Het wolvenbos

Ashton

Waneer Wendy wakker wordt schijnt de zon al volop door de ramen. Ze gokt dat het al zeker in de middag is. Ze rekt zich even flink uit en krimpt in elkaar van een plotselinge pijn aan haar arm. Ze kijkt ernaar en ziet dat ze een redelijk grote schaafwond heeft. Ze probeert zich te herinneren hoe die daar komt. Ineens herinnert ze zich haar worstel partij met Mason de vorige avond toen ze bijna een van de roedelleden had aangevallen. Ze staat op en merkt dan pas dat Mason nergens te zien is. De afgelopen avonden had hij steeds bij haar geslapen, maar nu is hij nergens te bekennen. Ze loopt naar de badkamer en neemt een koude douche om haarzelf op te frissen. Ze was voorzichtig haar wond en wast haar haar. Daarna is ze een tijdje (wat voelt als een half uur) aan het vechten met de klitten in haar haar. Als ze eindelijk haar hele haar doorgekamd heeft doet haar hoofdhuid pijn en durft ze te zweren dat ze minstens de helft van haar haar heeft uitgetrokken. Ze kijkt even op haar telefoon, het is al lang geleden dat ze zelfs maar aan haar telefoon gedacht heeft. Ze ziet dat ze een hoop gemiste telefoontjes van haar ouders heeft. Ook staat haar hele telefoon vol met berichtjes. Ze geeft een kort antwoord en legt wil dan haar telefoon wegleggen, waneer ze ziet dat ze ook berichtjes heeft van Anne. Ze krijgt een brok in haar keel. Anne is een van de weinig overgebleven delen van haar oude leven. Zelfs haar ouders horen min of meer bij haar problemen, maar Anne niet. Maar ze lijkt niet meer bij haar nieuwe leven te horen. Ze zou zich niet voor kunnen stellen hoe. Met pijn in haar hart negeert ze de berichtjes van Anne en legt ze haar telefoon weg. Nog nadenkend over haar vriendin loopt ze niet oplettend de gang op. Ze loopt naar de keuken in de hoop om Mason te vinden. Ineens loopt ze tegen iemand op. Ze valt op de grond.
"Gaat het?"
Ze kijkt omhoog. Voor haar staat een jongen die ze nog nooit heeft gezien. Hij is lang, minstens twee jaar ouder dan zijzelf en hij heeft kort bruin haar en groene ogen.
"Heb je hulp nodig?"
Hij steekt zijn hand uit.
"Graag."
Ze pakt zijn hand en hij trekt haar omhoog.
"Ben je nieuw hier? Ik heb je nog nooit eerder gezien.
Dat zou ik ook aan jou kunnen vragen.
Maar ik vroeg het als eerst, dus...
Oke, ik ben min of meer nieuw hier.
Min of meer?
Ik was eerst.
Huh?
Ik heb jou ook al gevraagd of je nieuw bent.
Niet echt hoor. Het is nooit uit je mond gekomen.
Geef nou maar antwoordt."
Ze kijkt hem geërgerd aan.
"Oke, omdat je het zo lief vraagt. Ik woon hier al mijn hele leven.
Hé? Maar ik heb je hier nog nooit gezien. Hoe kan dat dan?
Tss tss, het is mijn beurt. Hoe bedoel je dat je min of meer nieuw bent? Je bent toch wel een... je weet wel?
Ik ben een weerwolf ja. En ik ben hier min of meer nieuw, omdat ik volgens mij niet echt bij de roedel hoor. Niet officieel tenminste.
Wat doe je hier dan?
Sorry, het is weer mijn beurt. Hoe kan je hier je hele leven wonen als ik je nog nooit heb gezien?
Omdat ik een tijdje weg was. Jij bent pas na mijn vertrek gekomen. En nu ben ik hier weer, het middelpunt van de roedel."
Hij geeft haar een knipoog.
En nu is het weer mijn beurt."
Hij denkt even na.
"Wat had ik ook alweer gevraagd net? Oh, laat maar, ik weet het alweer. Wat doe je dan hier, als je niet bij de roedel hoort?
Dat is een... lang verhaal.
Vertel maar, ik heb de tijd.
Waarom eigenlijk? Ik ken je niet. Ik weet je naam nog niet eens.
Oh, maar das makkelijk verteld, ik ben..."
Hij wil het net vertellen als de stem van Mason door de gang klinkt.
Ashton?!

Wendy kijkt langs de jongen die dus waarschijnlijk Ashton heet. Mason kijkt hen met een verbaast maar blij gezicht aan.
"Hee, broertje." Zegt Ashton.
Wendy kijkt hem verbaast aan.
"Broertje?"
Ze kijkt vragend van de een naar de ander.
"Yep, dit is mijn kleine broertje, Mason. misschien ken je hem al.
En of ik hem ken."
Nu is het Ashton's beurt om verbaast te kijken.
"Echt? Normaal laat Mason zich niet erg veel in met de nieuwelingen.
Oh, maar zij is niet zomaar een nieuweling."
Mason gaat naast haar staan en slaat zijn arm om haar middel.
"Oh, ik snap het al. Een prima vangst. Het mocht trouwens tijd worden. Ik begon al te denken dat je misschien niet op meisjes viel."
Wendy en Ashton lachen. Tot Mason Ashton een harde por in zijn zij geeft.
"Au, dat was nou ook weer nie nodig. Trouwens..."
Hij kijkt haar vragend aan.
"Wendy.
Ah, Wendy. Wist je al dat je zijn eerste vriendinnetje bent?
Nee, echt?
Ja, nou ik zie jullie nog wel hé."
Hij steekt zijn hand op als afscheidsgroet en loopt weg.