Karanlığın Efendileri : Vampirler ve Kurtadamlar

KEVVK <> B"5

"Elena?"

Sesini duyunca hala rüya gördüğümü sandım ama rüya değildi. Rüya olmadığından emindim. Gözlerimi kırpıştırıp ayılmaya çalıştım.

Yatakta yatıyordum. Damon üzerime eğilmiş, bana bakıyordu.

"Ne oldu?"

"Kapının önünde uyuyordun. Ben de seni içeri taşıdım."

"Saat kaç?"

Hızla doğrulmuştum. Başım döndü. Şaşkın şaşkın etrafa baktım. Evinin içindeydim.

"10."

Okulu kaçırmış olmam pek de umurumda değil gibiydi. Değildi de. Gerinip etrafı incelemeye başladım.

"Benimle kahvaltı yapar mısın?"

Ona bakınca dün gece neden buraya geldiğimi hatırladım. Ayağa fırladım.

"Aman tanrım. Çok özür dilerim. Seni atlamaya zorlamamalıydım. Senin için çok endişelendim. Hastaneye bile gittim. Lütfen beni affettiğini söyle. Kendimi berbat hissediyorum. Ben çok kötü bir insanım. Sadece sinirlenmiştim ve..."

"Ben iyiyim. Sorun yok."

Bir yandan kahvaltı hazırlıyordu.

"Okula geç kaldık."

"Biliyorum. Ama zaten hiçbir zaman zamanında gitmem."

"Geç kalmamam gerekiyordu."

"Ama kaldın. O yüzden kahvaltı etmemen için bir sebep göremiyorum."

"Annem. Deliye dönmüştür."

Telefonu açıp baktım. Kapalıydı. Şarjı bitmiş olmalıydı.

"Annemi aramam gerekiyor. Telefonunu kullanabilir miyim?"

Başıyla yerini gösterdi. Omletlerle meşguldü. Annem ilk çalışta açtı.

"Elena?"

"Benim anne."

"Tanrıya şükür. Senin için çok endişelendim. İyi misin?"

"İyiyim anne. Merak etme."

"Seni yatağında göremeyince çılgına döndüm. Polise bile haber verdim. Her yerde seni arıyordum. Nerdesin?"

"Güvendeyim."

Damon sırıtıyordu. Masaya oturmuş bana bakıyordu.

"Yarım saat sonra evdeyim."

"Ama..."

"Hoşça kal anne."

Telefonu yerine bırakıp karşısına oturdum.

"Alışacaktır."

"Alışmaması gerekiyor. Bu, bir seferlik bir şeydi."

"Elbette. Başlayalım mı?"

İştahla yemeye başlamıştı bile. Kahvaltıda biftek yemesi hem de az pişmiş. Midemi rahatsız etmişti. Omletimden biraz yedim. Kahve muhteşemdi.

"İyi bir aşçısın."

Gülümsemekle yetindi.

"Yalnız mı yaşıyorsun?"

"Evet."

Sesindeki katılık beni ürkütmüştü.

"Ailen var mı?"

"Yok."

Daha fazlasını sormamam gerektiğini anlamıştım. Başını yemekten kaldırmıyordu. Oldukça iştahlıydı.