij, een paar meter verderop. Hij kijkt naar haar.
Wendy kijkt snel weg.
"Wat is er?" Vraagt Anne. ze kijkt naar Mason.
"Hij staart weer naar je.
Ssst, niet kijken."
Sist Wendy snel.
Anne giechelt.
"Ik zei toch dat je hem leuk vind.
Hmmpf.
Hij staat trouwens achter je.
Erg grappig Anne.
Wat is er zo grappig?" Klinkt Mason's stem achter haar.
Wendy schrikt zich kapot en draait snel om.
"Waarom laat je me nou altijd schrikken?!
Ik zei toch dat hij achter je stond.
Niet nu, Anne."
Mason lacht.
"Het is gewoon zo grappig om je te zien schrikken."
Hij knipoogt. Wendy rolt met haar ogen.
"Nou hilarisch."
Anne lacht en zegt:" Ik laat jullie wel even alleen, maar je verteld me straks alles, begrepen?." En daarmee was ze verdwenen.
"Wat is er?"
Wendy kijkt Mason geïrriteerd aan.
Hij grijnst weer.
"Ik wilde je iets vragen.
Heb je zin om met mij zaterdag middag uit te gaan?"
Wendy wist niet wat ze moest zeggen.
Dit had ze niet echt verwacht.
"Nou?" Mason kijkt een beetje bezorgt.
"Eh... Tuurlijk.
"Meen je dat?" Hij grijnst weer. "Ik begon me echt even zorgen te make"
Wendy bloost.
"Waar gaan we dan heen?
Oh, maar dat is een verassing."
Hij knipoogt weer en loopt weg.
Even bleef Wendy roerloos staan, maar toen bracht de bel haar weer terug bij zinne. snel rent ze naar de klas en gaat naast Anne zitten.
"En? Wat zei hij?"
Wendy had kunnen weten dat Anne haar meteen zou bestoken met vragen.
"Nou?
...
Hij vroeg me mee uit.
...
...
ECHT WAAR?!!!!!!
Dat is geweldig!
Sssst, straks hoort de juf ons.
Dat kan me niks schelen. Wat heb je gezecht? Alsjeblieft zeg me dat je ja hebt gezegd. Dat heb je toch wel gedaan he?
Mag ik ook even wat zeggen alsjeblieft?
Oh, tuurlijk, sorry.
Ja, ik heb ja gezegd.
DAT IS GEWELDIG!!!!
Ssst, ben toch eens stil.
Maar dit word je allereerste date. Ik ga je haar doen en ik ga helpen een outfit uit te kiezen, oh en ik ga je nagels doen en...
STOP, alsjebieft, dat is allemaal echt niet nodig.
Ahhhh, toe?
Nee.
Alsjeblie..
Nee.
Maar...
NEE!!!
Hmmpf.
...
...
Waneer is de date?
Zaterdag middag.
'S middags?
Ja, hoezo?
Ik dacht dat hij je 's avonds mee uit eten zou nemen in een of ander luxe restaurant.
Nee hè, weet je, je leest echt veel te veel romantische verhalen."
Anne giechelt.
"Misschien wel ja.
Kom, we kunnen het best die paar minuutjes nog even opletten."
Anne zucht. "Oké.

Zaterdag ochtend staat Wendy al vroeg op. Ze gaat naar beneden.
Daar zit haar moeder al aan het ontbijt.
"He schat, wat ben je vroeg op.
Eh ja, ik kon niet meer slapen.
Oh, ga je nog iets leuks doen vandaag?
Eh ja, ik heb straks een date."
Haar moeder kijkt haar verbaast aan.
Echt waar? Met wie?
Ehm, weet je nog die jongen die laatst langs kwam?
Die leuke blonde?
MAM!
Wat, dat mag ik toch best zeggen? Het is de waarheid. waar gaan jullie trouwens heen?
Dat weet ik noch niet. Het is een verassing.
Ohhh spannend.
Ja ja.
Moet je je dan niet vast gaan klaarmaken? Ik wil je best helpen.
Niet jij ook al."
Kreunt Wendy.
"Nou, het spijt me dat ik je wil helpen."
Wendy zucht en gaat terug naar haar kamer. ze gaat zich toch maar eens aankleden. En dat is maar goed ook want ze is lang bezig een goede outfit uit te zoeken. ze weet namelijk niet waar ze heen gaat, dus weet ze ook niet waar ze op moet rekenen. uiteindelijk trekt ze gemakkelijke maar toch nette kleren aan. dan gaat haar telefoon.
Mason naam staat op het scherm.
Ze neemt op.
"Hé Wendy.
Hoe komt het dat jij in mijn telefoon staat?"
Ze hoort hem lachen.
"Weet je nog toen ik je telefoon had gevonden?
Ja?
Ik ben zo vrij geweest om mijn nummer er in te zetten."
Wendy weet niet wat ze er van moet vinden.
Wendy?
Huh, eh, ja?
Oh, ik dacht even dat je had opgehangen."
Hij klonk oprecht bezorgd.
"Nee hoor, ik dacht alleen even na.
Gelukkig maar."
Hij lachte weer.
"Maar ik wilde eigenlijk even vragen of ik je over een uurtje op kan halen.
Ja hoor." antwoord ze blij.
Oh ja, en ik hoop dat je niet bang bent om achter op een motor te gaan?
Een motor? Eh, n..nee hoor."
Ze probeert het stoer te zeggen, maar ze kan het niet helpen om een beetje te stotteren.
"Geen zorgen hoor, ik zal je er niet af laten vallen." Hij lacht weer.
"Tot zo." En hij hangt op.