Korku, senin liderin olacak.
Herkesin gerçek yüzü, açığa vuracak.
İhanetler, seni darbeler halinde vuracak.
Her Hafta 1 Bölüm...
Başlama Tarihi - 17 Ocak 2022
Bitiş Tarihi - 29 Ağustos 2022
Geçen gün Saplantı'ya yeni bölümler ekleme kararı aldım. 23'üncü bölüme kadar devam edecek.
Kitap olma meselesi ne oldu, kendim bile bilmiyorum. Beklemeyin derim 😅
Neyse, bu bölümün başlarını yazarken ağladım diyebilirim. (Gerçekten çok değil) Eskileri hatırladım biraz. O yüzdendir.
Hadi bölüme başlayalım!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Tasarladığım poster)
BÖLÜM 21 "MEZARLIK"
1 Yıl Önce...
"Neden bu kadar içine kapanıksın? Açıl biraz!"
"Hadi ama! Şu lanet geçmişi unut. Geçmiş, geçmişte kaldı!"
"Böyle yapmaya devam edeceksen bence bizimle takılmayı kes Jack."
Sizinle takılmayı isteyen yok zaten.
Yataktan kalkıp pencereden dışarı baktı biraz. Derin nefesler alıp verdi. Evi... Evinden birkaç gün sonra taşınacaktı. Kiralıktı ve zaten pek gelmezdi buraya. Ama bu aralar mecburen bu evde kalıyordu.
Birkaç gün sonra satılacaktı zaten.
Hava soğuktu. Soğuklar esiyordu soldan. O sağı izliyordu. Yüzünün yanına vuran rüzgar onu sakinleştiriyordu. Tüyleri diken diken oluyordu. Okula çok arada gidiyordu. Son sınıfa bir sene vardı. Sonraki yıl ise üniversiteye gidecekti.
Ama ona gideceğini sanmıyordu.
"I wanna take you somewhere so you know I care" diye bir şarkı mırıldandı dudaklarının arasından.
"But it's so cold and I don't know where
I brought you daffodils on a pretty string
But they won't flower like they did last spring."
Elleri kızarıktı. Nedenini bilmiyordu.
Hiç arkadaşı yoktu. Hiç bir dostu yoktu. Olivia ölene kadar kimse ile tanışmamış, yakın olmamıştı.
"Neden ben?" dedi en sonunda. Gözünden bir damla yaş aktı. "Neden beni seçtin Olivia? Bende beğenecek ne vardı?"
Olivia.
Martian
Mia.
Daven.
Hepsi, onun en yakın olduğu kişilerdi. Olivia ona aşıktı, bunu biliyordu. O da Olivia'yı seviyordu ama onu oyalıyor, oyun oynuyordu.
Martian, en iyi dostuydu. Komik ve neşeli biriydi. Jack'in her kötü gününde hep onun yanında olurdu. Hep onunla olurdu. Okula onunla gidip gelirlerdi. Onunla gezerlerdi.
Mia... O şuana kadar tanımış olduğu en şeytani kızdı. Olivia'nın en yakın arkadaşıydı. Doğrusu, öyle biri gibi duruyordu. Ta ki, Olivia'yı ve Jack'i arkadan bıçaklayana kadar... Olivia'ya ihanet etmişti. Olivia, eski sevgilisi ileyken Mia, Olivia'nın sevgilisi ile yatmış, flörtleşiyordu.
Olivia'yı arkadan bıçaklamıştı.
Daven ise, Jack'in sevgilisi gibi görünen bir kızdı. Ailesi ve kendisi çok zengindi. Her sene başka ülkeleri gezerlerdi. Daven, ilk görüşte Jack'e aşık olmuştu. Jack'te ondan hoşlanmıştı. Sonra ikisi sevgili oldular ama Jack bu ilişkiden biraz soğudu, sonlara doğru. Sonra Jack söylemeden Daven, Jack'ten ayrılmak istediğini söyledi. Ardından ikisi de bu ilişkiye son verdiler ve Daven ailesi ile birlikte İngiltere'ye gitti.
Olivia, toprakları kuraklaşmış bir cennetti.
Mia, bir yılandı.
Martian ve Daven, hikayenin en masumuydu. Hiç bir suçu olmayan iki masumdu.
Eski anılar göründü gözlerinin önüne. Lunaparktaki gün... Kafedeki o komiklikler... Okuldaki o anılar...
Ve o lanet okyanus...
Lanet okyanus...
Hayatlarını o lanet okyanus koparmıştı.
Jack, demişti o gün Olivia. "Eğer ben ölürsem, sen beni okyanuslarınla boğarak öldürmüşsündür. Katilim sen olursun."
O okyanuslara sen kendini boğdurdun Olivia.
Katilin ben değilim, onlar.
Bir anda göz yaşları döküldü gözlerinden. Okyanuslar, ağlıyordu. Okyanuslar ağlamazdı ki?
"Keşke," dedi Jack ağlarken, gözlerini havadaki dolunaya dikmişken. "Keşke sen ve ben... Hiç görmedeydik birbirimizi. Hiç tanımasaydık birbirimizi. Belki sen ölünce bu kadar ağlamazdım. Bu kadar harap olmazdım Elam."
Ağladı. Tekrar ağladı o gece. Pencereden ayrıldı ve yatağına yattı. Yüzünü elleriyle kapatıp ağlamaya başladı.
