Kamp yapmak için çıktıkları yolda mühürlenen iki kız kardeşin hikayesini okumaya hazır mısınız? Peki ya aslında kendilerinin normal olmadıklarını anlasalar?
* Hikayeden*
"Mühür saçmalığına inanmıyorum tamam mı! Bu tamamen bir saçmalık!"
Sinirle tısl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Acaba teyzemin yüzü nasıldı? Tatlı ve yumuşak yüz hatları mı vardı yoksa sert mi? Yada sesi? Kalın mıydı yoksa ince mi? Annem sesinin bir peri kadar güzel ve etkileyici olduğunu söyler hep. Keşke 1 kere de olsa duyabilsem.
Merak ediyorum... Acaba beni tanısa sever miydi? Diğerler gençlerin aileleri sürekli beraber takılıyorlar. Birbirlerine hediyeler alıyorlar. Acaba teyzem bana hediye alır mıydı? Alacak olsa ne alırdı?
"Selam... Üzgünüm. Yanına daha sık gelmeliyim abla. Büyük ihtimalle biliyorsundur. Yani o ağaç sayesinde hissetmişsindir... İhtiyar öldü. Diğerleri ile defnettik onu."
Annem kafasını hafifçe aşağı eğdi ve gülümsedi
"Biliyorum onu sen öldürmek istiyordun"
Yüzündeki acı tebessüm aniden kayboldu ve gözünden bir damla yaş düştü. Çimene düşen göz yaşı anında buhar olup yok oldu. Annem fazla acı çekiyor olmalı. Babam ölünce dahi doğruca buraya gelmiş. Direk teyzeme anlatmış ve burada saatlerce ağlamıştı. Annemin söylediğine göre o gün birisi sarılmış ona ve onun teyzem olduğuna inanıyor.
Kısa bir süreliğine insan şeklinde bir siyah duman ona sarılmış o gün. Annem o dumanın teyzeme ait olduğunu söyledi. Onu o kadar överek anlattı ki açıkcası biraz çekiniyorum. Ya bende o dumanı görürsem? O an ne yaparım ki? Kaçar mıyım? Yoksa ona soru falan mı sorarım? Dikkat dağınıklığımı toparlamak için başımı iki yana salladım ve anneme baktım. Sessizce ağlıyordu...
"S-Seni özledim"
Fısıltı gibi çıkan sesi o kadar üzmüştü ki beni, aniden gözlerim doldu. Sesi o kadar acılıydı ki, sanki kendim yaşıyormuşçasına hissetmiştim. Annem aniden dizlerinin üstüne düşünce ona doğru bir adım atmak istedim.
Onu kaldırıp sarılmak istiyordum ama sanki olduğum yere saplanmış gibiydim. Telaşla baktım anneme. Bedenimi hareket ettiremiyordum. Annem ise gözleri kapalı sessizce ağlıyordu. Aniden önünde beliren siyah dumanlar ile gözlerimi büyüttüm. TANRIM! BU DA NE BE!
Siyah duman annem gibi diz çöktü ve ona sarıldı. Neden bilmiyorum ama aralarına girmek istemiyorum. O dumanın ona zarar vereceğini hiç hissetmiyorum. Ben ki annemin yanına arkadaşlarımı dahi yaklaştırmayan biriyim... Neden o dumana güveniyorum? Dumandaki yüzü olmayan kafa yavaşça bana döndü.
Büyük bir korkuyla derince yutkundum. Sol elini havaya kaldırdı ve bana doğru bir daire çizdi. Sol bileğimde hissettiğim karıncalanma ile kaşlarım çatıldı. Gölge aniden kaybolurken hızla bileğime baktım. Bileklik benzeri bir şey vardı. Siyah ip bileğimin etrafına 2 kere dolanmıştı. Ne bir simge ne bir işaret. Hiç bir şey yoktu. Sağ elimle ipi koparmaya çalıştım ama işe yaramıyordu. İp gram zarar görmüyordu. Şokla anneme baktım. O ise yüzündeki gülümseme ile ağaca bakıyordu.
