Sırtımı hızla duvara çarptı, bedenime yayılan acıyı henüz dindirememişken kapıyı kapattı ve kilitledi. Kapının kapanmasıyla karanlığa boğulan odada yankılanan nefesinin sesini tenimde hissedebiliyordum.
Yaklaştı...
Yaklaştı...
ve durdu...
Artık t...
Instagram: fatozmn (zorba ile ilgili tüm paylaşımlarınıza etiketleyebilirsiniz)
🎶
Yüzyüzeyken Konuşuruz - Tutun Sen Bana
Maneskin - Coraline
Madrigal - Yaşayamam Bu Benle
🎶
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BİR ADIM UZAK
Güneşin iyiden iyiye ısındığı öğle vaktine yaklaştığımız anlarda başımı koltuğa yaslamış pencereden akıp giden doğanın sessiz görüntüsünü seyrediyordum. Birkaç çenesi düşük erkek öğrenci dışında herkes yerlerinde oturuyor kimi şimdiden test çözüyor, kimi kitap okuyor ya da müzik dinliyor -yanımda halen müzik dinleyerek uyuyan Arda gibi- kimi de aralarında fısıldaşarak bir şeyler konuşuyordu.
Saatlerdir oturuyor olmak bu son anlarda birçok kişiyi daha bezdirmiş olmalıydı ki ayaklanmalar ve gürültü gittikçe artmaya ve yanımda uyurken tehlikesiz görünen varlığın uyanmasına sebep olacak kadar büyük bir gürültünün kopmasına neden oldu. Yerlerinden kalkıp ayakta dolanan ve yüksek sesle birilerini aşağılayan şakalar yapıp kendi statülerini tatmin ederek kahkaha atan bir grup sonunda Arda'nın gözlerini yavaşça aralayıp kulaklıklarını çıkarmasını sağladı. Gözlerini ovalayıp ilk birkaç saniye nerede olduğunu idrak etmek için kendine zaman tanıdı. Başta onun uyuyormuş gibi yaptığını düşünmüştüm ancak gözlerindeki uyku sersemi bakış yanıldığımı gösteriyordu. Yani gayette mışıl mışıl uyumuştu. Gözlerini ovaladıktan sonra koltuğundan kalkıp gürültü yapan gençlere döndü.
"Ne bağırıyorsunuz lan beynimi siktiniz. Oturun yerlerinize." Otobüstekilerin bu zalim sesleniş karşısında emre itaat etmesi çok sürmedi herkes gerisin geri yerlerine oturdu ve yolun kalanı bu şekilde sessizlik içinde geçti. Arda tekrar yerine oturduğunda benimle konuşmaya çalışmadı ya da etkileşimde bulunacak hiçbir hareket ve imada bulunmadı. Sakince yerine oturup kulaklığını taktı. Kamp alanına varana dek -ki çok az bir yolumuz kalmıştı yolun kalan kısmında önündeki tabletten Gotham açıp bir bölüm seyretti.
