Korku, senin liderin olacak.
Herkesin gerçek yüzü, açığa vuracak.
İhanetler, seni darbeler halinde vuracak.
Her Hafta 1 Bölüm...
Başlama Tarihi - 17 Ocak 2022
Bitiş Tarihi - 29 Ağustos 2022
Kitabımızın altüst olduğu bölümle şuan karşınızdayım.
Bu bölümün son üç noktasından (...) sonraki sahneyi "Seni Dert Etmeler" şarkısını açarak dinlemenizi rica ediyorum. Çünkü şarkıdan bir alıntı var orada.
Neyse, bölümümüze geçelim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM 19 "OLMADI, OLAMADI..."
"Jack'i özlüyorum her gece. Arada gökyüzünde bir yıldız olarak görüyorum onu."
Çıkamadı o bodrum katından. Yanında hareketsiz bir şekilde yatan Jack'ten ayrılamadı. Onu seviyordu. Ondan ayrılmak, cehennem gibi bir şeydi.
O anda bodrum katının dışından birkaç ses duydu. Bu bir siren sesiydi. Evet, bu polislerin siren sesiydi. Bir de ambulans sesi geliyordu.
"Jack, kalk artık. Özlüyorum seni. Yapamam ben sensiz..."
Hayır, kalkmıyordu. İnat yapıyordu. Gökyüzünde uçmayı sevmişti büyük ihtimalle. Bir daha geri dönmezdi belki?
"Polis! Kimse var mı?"
Bu ses, bir erkek sesiydi. Ama o kalkamadı. Kalkmak istemedi onun göğüslerinden. İstemiyordu hiçbir şeyi. Onun kokusuna sinene kadar ayrılmayacaktı ondan. Hatta belki sonsuza kadar...
En sonunda merdivenlerin ardında bir silüet belirdi. Hatta bir değil, iki tane. Bir el feneri gördü sonra. El fenerini Olivia ve yanındaki Jack'e doğrulttular.
"Hey, yaşıyor musunuz?" dedi polislerden birisi.
"Ben evet, ama o şuan gökyüzünde uçuyor."
Polisler bir süre sessiz ve hareketsiz bir şekilde Olivia ve Jack'e baktılar. Anladılar sonra. Yerde yatan Jack'in ölü olduğunu.
"Hemen birkaç doktor yollayın buraya! Bir cesedimiz var burada."
"O bir ceset değil! O yaşayacak! Göreceksiniz! O Jack, ve yaşayacak! Göreceksiniz hepiniz! Göreceksiniz..."
O anda polislerin arkalarından bir sedye göründü. İki tane de beyaz kıyafet giyen doktorlar.
Doktorlar ve polisler hızla merdivenlerden indiler. İnerken bir şeye takıldılar. Cesetti bu. Hepsinin midesi bulandı ve bir kenara kustular. Ama Olivia alışmıştı bu kokuya. Artık kusmak değil, ağlamak istiyordu.
"Siktir! Yeni bir sedyeye ihtiyacımız var! Var mı?"
Bir doktor hastaneden bir sedye kaptı ve geldi.
"Tabii ki de var! Burası terk edilmiş bir hastane. Nasıl sedye olmasın ki?"
