IT WASN'T ME AFTER ALL [ CALIEXES WARRIORS #1 ]

Chapter 29

I woke up in the middle of the night because I feel so thristy. Masakit ang ulo ko dahil sa pag-inom ko. I drink naman pero malala yata yung ginawa ko kanina para akong isang bata na sabik sa mga inumin.

Napaupo ako sa kama ko habang nakabusangot.  Ang sakit talaga ng ulo parang mabibiyak. I don't know where I am, napababa ako sa suot ko ganoon pa rin naman. I sight heavenly.

Ipinagpasalamat ko na bumukas ang pinto may isang babae na pumasok. Napatingin ito sa akin kaya kinabahan ako sa tingin niya sa akin.

"Gising ka na pala. Nagdala ako ng tubig saka gamot para sa sakit ng ulo mo," mahinang sabi nito.

Kumurap ako ng ilang ulit at napalunok. "Nasaan ako?"

"Ah... nandito ka sa Forest Island dito sa Cebu."

"Bakit ako nandito?" Hindi ako rito naka check in. Pareho na napakunot ang noo namin dahil sa tanong ko.

"Hindi mo alam kung bakit ka nandito at kung sino ang nagdala sayo rito?" naguguluhan nitong tanong sa akin.

Napakamot ako ng ulo ko at pagkatapos umiling. "Jusko ko ho. Mabuti pa ay matulog ka na ulit bukas ko na ipaliwanag sayo ang lahat. Pupunta rin ako rito bukas. Malalalim na rin kasi ang gabi dinala ko lang ito para paggising mo bukas ay handa na 'to."

Kaagad akong naalarma. "No! I will go home. . . Hinahanap na ako ng Ate ko. Saka nakita mo ba yung kasama ko na babae?"

"Ay oo kilala ko siya nasa kabila siyang kwarto." Huminga ako ulit ng malalim. We forget our problem but we made a mess and another problem.

"Paki sabi na lang sa kaniya na aalis na ako," maikling sagot ko.

"Naku!" pigil niya ng akmang baba ako sa higaan. "Wala ka nang masasakyan pauwi. Baka mapano ka sa daan marami na ang masasamang loob ngayon."

"I can book a cab na lang uuwi na talaga ako," pursigido na sabi ko.

Sakto pagbaba ko sakto na bumukas ang pinto. I froze when our eyes met. His eyes are full of logging and loneliness, pain. Paano siya nandito? It's been a month since I saw him iyon pa ang oras na nasasaktan ako dahil sa nalaman ko tapos umakto lang siya na parang walang ngyari.

"Sir uuwi na raw po siya," sabi noong matandang babae kanina.

Nanlaki ang mata ko. Siya ang nagdala sa akin rito dahil kilala niya ang babae.

"You can sleep Nelita ako na ang bahala sa kaniya, gabi na rin magpahinga ka na," utos niya sa babae.

"Sige po, Sir!" I panicked when she turn her back on me.

"No! H'wag kang umalis dito ka lang!" agad na sigaw ko. Nanlaki ang mga mata niya ng linungin ako nagpalipat lipat ang tingin niya sa'ming dalawa ni Ryden.

Nanaig pa rin ang sakit at galit sa puso ko. "I will take you home!" mahinag sabi niya ulit.

"Why I am here at bakit ka nandito. Siguro sinadya mo talaga no. You always like play with my feelings, tao ako Ryden hindi ako bagay na pwede mong paglaruan!" sumbat ko sa kaniya.

"I bring you here because you're  wasted and drunk. Hindi kita pwedeng iwan na lang doon, paano kung wala ako roon ano nang mangyari sayo," he explained. "Hindi ka pwedeng maglasing Alveah, hindi ka pa pwede sa bar. Hindi mo alam ang mga ginagawa mo."

"Ede sana. . . hinayaan mo na lang ako doon. Are you even concern? Dapat noon mo pa yan sinabi sa sarili mo." Nanggilid ang mga luha ko. "Sana sinabi mo na yan sa sarili mo hindi iyon paglaruan mo ako. Tang*na mo! Palagi mo akong pinahihirapan."

Humakbang siya paalapit sa akin pero umaatras naman ako. "Natakot ako. Hindi ako sigurado noon sa nararamdaman ko. Take care yourself please. Hindi ko mapapatawag ang sarili ko kapag mayroong ngyari sayo."