Karanlığın Efendileri : Vampirler ve Kurtadamlar

KEVVK <> B"29

Farkında olmadan üzerine doğru uçtum ama bir şey beni engelledi. Gözlerini kapatmış, elini bana doğrultmuştu. Dudakları kıpırdıyordu. Başıma giren ağrı yüzünden neredeyse bayılacaktım. Ellerimle başımı tuttum. Dizlerimin üzerine çöktüm. Kan kokusu aldım. Kendi kanımın kokusunu. Kulağımdan ve burnumdan akıyordu. Çektiğim acı inanılmazdı. Bir santim bile kıpırdayamıyordum.

Sonra aniden durdu. Gözlerini açıp tatlılıkla gülümsedi.

"Bundan sonra saldırgan davranmayacağını umut ediyorum."

"Sen kimsin?"

"Bunu benim sana sormam lazım. Vampir."

Ne olduğumu biliyordu. Nasıl bilebilirdi? Asla görgü tanığı bırakmazdım. Varlığımızı sır olarak saklardık. Ama zaten o da insan değildi. Normal bir insan o yaptıklarını yapamazdı.

Koltuğa oturdu. Hala o umursamaz gülümseme vardı yüzünde. Burnumdan ve kulağımdan akan kanları sildim.

"Oturmak ister misin? Sanırım konuşmamız gerekiyor."

Tekrar saldırmayı düşündüm. Ama acıyı tekrar yaşamayı göze alamadım. Koltuğa oturup bekledim.

"Evimi neden gözetliyordun?"

"Gerçekten satın almak istiyordum."

"Çalmak diyecektin. Sanırım. İnsanlara unutturup ellerinden almak satın almak sayılmaz, değil mi?"

"Her neyse."

"Kimin için çalışıyorsun?"

"Hiç kimse için."

"Her vampir mutlaka biri için çalışıyordur."

"Ben çalışmıyorum."

"Seni özel yapan ne?"

Anlaması lazımmış gibi tek kaşımı kaldırdım. Vampirleri bu kadar iyi biliyorsa köken vampir olduğumu anlamış olmalıydı.

Rahat hareketleri sinirime dokunmaya başlamıştı. Artık konuya gelmesini umuyordum.

"Adım Alexander Tyler Forbes."

Şaka yaptığını sandım. Ama çok ciddi görünüyordu. Alex mi? Tanrım. Yaramı deşmenin sırası mıydı?

"Elena Gilbert."

"Bu ismi duymuş olmalıyım. Tanıdık geliyor."

"Duyduğundan eminim."

"Sanırım bu küstahlığın ciddi bir sebebi vardır."

"Köken olduğumu söylersem inanır mısın?"

Aniden ayağı fırladı. O fırlayınca içgüdüsel olarak ben de fırladım.

"Yalan söylüyorsun."

Elleri titriyordu. Dişlerimi gösterdim. Boynuna geçirmek için can atıyordum. Gözlerini kapayıp yine mırıldanmaya başladı. Bu sefer bir şey olmadı. Gözleri fal taşı gibi açıldı. Şaşkındı.

"Bu doğru."

Ne yapacağını bilmez bir halde sendeledi ve oturdu. Gözlerini bana dikmişti.

"Saygısızlığımı bağışlayın."

Sanırım köken olmam onu bir şekilde değiştirmişti.

"Bana inandığını varsayıyorum."

"Az önce yaptığım büyüde hiçbir vampir kılını kıpırdatamazdı. Ama..."

"Köken vampirler hariç."

"Evet."

"Büyü yaptığını söylerken ne demek istedin?"