SON AĞIT

7.Bölüm

Hepinize merhaba.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınız.

Keyifli okumalar dilerim.

_____

"Ne düşünüyorsun?" diye sordum, koltukta öylece oturan Viran'a bakıp. Kafasını kaldırdı ve bana baktı. Ona bir gülümseme bahşettim ve yanına ilerleyip yanına oturdum. Elimi uzatıp kolundan tuttum. "Bir sıkıntın mı var, Viran?"

Hep o bana soracak değildi ya...

"Bilmem." dedi ve kolunu omzuma atarak beni kendisine çekti. "Düşünüyorum öyle. Olan biteni, bizi, çevremizi, hayatımızı..."

"Düşünme, bırak her şeyi kendi hâline." dedim ve kollarımı ona doladım. Yanağımı göğsüne yasladığımda gömleğinden bile belli olan sıcak tenini hissettim. "Hem, biz demedik mi bir sıkıntımız olduğunda birbirimizle paylaşacağız diye? Ne diye kendi kendine oturuyorsun burada? Ben ne güne duruyorum?"

"Senin de kafan çok karışık, biliyorum. Takılma bana, söyle bakalım ne yapalım?"

"Bilmem." dedim ve yavaşça omuzlarımı kaldırıp indirdim. "Bu konak ikimize göre çok büyük. Ne yapsak bilemiyorum. Canım sıkılıyor. Senin de işe gitmen gerekecek. Ne kadar süre böyle burada duracağız ki?"

"Bilmiyorum Lorin." dedi ve sıkıntılı bir nefes verdi. "İnan bana hiçbir şey bilmiyorum" dedi. Birkaç saniye durduğunda kafamı hafif kaldırdım ve ona baktım. Kolumun birini onun bedeninden çektiğimde yüzüne uzattım ve sakallarına koydum. Kafasını eğdi ve mavi gözlerime baktı. "Annene gitmek ister misin?" diye sordu. Birkaç saniye ona öylece baktım. Kafamı yavaşça onaylarcasına salladığımda kafasını iyice bana doğru eğdi ve dudaklarıma küçük bir öpücük kondurup geri çekildi.

Viran'ın yanından kalktığımda kafamı öne eğip kıyafetlerime baktım. Siyah bir kumaş pantolon, parlak kumaştan yapılan yeşil bir gömlek, ayağımda ise siyah babetlerim vardı. Babetlerim parlaktı ve azıcık topuğu vardı. Bu şekilde gidebilirdim. Bu yüzden kıyafet işi ile uğraşmadım. Çantamı almam yeterli olmuştu.

Evden ayrıldığımızda arabayla annemlere gitmek için yola koyulmuştuk. İçimde heyecan vardı. Annemi görebilecektim. Onu özlemiştim. Babamı da özlemiştim aslında. Ama bilemiyordum. Benim için hep annem ağır basmıştı ve babam daha pasif kalıyordu. Ne baba, ne başkası. Hiçbir şey annemin yerini doldurmuyordu. Ben gelinlikle evden ayrılırken sunduğu feryatlar hâlâ çok taze bir zamanda yaşanmış gibi aklımdan çıkmıyordu. Evet, zor şeyler yaşamıştık ama yine de birbirimizde teselli bulmasını bilmiştik. Annem... Benim için çok özeldi.

Evin önüne geldiğimizde heyecanım daha da arttı. Arabanın kapısını açıp içinden indim ve hemen üzerimi düzelttim. Viran da arabadan indi ve o da üzerindeki beyaz gömleği ile altındaki siyah kumaş pantolonunu düzeltti. Yanıma geldiğinde adımlarımı evin kapısına doğru ilerlettim ve bekletmeden zile bastım.

Birkaç saniye sonra kapı açıldığında karşımda annemi gördüm. Beni görmeyi beklemez gibi gözlerini kocaman açtı ve hiç zaman kaybetmeden sımsıkı sarılmaya başladı bana. "Lorin!" dedi, sevinçle. "Hoş geldin, kızım. Çok özledim seni çok!" Gülümsedim.

"Ben de seni çok özledim." dedim ve sırtını yavaşça sıvazlamaya başladım. Onunla birbirimize sımsıkı sarılırken bakışlarım buraya gelmekte olan babama yöneldi. Annemden ayrıldığımda kocaman gülümsedim ona. Gözleri hemen doluvermişti. "Ne iyi ettin." dedi ve ellerini uzatıp yanaklarıma koydu. "Nasıl mutlu oldum anlatamam sana."