Sırtımı hızla duvara çarptı, bedenime yayılan acıyı henüz dindirememişken kapıyı kapattı ve kilitledi. Kapının kapanmasıyla karanlığa boğulan odada yankılanan nefesinin sesini tenimde hissedebiliyordum.
Yaklaştı...
Yaklaştı...
ve durdu...
Artık t...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gönderen: isimsiz
Ritüel hazır. Kurban kutsandı.
Bakışlarımı usulca telefon ekranından ayırırken Yonca bar tezgahının üzerinde duran telefonuna uzandı.
"Aman Tanrım!" dudaklarından dökülen ilk cümle bu olmuştu. Ellerinin arasında tuttuğu cep telefonu bedenine uyum sağlayarak avuçları arasında titrerken bileğinden tutarak destek oldum.
Onu sarsarak "Yonca, iyi misin?" dediğimde ıslak kirpiklerini kaldırarak irileşmiş gözlerini gözlerime taşıdı.
"Okula dönmemiz gerek. Hemen."
Aceleyle toparlanıp bardan çıkıp motorla tekrar okula doğru yol alırken kasıtlı olarak hız limitini aşıyordum.
Yonca'nın "Biraz yavaşla," dediğini duysamda bunu umursamadı. Hız yapmayı seviyordum. Bu ölüme kafa tutmak değil bu ölümle dans etmekti. Kuralları çiğnerken kendimi özgür hissediyordum ve bu özgürlüğü kimse için kısıtlamayacaktım. Motor asfalt yolda sokak lambalarının ateşimsi ışığının altında, uçuyormuş gibi hissettiren serin rüzgarın kolları arasında hızla ilerliyordu. Sadece birkaç dakika sonra okul bahçesinin önünde olacaktık. Yurtlar çoktan sayımları gerçekleştirmiş kapıları kapatmış olacaktı.
Yolun sonunda yavaş yavaş beliren okul binasının ihtişamlı görünümü gözbebeklerime iliştiğinde motosikletin hızını düşürerek durdurdum. Eğer biraz daha yaklaşırsam motosikletin sesine uyananlar olabilirdi. Bu gece sıcak yorganlarının altında yataklarında uzanan herkes uyumalıydı.
Yonca belime sardığı kollarını biraz sıkarak "Neden durdun?" diye sorduğunda anahtarı çıkarıp şortumun cebine attarak motosikletten indim.
"Yurtlar çoktan sayımları gerçekleştirmiş olmalı," dedim bahçeye doğru ilerlerken. "Şimdi gürültü çıkarırsak başımız derde girer."
"Zaten başımız dertte değil mi?" diyerek ofladı.
"Ne demek istiyorsun?"
Yonca birden adımlarını hızlandırarak önüme geçtiğinde ne yapacağını merak ederek sessizce onu takip ettim. Adımları direkt olarak okul binasına doğru ilerliyordu. Basamakları tırmanıp aralık bırakılmış demir kapıyı ittirerek binaya girdi, hemen ardından bende binaya girip kapıyı kapattım.
Nereye gideceğinden emin bir şekilde ayakkabılarının çıkardığı tok sesleri umursamayarak merdivenlere yöneldi. Tek bir soru dahi sormadan onu takip ettim. Sonunda öğrenciler için yapılmış büyük sinema salonunun bulunduğu zemin kata ulaştığımızda Yonca'nın adımları aksar gibi oldu. Koridordun sonuna bakarak ağır adımlarla ilerlerken daha çok kafasında bir şeylere cevap arıyor gibiydi.
