Perfect Stranger (Storm Siblings #4) Eliazar Bert Storm

CHAPTER 47

Shannon's pov

Hindi ko alam na nakatulog na pala ako habang yakap ko si lolo dahil sa sobrang pag iyak ko, my tears fell again when i remember what happened, how bert cried and kneel in front of me begging, it's too much...the pain is too much.

Hindi ko siya kayang makita sa ganon sitwasyon, mas lalo akong nasasaktan dahil alam ko sa sarili ko na kahit ano pang ginawa niya ay hindi pa rin nawala ang pag mamahal ko sa kaniya, na kahit ilang beses pa niya akong saktan hindi ko magawang kamuhian siya ng sobra.

Masyado ko siyang mahal para kamuhian ng sobra, seguro nga ay talagang sinadya niyang mapamahal ako sa kaniya ng lubos tsk.

Sa pangalawang pagkakataon ay minahal ko ulit siya, no, i just continue love him, he captivate me again, pero hindi ibig sabihin no'n ay magiging okay na kami, kasi sa ngayon hindi ko pa kaya, at hindi ko alam kung hanggang kailan ito, sobrang sakit ng ginawa niya sa'kin.

"Apo, umiiyak ka na naman....here.." lola said and give a glass of water, we're here at san isidro its been 2 weeks since i got out from the hospital and until now hindi pa rin nakikita si bert, mas okay na rin iyon dahil kailangan ko munang makapag isip.

"Thanks lola, si Deon po tumawag po ba?.." tanong ko, iniwan ko kasi muna si Deon kay Tathi dahil nag aaral pa ito at hindi naman pweding lumipat na namn siya ng school dahil ayaw din niya kaya doon na muna siya habang nandito ako sa san isidro, his calling everytime kapag natatapos na nito ang homework niya at tuwing Saturday and Sunday ay dito naman siya pumupunta, hindi ko alam kung nag kikita pa ba sila ni bert kasi wala naman siyang nasasabi tungkol kay bert and hindi rin naman niya ito hinahanap, i know Deon knows what's happening in his surroundings, his a smart kid after all.

"Hindi pa naman, seguro ay ginagawa pa no'n ang homework niya...ikaw, kamusta ang pakiramdam mo?.." she ask, napabuntong hininga na lang ako.

"I'm...I'll be okay lola...i hope so.." i said.

"Alam mo apo, may sasabihin ako sayo, and please don't be mad at me okay?.." sabi nito, napakunot noo naman ako.

"What is it lola?.." takang tanong ko, she sigh and hold my hands carefully.

"When your mom said that she loves your dad, i saw in her eyes that she's really happy, kahit na tutol ang lolo mo sa daddy mo noon, but your mom fight for the love her life..your dad..sinabi nito sa lolo mo noon na kapag hindi siya pumayag sa relasyon nila ng daddy mo ay aalis ito at sasama sa daddy para magpakalayo-layo haha..your Mommy is so stubborn like you when she's young...kaya wala nagawa ang lolo mo kung hindi pumayag na lang dahil nag iisang prinsesa ang Mommy mo at mahal na mahal ito ng lolo mo, kaya di kaulanan ay nagpakas sila at bumuo ng sariling pamilya, and then you came in this world, nakita ko sa mga mata ng mga magulang mo kung gaano sila ka saya ng masilayan ka at gano'n din kami ng iyong lolo..alam ko na mas naging masaya ang pag sasama ng mga magulang mo simula ng ipanganak ka, kahit na malayo sila saamin dahil nasa manila ang bahay ng daddy mo at ang trabaho nito, alam kong masaya kayo, pero hindi ko inaasahan na isang araw ay tatawag sa akin ang Mommy na umiiyak at sinabing iniwan kayo ng daddy mo, sobrang nagalit ang lolo dahil do'n..gusto niyang pauwiin ang Mommy mo dito pero hindi pumayag ang Mommy mo kasi umaasa pa rin ito na balang araw ay babalik ang daddy mo, dahil doon ay mas lalong nagalit ang lolo mo pero wala din siyang magawa dahil mas nangingibabaw ang pagmamahal nito sa Mommy mo, akala ko ay tapos na ang mga kamalasan na dumarating sa buhay niya pero hindi pa pala.." tumigil ito at nakita kong lumuluha ito kaya niyakap ko siya, "isang araw tumawag sa akin ang Mommy mo, and sa mga sinasabi na parang nag papaalam at alagaan ka daw namin, hindi kami nakatiis ng lolo mo at pinuntahan namin kayo doon, at ng makausap namin ito ay sinabi niya saamin ang totoo.." tumingin ito sa'kin, kinakabahan ako sa sasabihin nito,
"your mom...she has a stage 4 leukaemia.." para akong natulos sa higaan ko at nanlamig ang buong katawan ko, napatakip ako ng bibig at bumuhos ang luha ko.