EL-ZAHMER - CİNNİ & KÂMBİAN

(Bölüm 28) Karşılaşma

Keyifli okumalar dilerim oy ve yorum yapmayı unutmayın ❤️

Biraz +18 sahne olabilir ona göre okuyunuz...

~~~~

Oldukça gergin ve stresli bir haldeyim.
Ne ile karşılaşacağımı bile bilmiyordum...

Yollar git gide karanlıklaşıyor, ve daralıyordu..

At arabası midemi altüst, etme'ye başlamıştı, ama dayanmak zorundaydım...

Araba durduğun'da yolun sonuna gelmiştik.
Karşımdaki saraya baktım..

Fazla etkileyiciydi...

Vesnan, beni indirdiken sonra
yolda sadece ikimiz, yürüyorduk..

"Kellem burada uçmasa bile, beni her an yemeleri an meselesi..."

"Saçmalama Alev.."

Hiç olmadığım kadar korkuyordum, tek destek aldığım kişi ise Vesnan'dı..

Bizi ne bekliyor onu'da bilmiyordum.
En önemlisi ise bana inanıp, inanmayacaklarıydı...

Bizi 2 asker saray'dan içeri soktuğun'da, herkes gösterişli ve bir o kadar iyi insan kılığındaydı..

"Vesnan neden herkes insan gibi... Daha değişik bekliyordum.?"

"Onlar kılıkta değiller Alev, sadece sen büyü, yüzünden onları insan, olarak görüyorsun. ama sırf sen korkma diye mahkeme salonu insan kılığına girdiler..."

Şaşırarak etrafa bakıyordum.
Onlar insan kılığında bile değildi, ama ben öyle görüyordum, ve böylesi daha iyi..

Büyük kapıdan içeri girdiğim'de ise şoka uğramıştım..

Merzah, Halam, ve diğer tanıdıklarım mahkeme salonundaydı..

Göz kamaştırıcı salon, ise tamamen kudretli gözüküyordu..

Tam karşıda gördüğüm ise...

İnanılmaz derece'de büyüktü..

Fazlasıyla...

Vesnan'ın amcası ve kabilenin padişahı..

Tam bana bakıyordu..

Kırmızı iri gözleriyle.. ve bir o kadar iri cüssesi ile fazla kudretli, gözüküyordu...

Hemen diğer büyük sandalyeler'de sayamadığım kadar padişahlar, vardı...

Padişah olduklarını biliyordum çünkü diğer konuklara göre tahtları vardı, ve hepsi kıdemli gözüküyordu, bir tanesinin altından diğerinin elmastan...

Fazla değişik şeyler görmekten gözlerim yorulmuştu, bunlara alışık değildim..

Hepsi beni küçük bir tavuk, gibi görüyordu...

Yem olarak gözüküyordum, akşam yemeği gibiydim onların sanki...

Kalbim küt küt atmaya başlarken. halamla, göz göze gelmem içimdeki nefreti alevlendirmişti..

Vesnan, kolumdan tutup çektiğinde gözlerimi ona dikmiştim..

"Şu altın tahta oturan, Mihrez el ahmer. Buradaki tüm padişahların kralı gibi düşün..."

"Amcanın bile mi..?"

"Evet..."

Vesnan, neredeyse buradaki tüm padişahların ismini, ve rütbelerini bana söylemişti...

Tek birisi yoktu... o ise Mürre...

Kafamda kurduğum düşüncelere karşı, Düşüncelerimi gören vesnan, saçmaladığımı söyleyerek beni çekiştirmeye başlamıştı...