IT WASN'T ME AFTER ALL [ CALIEXES WARRIORS #1 ]

Chapter 34

Nagising ako dahil sa sinag ng araw na tumatama sa mukha ko. Nadaing na lang ako dahil sa subrang sakit ng ulo. Napatulala ako ngayon sa kisame puti, alam ko na base sa paligid mo ay wala ako sa bahay. But the scent and the room where I was is familiar. Dahil alam ko na napuntahan ko na 'to ng maraming beses.

I crossed my eyes when I heard the door open. Naramdam ko ang paglapit ng isang tao sa akin na nagpapabilis ng tibok ng puso ko.

“I know you're awake, I saw you open your eyes earlier. I just pretend I didn't see it,” I heard Ryden said to me in gentle tone.  I heavily sight and open my eyes, umupo ako sa kama at tumingin deretso sa kanya.

“Why, Im here?”

“Your too drunk so I let you sleep here, it's too dangerous outside. At isa pa ay baka mapahamak ka pa o kung anong mangyari sayo,” he explained. Habang hindi inaalis ang tingin sa akin.

“Oh, thank you!” I sarcastically said with a smile.

Hindi niya pinansin ang pagkasarkastiko bagkos ay lumapit siya sa akin na may dalang bio flu at isang baso ng tubig. Nilapag niya yon sa bed side table. “Are you hungry? Your head hurts? Feeling anything?”

“What do you really need? Alam ko ang mga sinabi ko kagabi. Wala akong hindi pinagsisihan doon. Actually, Im so proud of myself,” I stated.

Kinain ko ang hiya ko na nararamdaman. Napapikit ako at napahawak sa ulo ko, noong maalala ko ang ginagawa ko kagabi habang lasing ako. Nahihiya ako kay Tita at Tito.

Im hurt. I'm also proud of myself dahil nasabi ko yung iba sa matagal ko na kininikimkim, it's really hard. Kahit lasing ako noon at least nasabi ko ang ibang parte na akala ko ay ayos lang pero ang totoo ay hindi.

Tumahimik siya at nag-iwas ng tingin, nakita ko na nagtagis bagang siya at napamasahe sa may panga.

“Why? Natahimik ka? Dapat inuwi mo na lang ako, in the first place ano naman gagawin ko rito? Makikipaglokohan na naman? Sabi ko tama na yung unang beses na ginawa nyo 'yon. Pero yung pangalawang beses subra na 'yon.” Walang emosyon akong nakatingin sa kanya. Kailangan ko pa na tingalain siya para makita ang mukha niya dahil sa katangkaran niya.

I laughed when I remember something “Oo nga pala. Walang tayo.”

“Thank you for your concern, kailangan ko na umalis dahil hinahanap na ako ng pamilya ko,” malamig ko na dagdag.

Tuluyan ako na bumangon at sinuklay ang buhok ko gamit ang mga palad, dahil baka sabog ang mukha ko dahil kakagising ko pa lang. 

“Alveah, can you believe me? Just this time?” he's voice was almost begging. “Kahit ngayon lang maniwala ka. I know what I feel, sorry kung naging duwag ako, oo. Hinintay ko yung tamang tyempo para sa atin. Because I want it to be perfect and memorable for you.”

“You what? I didn't wish for anything okay sa akin yung lahat hindi naman ako mapili. Ayos na sa akin kahit simple, bakit ngayon mo lang iyan sinasabi sa akin?”

“Kasi alam mo na bumibitaw na ako?”

“Because I don't want to lost you.” Yumakap siya akin, ramdam ko ang pagkabasa ng balikat ko kasabay ng sunod sunod niyang paghikbi. “Sorry, I always hurt you hindi ko nagagawa yung mga pangako. Im not perfect.”

“You're late, Ryden1” medyo garalgal ko na sabi. Kinalas ko ang pagyakap niya sa akin bago tinuloy ang paglalakad ko sakto na pag bukas ko ng pinto ay bumungad sa akin ang mukha ng pamilya niya. 

Nag-iwas sila ng at umakto na may ginawa at madaling nawala sa harapan ko. Umalis ako sa bahay nila na walang lingunan. Pagsarado ng pinto ay tuluyan ngang bumuhos ang mga luha ko.

Sakto na pag bukas ko ng pinto sa gate nila nadinig ko ang pagbusina kaya napalingon ako roon. Mas lalong naging agrisibo ang pagbagsak ng mga luha ko noong makita ko si Ate na lumabas sa sasakyan.

Mabilis niya akong nilapitan at mahigpit na niyakap. “Buti na lang na sense ko na uuwi ka na sis. Kaya pa ba?”

“Hindi na” I said between my cries.

My biggest breakdown I ever had, hindi ko inakala na ganoon pala kasakit kapag nagmahal ka. Ang hirap hirap na abutin yung pinapangarap mo, subrang iyak mga luha, sakit, na may kasama pagkadurog. bago ka sumaya masasaktan ka mo na.

A month pass pasukan na wala akong paramdam sa kanila. Hindi ako gumagamit ng kahit anong gadgets. Hindi ako pupunta sa t'wing bimisita si Seirra tapos pinapasabi raw ni Ryden na gusto niya ako na maka-usap. Si Caven lang minsan binisita niya ako at Seirra. Kahit noong pumunta si alona dito hindi ako nagpakita o kinausap lang siya.

Galit na si daddy sa kanila kaya naman kapag pumunta sila rito ay palagi sila na pinapaalis. Madami ang nagbago sa akin naging mas maputi ako pero medyo maputla minsan na lang kasi ako maarawan. Tatlong beses ata sa isang linggo. Focus lang ako sa lahat ng bagay ginawa ko lahat para libangin ang sarili ko.

Hanggang balikat na lang ang buhok ko pina bleach ko pa ng white. Tapos nagsuot din ako sa salamin na bagay sa akin para mag mukha naman ako na magandang tao.  I become cold a little malimit na magsalita minsan ay palagi na lang na tahimik. Napapatanong talaga ako sa sarili ko minsan.

Ako pa ba 'to?

I pack my things I needed bago nagpahatid pa punta sa school. Maaga pa naman kaya hindi pa masyadong traffic. Wala pang masyadong sasakyan kaya less hasle na rin.

“Ma'am nandito na po tayo,” anunsyo ng driver ko.

Tipid ako na ngumiti sa kanya bago bumaba, sinalubong agad ako ng pang-aasar ni sirang Caven.

“Ang pangit mo talaga, anong pumasok sa isip mo at nagpa-bleach ka. Mukha kang manang,” bungad niya sa akin.

Pabiro ko na sinipa ang kabilang tuhod niya, mabilis naman siya na umilag bago pinag cross ko ang braso ko bago ngumisi. “Aminin mo na mas lalo mo akong nagustuhan dahil mas gumanda ako sa glow up ko!” bwelta ko.

“Dream on, he answered smirking.

Nasa kalagitnaan kami ng pagtawang dalawa ng mahirinig ko ang pagtawag sa pangalan ko. Nanigas ako sa kinatatayuan ko at natigilan. Ang pamilyar na boses na 'yon na dati ang sarap sa pandinig ko. Ilang buwan kong hindi narinig dahil hindi ko siya kinausap.

“It's been a long time; I miss you so much” he said in soft voice but there is a hint of happiness in his voice.