Küçük bir kız olan Lorin Kalender ve Mardin'in büyük bir aşiretinin ağasının oğlu Viran Şahmaran...
Berdel yüzünden iki ailenin de tüm hayatı değişmişti. Henüz küçük olan Lorin kendisini bir anda büyük bir konağın avlusunda buluvermişti. Viran ise t...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
_____
İçimde bir sıkıntı vardı. Böyle olmasını istememiştim ama en sonunda Viran gibi bir adamı bile çıldırtacak seviyeye gelmişlerdi. Şimdi ise arabadaydık ve küçük konağa gidiyorduk. Annesine çok sinirlenmişti ve çözümü ondan uzaklaşarak bulmuştu. Ne desem, ne yapsam bilemiyordum. Umarım her şey yoluna girerdi.
"Şimdi ne olacak?" diye sordum, onu incelerken. O ise sinirinden zerre kurtulamamış, öfkeyle direksiyonu tutuyordu. Konuşmam ile kısa bir an kafasını çevirip bana baktı ve daha sonrasında tekrardan yola döndü.
"Bilmiyorum." dedi, net bir sesle. "Kendi annem neler yapmış da ruhum duymamış. Neden söylemiyorsun kızım sen bana? Ne diye korkup çekiniyorsun ki?"
"Sizin yanınıza yeni gelmiştim ve o evde kimseye güvenmiyordum çünkü. Hele annene ya da babana asla! Sana da söylemek istemedim. Dediğim gibi, yeni evliydik ve sana bile tam anlamıyla güvenmiyordum."
"Güvensen ne olurdu sanki?" diye dert yandı. Susmayı tercih ederek önüme döndüm ve bu sefer yolu seyretmeye başladım. "Sana ne dokundum, ne kötü söz söyledim ne de imâlarda bulundum. Oradaki herkese güvenmemen ama bir tek bana güvenmen gerekiyordu."
"Beni de anla Viran. On altı yaşındasın ve birden bir adamın yanına koyuyorlar seni, nikahınız kıyılıyor. Üstelik gittiğin ev, cehennemden farksız. Bir tarafta her daim ailene söven bir kayınbaba ve seni aşağılayan, bulduğu her yerde sıkıştıran bir kayınvalide. Sen beni anlayamazsın Viran. Ne çektiğimi bir ben, bir de Allah bilir." dedim.
"Ben seni anlardım Lorin." dedi ve derin bir nefes aldı. "Seni her zaman anlamaya çalıştım, sürekli empati yapıp durdum. Birlikte aynı yatağa girdiğimizde, sen yatağın en köşesine kıvrıldığında hiç mi canım acımadı zannediyorsun? Sence ben seni düşünmeyecek, seni anlamayacak, seni hor görecek bir adam mıyım? Bu mudur yani?"
"Hayır." dedim ve yine ona dönüp yüzüne baktım. "Ben sadece aileme bir şey olmasından korktum. Abim zerre umurumda değil, ben en çok annemi düşündüm ve sırf annem için sustum. Suçsuz günahsız bir tek annem var. Sustum ve iyi de yaptım. Yine olsa yine yapardım. Asla pişman değilim."
"İyi." dedi ve sıkıntılı bir nefes verdi. Araba durduğunda önüme döndüm ve konağa gelmiş olduğumuzu gördüm.
Yalnızca bir arabanın geçebileceği, yerlerin taşlarla döşendiği bir sokaktaydık. Şahmaranların küçük konağıydı burası, o evden uzaklaşmak içim de mükemmel bir yerdi. Konağın yanında yazan, "Şahmaran" yazısına baktım bir süre. Şahmaranlar beni de ailemi de yakıp kül etmişlerdi...
