Sırtımı hızla duvara çarptı, bedenime yayılan acıyı henüz dindirememişken kapıyı kapattı ve kilitledi. Kapının kapanmasıyla karanlığa boğulan odada yankılanan nefesinin sesini tenimde hissedebiliyordum.
Yaklaştı...
Yaklaştı...
ve durdu...
Artık t...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İPLERE BAĞLI KUKLA
O gün, gün şiddetli bir sağanak yağışla başlamıştı. Kara bulutlar göğü yeniden esir almış hırçın damlalarını gün boyunca durmadan yeryüzüne hızla indirmişti. Islak toprağın kokusu, ağaçlardaki çiçeklerin kokusuna karışmış etrafa yayılmıştı ama hava öylesine kasvetliydi ki sanki güzel olan her şeyi bugün alıp götürecekmiş gibi hissettiriyordu.
Kasvetli hava yalnız göğü değil okulu da esir almıştı. Sessizlikle geçen dersler, ders aralarında test kitaplarına gömülen öğrenciler. Herkes birden öğrenci olduğunu hatırlamış gibiydi. Oysa daha dün o güneşli göğün altında kahkahalar atarak kurban olarak seçtikleri kişiyi hırpalıyor, yapmak istemedikleri şeyleri onlara zorla yaptırarak eziyet ediyorlardı.
Mert bugün derslere katılmadığından tüm gün sınıfta tek başıma oturmuştum. Bana kendini hasta hissettiğini söylediği bir sesli mesaj atmıştı onun dışında ondan bir başka haber almamıştım. Zayıf bir bünyesi olduğundan hava değişiminden çok çabuk etkileniyor olmalıydı.
Çınar da hala kendini toparlayabilmiş değildi o da derslere katılmıyordu ama yokluğu kimsenin umurunda değil gibi duruyordu. Ne öğretmenler onu soruyor, ne de revir sorumlusu Gonca Hanım durumunu merak edip bir kez olsun onu ziyarete gitmiyordu. Sanki el birliğiyle ona yardım etmemek için direniyorlardı.
Sıranın üzerindeki kitaplarımı yavaş yavaş toplarken sınıfın bu sessiz hali oldukça sinirimi bozuyordu ama sebepsizce önceki günlere nazaran bugün kendimi rahatlamış hissediyordum. Kitapları üst üste kolumun üzerine koyup sınıftan çıktım. Mert ve Çınar olmayınca konuşacak kimsemin olmadığını fark ettim. Kimse benimle konuşmuyordu. Merdivenlerin başına gelene dek bunu düşündüm. Başımı kaldırıp yürüdüğüm koridora baktığımda kalbimi avuçlarında paramparça eden küçümseyici bakışlarla karşılaştım. Gözlerinde öyle korkutucu bir ifade vardı ki göz bebeklerini simsiyah görmemi sağlamıştı.
