Love Quarantined

Chapter Twenty-Six: Help You Remember

CHAPTER TWENTY-SIX | HELP YOU REMEMBER

Colby

"I'LL help you to remember then,"

I bridged the space between Kriselle and me and cupped her face to seal her lips with a kiss. That's what happened the night when I let her sleep in my unit. Kriselle kissed me after saying she wanted to keep me by her side. The memory she blocks in her mind due to mental blackout is based on Erian's diagnosis. Sandali siyang hindi nakahuma sa ginawa ko at natagalan bago tinugon ang bawat paghalik ko sa kanyang labi.

Iyong isang kamay ko'y dahan-dahang bumaba mula sa kanyang mukha at pumapalupot sa kanyang baywang. I pulled Kriselle closer to me to deepen our kiss which she didn't stopped. Nanantya pa ang paghalik ko sa kanya dahil baka bigla niya ako itulak ngunit nang pumapalupot sa batok ko ang dalawang kamay niya, nagkampante na ako. I carried and pressed her gently on the wall. Hinawi ko ang buhok niya at mas pinalalim pa ang paghalik sa kanya.

Sandali akong huminto para alisin ang salamin ko sa mata at ihagis iyon kung saan bago siya binuhat papunta sa couch saka hinalikan ulit. I sat on it and let her straddled me. Sinandig ko ang aking ulo sa sandalan ng couch habang tinutugon ang halik niya. Masuyong humagod sa likod niya ang kamay ko habang patuloy siyang hinahalikan. Lumipat iyong ulit sa kanyang magkabilang pisngi at inipit ko sa likod ng tainga niya ang takas na buhok na humaharang sa mukha.

I groaned when she stopped from kissing me. Naghabol halik pa ako at dinama ang kamay na nakatuon sa aking dibdib. "D-do I have to take my blouse off?" she inocently asked,

I chuckled, and that made Kriselle bury her face in my chest.

"Depende sayo." I slouched and put my hand on her sides. "If you don't want to continue, then we will not. I just did what I did to help you remember everything." Mahinang bulong ko sa kanya saka hinalikan ang kanyang batok at maging ang kanyang balikat. We're in an awkward position and this gave me a boner. Ayoko siyang pilitin kaya tingin ko kailangan ko maligo ng malamig na tubig ngayon.

"I didn't mean to draw line between us, Colby. Natatakot lang ako at dahil sa stress, nakaranas ako ng mental blackout."

"And I didn't mean to avoid you nor draw the line either."

"So, sinundan mo ako dito?"

"Yes, because I'm worried. When Erian confided to me, I called Engr. Ortega immediately, and he said he approved your one-month leave." May konting sama ng loob dahil pinili niyang sabihin sa iba kaysa ako ang kausapin. Pwede naman namin pag-usapan ang tungkol hindi bilang doktor-pasyente, kung 'di bilang dalawang tao na may mutwal na damdamin para sa isa't-isa.

"Naka-leave ka rin?" Hindi ko masabi kung leave ba ito. Basta umalis ako at sinabi ko kay Erian na may pupuntahan lang ako. It's like I left an establishedment for a while and let it run itself alone.

"For a week. I have a hospital to run back home."

Kahit gusto na mag-stay dito nang matagal ay hindi pa rin pwede. Pumunta lang talaga ako para i-check si Kriselle dahil natakot ako na pagdaanan niya ang mga pinagdaanan. I felt all alone back then. Natatakot ako ibukas ang aking sarili sa iba dahil sa judgement. Then, Kriselle happened. She came crashing into life and change it in an instant.

"What are we now?"

"I don't know. You name it, Kris." Sa isip ko girlfriend ko na siya pero dahil ayokong biglain siya minabuti kong siya na ang magdesisyon. "Whatever your decision, I'll respect it and will remain your friend forever."

***

KUNG NAKAKAMATAY ang titig ni Lola Irene, kanina pa ako tumimbuwang dito. Hindi siya nagsasalita at iyon ang nakakatakot. She invited me to dine with her and Mercy after I came back from Boracay. Special dinner dapat ito na may kinalaman sa graduation permit ni Mercy. Finally, magkakapag-tapos na ang kapatid ko. Pero hanggang ngayon wala akong ideya kung kanino niya nalaman na doon ako galing at sinabi naman ni Erian na hindi siya ang informant ni Lola. Isa na lang ang naiisip ko at iyon ang bibo niyang secretary na malamang sinundan ako.