အခ်စ္ေလျပည္ တိုး၀င္လာခဲ့ေသာ္ @ အချစ်လေပြည် တိုးဝင်လာခဲ့သော်

စာစဥ္ ၃၀ (၁-၁၀)

စာစဥ္ ၃၀၊ အခန္း ၁။ ရိုးသားမွုကို ျပေပးပါ (1)

“ကၽြန္မ ..ကၽြန္မ ...ကၽြန္မ”

လုဘန္ခ်န္းအေမးေၾကာင့္ဆြံ့အသြားခဲ့တဲ့ ရွု၀န္ႏူး က သူမ မေျဖလၽွင္ သူမအေဖကို မကူညီဘူးဟုထင္ေနပုံရသည္ ။

လုဘန္ခ်န္း ရဲ့ ေအးစက္စက္မ်က္လုံးတို့ကို ေမာ့ၾကည့္လာၿပီး တစ္ခုခုကိုစဥ္းစားေနတဲ့ ရွု၀န္ႏူးေခါင္းထဲမွာ လုဘန္ခ်န္း သူမကို အလိုမတူစြာဆက္ဆံခဲ့သည့္ေန႔ကို သတိရလိုက္ေတာ့သည္ ။

လုဘန္ခ်န္းက သူမကို ခ်စ္သည္ဟုေျပာခဲ့သည္ ...

သူမ မွာလည္း ပိုင္ဆိုင္တာဘာမွမရွိသလို
လုဘန္ခ်န္းမွာလည္း လိုေနသည္မရွိ ။ ထို့ေၾကာင့္
သူမ လုပ္ေပးနိုင္သည့္အရာက ဒါအျပင္ မရွိပါ ။

“ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မေပးပါ့မယ္”

လုဘန္ခ်န္းမယုံနိုင္စြာျဖင့္ တုန္လွုပ္သြားရပါ၏ ။

“ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မေပးနိုင္ပါတယ္...”

ရွု၀န္ႏူး ေခါင္းငုံ႔ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ စကားေျပာစရာက်န္ေနေသးပုံပင္ ။

“ရွင္ ကၽြန္မကို လိုခ်င္ခဲ့တာမလား တစ္ခါေလာက္နဲ႔ စိတ္မေက်နပ္နိုင္ခဲ့ဘူးမလား အေဖ့ကိုသာကယ္ေပးမယ္ဆိုရင္
အခုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မေပးပါ့မယ္....”

ဒီလိုစကားမ်ိဳးကို သူမဆီက ၾကားရလိမ့္မည္ဟု လုဘန္ခ်န္း ဘယ္တုန္းကမွထင္မထားခဲ့ ။

လုဘန္ခ်န္းကေလးကို သူမ ဖ်က္ခ်ပစ္ခဲ့သည့္တိုင္ လုဘန္ခ်န္းအမွတ္မရွိစြာ သူမကို သိမ္းပိုက္ခ်င္ေနေသးသည္ ဆိုတာကို ၀န္ခံပါ၏ ။

သို့ေသာ္ အခုလိုမ်ိဳး သူမ အေပးအယူလုပ္ပုံမ်ိဳးကိုေတာ့ လုဘန္ခ်န္းဘယ္လိုမွ လက္မခံနိုင္ ။

လုဘန္ခ်န္းႏွလုံးအိမ္ထဲမွတစ္ဆင့္ပူတက္လာမွုက တစ္ကိုယ္လုံးကို ပူေစကာက်ိန္းစက္သြားေစသည္အထိ ။

“ရွု၀န္ႏူး အေဖအတြက္သမီးရဲ့စြန႔္လြတ္မွုကိုပဲေလးစားရမလား ဒါမွမဟုတ္ အရွက္မရွိတဲ့မိန္းမလို့ပဲသတ္မွတ္ရမလား”