Kamp yapmak için çıktıkları yolda mühürlenen iki kız kardeşin hikayesini okumaya hazır mısınız? Peki ya aslında kendilerinin normal olmadıklarını anlasalar?
* Hikayeden*
"Mühür saçmalığına inanmıyorum tamam mı! Bu tamamen bir saçmalık!"
Sinirle tısl...
Selam canlar :) Bu gün yeni bir bölümle karşınızdayım. Bölümler elimden geldiğince hızlı atıyorum umarım beğenirsiniz.
Kitaplarımda reklam yapmak yasaktır!
Profilimden benimle fikirlerinizi paylaşmayı ve yeni bölümler veya ufak ipuçlarını almak için ziyaret etmeyi unutmayın <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Büyük binaların arasında gezerken hissettiğim kasfetli hava beni bunaltırken derin bir nefes bıraktım. Hissettiğim huzursuzluk ile çevremde bir tür attım ve yanımdan geçip giden insanlara baktım. Her biri farklı bir hayat koşturmacasına ayak uydurmaya çalışıyordu. Biraz ileride gördüğüm bar ile dikkatimi çeken bir şey oldu.
İçeriden gelen yoğun ışık ve sese rağmen çıkan tek bir kişi dikkatimi çekmişti. Sarı saçları ve renkli gözleri ile ilginç bir aurası vardı. Çevresine yaydığı o aura öyle değişikti ki tam olarak ne olduğunu anlayamıyordum. Bakışlarımız kesişmesi ile kaslı vücudunu bana çevirdi ve başını hafifçe yana eğdi. Gözlerimizin bağını ayırmadan yanındaki adama bir şeyler söylemişti ama tek dikkatimi çeken şey kendisiydi.
Gözlerine öyle bir bağlanmıştım ki sanki zaman durmuş ve sadece ikimiz var gibiydik. Çevrem bulanıklaşırken tek net görebildiğim şey o gibiydi. Gözlerimizin bağını koparan şey ise karşıma geçen adam olmuştu. Bir anda gerçekliğe dönmem ile kaşlarım çatıldı ve karşımda bana bir şeyler söyleyen adama baktım. Durmadan bir şeyler diyordu. Onu umursamadan yanında geçtim ve o bara baktım. Ama orada değildi. Kaşlarım istemsiz çatıldı, hızla çevreye göz attım ama onu görememiştim.
Bara doğru adımladım ama onu hala görememiştim. Merakla dudağımı ısırdım, neden ve nasıl böyle bir şey olmuştu bilmiyorum ama bu durum beni fazla işkillendirmişti. Çalan telefonum ile arayana baktım. Ekranda gördüğüm 'annem' kelimesi ile dudağımı dişlemeyi kestim
"Efendim anne?"
Beklemeden cevap verdi annem
"Hadi arabaya gel Luna dönüyoruz"
Derin bir nefes bıraktım ve bedenimi geldiğim yere çevirdim. Buradan ayrılmadan onu tekrar görsem iyi olurdu ama öyle bir şansım yok gibiydi
"Pekala. Geliyorum"
Geldiğim bütün o yolu yürümeye başladım. Sırtımda hissettiğim gözler ile anlık dursam da umursamadan yürümeye devam ettim. Belki de ilk ve son kez göz göze gelmiştim onunla. Kader bizi tekrar karşılaştırır mıydı ki?
İyi mi kötü mü anlayamamıştım ama kesinlikle hayatımda bir şeylerin değiştiğini hissediyorum. Ve değişiklerin ardından hiç te iyi şeyler olmayacak. Belki hayatımın en büyük hatasını yapacağım. Belki de en büyük doğrusunu. Bunu zaman gösterecek.
Gece'den
Hissettiğim huzursuzluk ile Luna'yı kontrol etme ihtiyacı duydum. Sırtımı dayadığım ağaca kafamı da dayadım ve gözlerimi kapattım. Luna gözlerimin önünde canlanırken aniden çevresinde beliren kötü aura ile kaşlarım çatıldı. Bu öncesinde yoktu. Luna biriyle tanışmış olmalıydı. Aurası gerçekten kötü olan biri ile... Rüya'nın onu bir yere götürdüğünü biliyordum. Ama Rüya'nın çevresinde o aura yoktu. Daha önce tanışmadıkları biri olmalıydı.
