Karanlığın Efendileri : Vampirler ve Kurtadamlar

KEVVK <> B"31

Bana sarılmaya çalıştı. Hemen ittirdim. Birkaç sefer daha denedi, sonunda pes edip bana sarılmasına izin verdim.

"Zaten seni sevmiyordu. Asla sevmeyecekti. Etki altına alınmış bir kukladan başka bir şey değildi. Sana gerçeği anlatır umuduyla onu öldürdüm. Ama her zaman kurnaz bir yolunu bulmuştur Lucian. Sanki senin hayatını kurtarmaya gelmiş gibi davrandı. Aslında koruduğu bendim."

"Onu sevmiştim."

"Biliyorum. Bunun için çok üzgünüm."

Saçlarımı okşayıp öpüyordu. Tam daha kötüsü olamaz derken daha kötüsü olabileceğini anlıyordum. Acıyla deneyimleyerek.

"Onu öldüreceğim!"

"Bunu denemene izin veremem. Seni öldürürler. Hemen orada. Emir vermesine bile gerek kalmaz. Canına kim kast edecek olursa olsun öldürmek için eğitildiler."

"Eğer yalnız kalırsak öldüremezler."

"Seninle yalnız kalacağını nereden..."

"Onunla yatarım."

"Hayır. Bunu yapmayacaksın."

"Beni durduramazsın."

Kollarımdan tutup beni sarsmaya başladı.

"Sen bana aitsin. Duyuyor musun? Başka biriyle birlikte olmana izin vermem. Vermeyeceğim."

Boğazını tutup sıkmaya başladım. Nefes alamıyordu.

"Bana neyi yapıp yapmayacağımı söyleyemezsin, köpek. Ben senden güçlüyüm. Seni gözümü kırpmadan ve hiç acımadan öldürebilirim. O yüzden benim kötü tarafıma bulaşmak istemezsin."

Lycan'lar saldırıya geçecekken onları eliyle durdurdu. Karışmalarını istemiyordu. Havaya kaldırıp kenara fırlattım. Zorlukla nefes alıp ayağa kalktı.

"Ölmeni istemiyorum. Hepsi bu."

"Onu nasıl öldüreceğimi söyle."

"Oh. Hiç kolay olmayacak. O bir köken vampir."

"Ne olduğunu biliyorum. Bana yapmam gerekeni söyle."

Telefonum çalmaya başladı. Arayan Tyler'dı.

"Kahretsin."

Ondan biraz uzaklaşıp kendimi sakinleştirdim ve neşeli bir ses tonu kullanmaya çalıştım.

"Merhaba, Tyler."

"Ne zamandan beri bana Tyler diyorsun?"

"Şu andan beri."

Güldüğünü duydum. Neredeyse gözümün önünde canlanmıştı.

"Ne zaman eve geleceğini merak ediyorum. Evden çıkalı 5 saat oldu."

"O kadar zaman geçtiğine inanamıyorum."

Damon'a baktım. Sinirle kaşlarını çatmış bizi dinliyordu.

"Biraz daha işim kaldı. Sonra hemen eve geleceğim."

"Çok geç kalma. Chris gideli 2 saat oluyor. Seni özledim."

Bunu duyunca Damon'ın hırlama sesine dönüp susmasını işaret ettim.

"Her şey yolunda mı?"

"Evet. Sadece birkaç Lycan. Halledip geliyorum."

"Yardım etmemi ister misin?"

"Hayır. Ben hallederim."

"Peki. Sen bilirsin. Seni seviyorum."