Sırtımı hızla duvara çarptı, bedenime yayılan acıyı henüz dindirememişken kapıyı kapattı ve kilitledi. Kapının kapanmasıyla karanlığa boğulan odada yankılanan nefesinin sesini tenimde hissedebiliyordum.
Yaklaştı...
Yaklaştı...
ve durdu...
Artık t...
Bu bölümü Sinemetin760 ve byn_susgun 'a ithaf ediyorum. Destekleriniz için teşekkür ederim. 💞
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İPLERE BAĞLI KUKLA
Harflerin yolunu kaybettiği bi an yaşıyordum. Hislerim, duyularım tamamen buza dönüşmüş gibi o an etrafta ne olup bittiğini algılayamayacak haldeydim. Avuç içlerime batırdığım tırnaklarım, göz pınarlarıma dolan göz yaşlarım... Burada onları fark edecek kimse yoktu. Babamın ve o adamın gülüşleri kulağımda birer uğultuya dönüşmüştü. Gözüm öyle dönmüştü ki babam ve annemin ayağa kalktığını misafirleri uğurlamak için kapıya yöneldiklerini şişko adamın babama sarılmaya çalıştığı anda fark edebilmiştim. Onlar yaptıkları iğrenç anlaşmanın mutluluğunu kutlarken kalbim olanların ağırlığına daha fazla dayanamayacak gibi geliyordu.
Kafamın içindeki ses, "Buna katlanmak zorunda değilsin," diyordu.
Beni tetikleyen şey bu olsa gerek hiçbir şey demeden ayağa kalkıp merdivenlere yöneldiğimde ardımdan adımın seslenildiğini merdivenin başında duran hizmetçilerin garip bakışlarından anlamıştım. Ancak şu an hiçbir şey beni durduramazdı. Çünkü eğer yoluma çıkan biri olursa yahut orada biraz daha kalacak olursam bu, bu evdeki tüm düzenin yok oluşu demek olacaktı.
Gümüşay'lar için bir nevi kıyamet.
Odama çıkıp kapıyı sertçe ardımdan kapattım. Bu bir isyandı. Şimdilik. Boğuluyor gibi hissettiğimden kapalı pencereleri açıp adeta nefes almak için çırpınıyordum. Odanın içinde volta atarken içimdeki öfkeyi dindirmeyi asla başaramıyordum. Sakinleşebilmemin imkanı yoktu. Ellerimi uzatıp titreyen parmaklarıma baktım. Göz yaşlarım sanki bu anı bekliyormuş gibi hızla gözlerimden yanaklarıma doğru düşmeye başladı.
Bunu hak etmiyordum. En azından bu kadarını hak etmiyordum. Benimle konuşmaları gerekirdi. Evet, annem hep bir ortaklık için kullanılacağımı söylerdi ancak hiçbir zaman bir eşya gibi satılacağımı söylememişti. Ağır olan buydu. Ağır olan benimle konuşmaya gerek bile duymadan beni tanımadığım biriyle evlendirmek istemeleriydi.
