SON AĞIT

1.Bölüm

SON AĞIT
❝SÜRGÜN EDİLİŞ❞

Hepinize merhaba. Hoş geldiniz...

Kitaba başlamadan önce buranın özellikle okunmasını rica ediyorum sizden.

Bu kitapta hiçbir şekilde pedofili yer almamaktadır. Kitabı okudukça bunun farkına zaten varacaksınız. Viran hiçbir şekilde
Lorin'e o reşit olana kadar farklı bir şekilde dokunmamıştır. Çok fazla bu tür yorumlar yer aldığı için şimdiden uyarma ihtiyacı duydum.

Viran pedofili, sübyancı gibi hakaretleri hak eden bir karakter değil. Dediğim gibi, kitabı okudukça zaten bunun farkına varacaksınız.

Aynı şekilde bana karşı da kötü içerikli gelen yorumlar biraz fazla. Kitabımda hiçbir şekilde bu şekilde iğrenç şeyler yer almamaktadır.

Keyifli okumalar dilerim.

Sizi seviyorum.

_____

2 YIL ÖNCE

Sürdüğüm bisikletimle birlikte Mardin'in taşlı sokaklarından geçerken aklımda olan şey, kesinlikle bir an önce eve varmak ve yeni aldığım kitabıma başlamaktı. Konusu güzeldi, aşkı anlatıyordu. Sahi, aşk neydi ki? Ben bilmiyordum. Bilsem de kime neydi, sanki aradığım aşkı bulabilecektim... Saçma sapan düşüncelerle aklımı bulandırırken bisikleti daha hızlı sürmeye başladım ve kendimi yine hayallere kaptırdım.

Dakikalar sonra evin önüne gelmiştim.

Lâkin evin önüne geldiğimde toplanmış olan kalabalığı görmeyi beklemiyordum. Şaşkınca etrafa bakınırken bisikletten indim ve eve doğru ilerlemeye başladım.

Kapının önünde ağlayan annemi görünce her tarafımın buz kestiğini hissettim. Annem... O çok kötü görünüyordu. Ağlamaktan gözleri kızarmış, tüm bedeni titriyor gibiydi. Korkuyordum. "Anne?" dedim, titreyen sesimle. "Ne oldu anne? Ne bu hâlin?"

Annem bana hüzünlü bir bakış attı. Daha önce hiç böyle bakmamıştı bana.

En çok annemin bakışlarından korktum.

"Lorin!" dedi, annem ağlamalarının arasından. "Bittik biz, Lorin. Öldürecekler hepimizi de. Yandık biz kızım, diri diri mezara atacaklar bizi!"

Abim veya babam...

Yine ne yapmışlardı?

Kaşlarım çatıldığında annemin yanına adımladım. Tüm kalabalık bizi izliyordu. Onların bu bakışları altında ne kadar sakin kalmaya çalışırsam o kadar kâr diye düşündüm. "Korkuyorum anne. Hadi söyle ne olduğunu." dedim.

"Abin." diye söze başladı. Sertçe yutkundu. "Abin, Şahmaranların kızını kaçırmış. Baban her yerde abini arıyor ama bulamıyor." dedi.

"Ne?" dedim, yüksek sesle. Kocaman olmuş gözlerimle anneme bakıyordum. Ne diyeceğimi şaşırmış durumdaydım. Şahmaranların kızının abim ile ne alakası vardı? Ayrıca gerçekten böyle bir şey varsa o kız ve abim nasıl bir araya gelmişlerdi? Abim nasıl böyle bir şeye cesaret edebilmişti?