ARA VERİLDİ. BUNU BİLEREK BAŞLAMANIZI ÖNERİRİM!
Bir kadın düşünün.
Yıllar evvel doğup büyüdüğü yerden, annesinden, babasından, abi bildiği adamlardan ve arkadaşlarından ayrı düşmüş bir kadın...
En kötüsüde bir çiçeğin topraktan koparılması gibi...
Arabanın tökezlenmesiyle gözlerimi açtım. Kafamı yasladığım camdan kaldırdım ve Cemil'e baktım. Telefonla konuşuyordu ve konu her neyse canını sıkmışa benziyordu.
Umarım sinirini bizden çıkarmazdı.
Uykusunda sayıklayan Cihat'a döndüm. Elimi saçına atarken, onu sarsmadan kendime yasladım. Kafası göğsüme gelirken burnumu oraya yaslayıp kokusunu içime çektim. Genellikle uykusunda böyle sayıklardı. Korku dolu sözcükler fısıldar dururdu. Bunun sebebi ise yine ve yine Cemil'di.
Telefonu kapatan kocam bana döndü.
"Sizi önce annene götüreceğim. Evi ayarlayana kadar orada kalacaksınız."
Duyduklarımla oğlumda olan bakışlarım hızla ona döndü. Şaşkınlıkla "Anlamadım," dedim duyduklarımın gerçekliğini sorgulayarak.
"Annene geçeceğiz diyorum, nesini anlamıyorsun?"
Aksi bir şekilde konuşmasıyla daha ılımlı olmaya çalıştım.
"7 yıl sonra bir de annem olacak o kadınla mı görüşeceğim? Gerek yok, beni arayıp sormayan bir insanla işim olmaz. Bizi bir otele yerleştirsen daha iyi değil mi?"
Derince soluyup bana dikiz aynasından ters bir bakış attı.
"Seni otele bırakayım da, kaç değil mi Maral Hanım?"
Ona baygınca bakıp "Bak gerçekten kaçmam. Hem yanımda Cihat varken nereye gideyim? Dediğim gibi kaçmam, yeter ki bizi o eve götürme," dedim. Sesim yalvarır gibi çıkmıştı. Kafasını iki yana salladı. Anlaşılan ikna olmamıştı.
"Olmaz, ben ne dersem o."
Cevabıyla omuzlarım yenilgiyle düştü. İç çekip bakışlarımı cama çevirdim. Dışarıya zifiri bir karanlık hakimdi. Gözlerimi kapatırken aklım yine geçmişe gitti. Beni öylece bu adamın önüne atan insanların yanına gidecektim şimdi. Ne diyecek, nasıl davranacaktım? Katran karası gibi geçen, her günün acısının hesabını mı sormalı mıydım? Yoksa evli, mutlu ve çocuklu aile rolü mü yapmalıydım?
