Wala akong nararamdaman. I'm not even crying anymore after what happened. Namanhid na ako, at kahit ang sugat ko sa noo ay hindi ko na nararamdaman habang nililinis ito.
Malaki ang sugat pero kaya ko naman gamutin mag-isa. Nandito ako ngayon sa kwarto ko at ginagamot ang sugat ko.
Nang matapos ay walang buhay akong tumayo at pumasok sa walk-in closet ko para impakihin na ang mga gamit ko.
I've said back then that once I got tired, I'll leave him, I'll set him free, I'll stop chasing and being desperate over him. And this is it. Sawa na ako sa mga sakit na dinudulot niya, durog na ang puso ko nang sobra-sobra kaya papakawalan ko na siya.
Nang maayos ko na lahat ng gamit ko, tumayo ako sa gitna ng kwarto ko. This place, this room, witnessed every night I've cried because of heartbreak. I'll miss this comfort zone of mine.
I really need to move forward. Kaya nga sa harap nakatutok ang katawan ng isang tao 'di ba, para umabante, hindi umatras. Our eyes, our ears, our feet, our hands, all of it are facing in front so that we will look forward and step forward. We are not meant to look back because past is past.
Did you know why our ears are facing in front? I've heard this from someone before. It's because we should not listen to those who are backstabbing and hurting us. Our ears are facing in front so that we will only listen to those words that will help us step forward.
Nahiga ako sa kama ko pero nakamulat pa rin ang mga mata at nakatingin sa kisame.
"You're such a brave woman Ela. Someday the future you will be so so so proud because of the courage her younger self have. Imagine, you've went through a lot, like as in a lot. You have been shattered into pieces, heard words that continuously stabbing your heart, but look at you, still standing and facing everything. I'm proud of you girl. I'm proud of you self. You have a bright future ahead, I know that, someday tatawanan mo na lang ang lahat ng mga nangyaring ito." Pagkakausap ko sa sarili ko na nay ngiti sa mga labi.
Natulog ako nang mahimbing na wala nang bigat na dinadala sa puso. Maaga akong nagising at nag-ayos kaagad.
Dala-dala ang mga maleta ko bumaba ako at dumiretso sa kotse ko. Napasulyap muna ako sa kwarto ni Ian at huminga ng malalim, tulog pa siguro siya dahil sobrang aga pa. I hope he will finally be happy because of what I'm doing.
Binalikan ko pa ang iba kong mga gamit at binitbit ito papunta sa kotse ko. Nang malagay ko lahat tumayo ako sa harapan ng bahay.
I've stayed here for months, this house witnessed my ups and downs. This is house also became a home to me and I'm glad that I've learned so many things here. This is the house where I became strong and brave.
"Thank you." I whispered and went inside my car.
I drove to my parents house and when I arrived I immediately went to Mommy and Daddy. When I saw them on our living room fixing their selves
to go to work I hugged them."Mom, Dad, sorry..."
Akala ko hindi na ako iiyak, pero dahil sa init ng yakap ng magulang ko napaiyak na lang ako bigla.
Hinagod ni Daddy ang likod ko. "Shhh... what happened?"
"Daddy ayaw ko na po. This arranged marriage is really not a good idea. Mas lalo lang akong nasaktan kaysa noong gusto ko pa lang si Ian at hinahabol siya eh."
"Anak sorry din. Kung hindi dahil sa akin hindi rin ito mangyayari eh. Isa ako sa mg nagplano nito, akala ko kasi makakabuti ito para sa 'yo at sa magiging buhay mo in the future and also for our business." Sinuklay ni Mommy ang buhok ko.
BINABASA MO ANG
Just a Chance (Aces Band Series #1)
RomanceAces Band Series #1 First chance, second chance, o kahit ilan pa 'yang chance, hindi natin sinasayang 'yan kung mayroon man para lang maabot o makuha ang mga gusto natin. Chance na pinaghihirapan natin na makuha para sa isang bagay kagaya ng kapataw...