Marceline " namgi

XXVII. artık dönmek lazım başladığımız yere.

Dünyam yeniden dönmeye başladıktan sonra ilk işim Geoffrey'i dinleyip benden çömez bir luthier'yi işe almak oldu. İrlandalı, ılımlı bir çocuktu. Yirmi yaşındaydı, benden yedi yaş küçüktü. Küçük bir kursta ders veren bir öğretmenden Latince ve Fransızca dersleri alıyordu, kurs ücretine katkıda bulunacak kadar maaş vermeye başladım ona. Bir süre eğittim onu, Kuzgun bana bu işi nasıl öğrettiyse ona da öyle anlattım. Gurur doluyordum aynada kendime bakınca. Büyümüştüm çünkü. İnsan kendinden küçük birileriyle karşılaşmayınca büyüdüğünü anlamıyordu.

Yoongi ve Taehyung ise Glasgow'a gidip plakçılarla anlaştıktan sonra ilk etapta oradaki bir stüdyoda ilk albümlerini kaydettiler. Bu işi yapmaları altı yedi hafta sürdü. Tanrım, o kadar zordu ki Yoongi olmadan yedi hafta yaşamak. Ev bomboştu o yokken, Carmen zaten sevmiyordu beni. Yoongi olmayınca iyice delirmişti, gece ben uyurken suratıma oturup boğuyordu beni aklınca. Kediyi karşıma alıp "Sen beni öldüremezsin." dedim en sonunda "Sen beni öldürürsen baban da seni öldürür, anladın mı? O yokken iyi anlaşmak zorundasın benimle."

İlk plakları dağıtıma çıktığında müthiş bir heyecanla koştuk şehrin en büyük müzik marketine. Korkunç bir sıra vardı dükkanın önünde, Fantasia Edinburgh'ta ünlü olduğu için herkes heyecanla karşılamıştı bu olayı. Herkes Yoongi ile Taehyung'la tanışıklığı olduğu için kendini de ünlü olmuş gibi hissediyordu. Klasik, basit ve masum bir orta sınıf heyecanıydı bu. Hiç kimse büyük şirketlerce keşfedildiler diye aralarında bir mesafe hissetmedi kendiyle Fantasia arasında. Dolayısıyla hiç de öyle meşhur hissetmediler kendilerini Yoongi ve Taehyung. Yine onlara selam veren herkese selam veriyorlardı, yine herkesin adresini bildiği evlerinde oturuyorlardı. Her yere taksiyle, otobüsle, bisikletle gidiyorlardı. Uzunca bir süre elle tutulur bir gelirleri olmadı, sadece birazcık daha fazlasıydı her zamankinin.

Ya sonra ne oldu?

Ne olacak, hayat bizi dünyanın bir orasına bir burasına savurdu. Bir bulut gibi şekil değiştire değiştire. Büyüye büyüye. Bazen başka bulutlarla çarpışıp kızışarak. Bazen yükümüzü yeryüzüne yağıp hafifleyerek. Yoongi haklıydı, yaşadığımız hayat gerçekten yara sarmaktan ibaretti. Ancak Plymouth'tan döndükten sonra bir daha hiç öncekiler kadar derin yaralar almadık. Hayatımız boyunca.

Otuz dört otuz beş yaşına geldiğimde, yani yedi sekiz sene sonra Yoongi'nin de Taehyung'un da albümlerden ve Avrupa içi konserlerden hatrı sayılır ölçüde parası birikmişti, keza benim de öyle. Yanımda çalışan insan sayısı üçe çıkmıştı, dükkanı onlara rahatça bırakıp gidebiliyordum artık ve çok da güzel çekip çeviriyorlardı işi. Yoongi yeterli parayı bulunca Edinburgh'tan bir ev ve araba mı alsa, yoksa başka bir ülkeye taşınmayı mı düşünse bilemedi. Fikrimi sordu bana, onunla her yere geleceğimi biliyordu.

Bir kere bile düşünmeden "Amerika'ya gidelim." dedim. Edinburgh'u ve köşelerini artık terk etmek istedim.

Böylece Fantasia'nın ünü Amerika'ya yayılıp orada turnelere başlar başlamaz Yoongi beni yanına aldı, Taehyung da annesini, bir daha uzun bir süre dönmemek üzere bıraktık gittik evimizi. Gitmeden önce nihayet Birleşik Krallık'tan gideceğimizi anlatan bir mektup yazdım eski dostum Geoffrey'e. Yıllarca bekledim sonra. Ama hiç cevap gelmedi o mektuba.

Neyse ki Geoffrey'nin hakkı vardı, ölüm de yaşam gibi doğal karşılanmalıydı. Bana bunu öğretip ondan sonra dünyaya veda etmesi incitici fakat isabetliydi.

California'daydı Yoongi'nin taşındığı ev, birkaç mahalle ötesinden de ben bir ev ve bir dükkan almıştım. Taehyung ise ben evlenmem evlenmem deyip nihayetinde bu işten kaçamadı, gidip dünyanın en Edith Piaf'a benzemeyen insanına aşık oldu ve bir iki sene içinde evlendi onunla. Mutluluğunu görmek çok güzeldi, acayip bir şekilde Edith Piaf'ın 63'teki ölümünü düşünüp uzaklara dalmıyordu artık. Bu olurken çok şaşırtıyordu bizi, Taehyung'un o kadını gerçekten çok içselleştirdiğini ancak Edith Piaf öldüğünde tam olarak anlamıştık.