IT WASN'T ME AFTER ALL [ CALIEXES WARRIORS #1 ]

Prologue

Prologe

"Mama sa may garden lang po ako," paalam ko kay mama ng madaanan ko sila sa couch.

Parang nakakita silang lahat ng multo naka awang ang bibig nila. Sila Papa ay bahagya pang nataranta dahil sa pag sulpot ko sa harap nila. Nag salubong lamang ang mga kilay ko.

"Buhay pa ako bakit gulat na gulat kayo ng makita ako? Ayaw nyo na akong makita, nag lihim din ba kayo sa'kin?" may bahid nag hinanakit kung tanong.

Bahagya naman sila na natauhan, Aeroz was serious. Ofcourse kailangan pa hindi nag seryoso ang bunso ko na kapatid. Minsan ay maloko siya 'yon ang ayaw ko. Hindi mabubuo ang araw niya ng hindi ganiyan ang reaksyon nila.

Agad na lumapit saakin si mama at mangiyak-iyak na yumakap saakin. Niyakap siya ako ng subra subrang higpit. Parang may kung anong humahaplos sa puso ko. Si Papa at ate naka masid sa'ming dalawa. Nang makita nila nakatingin ako ay agad sila na ngumiti. Ganoon sila kasaya, can't believe  sabi ko sa utak ko. Ang wierd ng pamilya ko, hindi ko sila maintindihan minsan.

"Anak gusto mo ba na kumain? Anong gusto mo ipaghahanda kita? Ayos ka lang talaga?" pinaulanan niya ako ng tanong, nanginginig ang kanyang boses. Unti-unting nabasa ang balikat ko. Napaawang ang bibig ko ng umiyak siya habang yakap ako.

Nakaramdam ako bigla ng hindi maipaliwanag na lungkot dahil sa pag iyak niya.

"Ma! Bakit ka naman umiiyak?" nag aalalang puna ko.

Agad na lumapit sa'min si Papa, gusto ko din na ma-iyak. Na guilty ako hindi ko alam na ganito sila dahil sa ginawa ko. Tila dinudurog ang puso ko, parang nararamdaman din nila ang sakit na nararamdaman ko ngayon.

Kung nasasaktan man ako dinadamay ko ba sila dahil doon. Dahil ngayon ay kitang kita ko ang sakit ang pagaalala nila.

"Mahal tahan na," alo ni papa kay mama dahil umiiyak 'to.

Umiwas na lamang ako ng tingin napa tingala pa ako para pigilan ang nag babadya kung luha.

"Aalis na po ako sa garden lang ako," paalam ko ulit at tipid na ngumiti. hindi ko na  hinintay ang sagot nila.

Mabilis ang bawat hakbang pa punta sa garden. Napag pasiyahan ko na umupo sa pahaba na upuan gawa sa kahoy. Maganda ang pwesto na ito kitang kita kung gaano ka ganda ang tanawin.

Ngayon ko lang na realize bakit ko ba sinayang ang luha ko. Paano ako mag move on. Kung pa ulit ulit at bawat oras ang iniisip ko lahat lahat.

Tumatak sa isip ko ang sakit pait paano ako babangon. Kung linulubog ko ang sarili ko. Iyak ako ng iyak wala naman iyong magagawa.

Madali akong napunas nag luha ko ng maradam ko ang pag patak noon sa palad ko. Nararamdaman ko din na may papalapit sa'kin.

"Alveah, ayos ka lang ba talaga?" tanong sa'kin ni Ate Ashiana nag-aalalang umupo siya sa tabi ko na upuan. Ngumiti lamang ako ng tipid.

I'm so guilty nadadamay sila.

"Syempre naman no," pinasigla ko pa ang boses ko ng sumagot.

"Duda!" sabi niya habang kinakabisado ang reaksyon.

Tinulak pa niya ang noo ko. "Eigtheen years ka na nabubuhay dito sa mundo. Kasama kita palagi sa tingin mo hindi ko alam kung malungkot ka. Author ako bhe alam ko ang mga expresiyon ng mga tao. Hindi lang lahat pero ikaw oo." Sabagay tama siya palagi kaming may girl bonding even my mom.

"Niloloko lang naman kasi nila ako. Napaka saya ko ano, ang sarap para sa pakiramdam ng lukohin. Gusto ko na uminom nag zonrox," ani ko ng mapait at may halong biro.

Hindi niya iyon nagustuhan dahil sumama ang maamu niyang mga mukha.

"Balak mo ba na patayin ang sarili mo. Sisy hindi iyon ang solusyon sa problema mo." napakagat na lamang ako ng ibabang labi ko sabay iwas ng tingin.

Gusto ko na manakit, gusto ko na ipokpok ang ulo ko sa pader. Baka sakali na magising ako sa katotohanan kahit paano. Malay ko nalang kapag nagising ako wala na lahat. Limot ko na lahat lahat.

Sakit ang namamayani sa puso ko. He lie, and everything.

It wasn't me after all... It wasn't me, iba pa rin. Siya pa rin, ako yung nandito pero siya parin ang gusto niya. Akala ko simpleng pagka-gusto lang ito pero, bakit ang sakit..

Masakit na malaman na wala akong laban na sa tatlong taon nilang pinagsamahan. Dahil bago pa lang naman niya akong kilala. At baka nagustuhan niya ako dahil nakikita niya ang pagkakapareho naming dalawa.

Hindi niya ako mahal bilang ako, hindi kami pareho ng nararamdaman para sa isa't isa.