ARA VERİLDİ. BUNU BİLEREK BAŞLAMANIZI ÖNERİRİM!
Bir kadın düşünün.
Yıllar evvel doğup büyüdüğü yerden, annesinden, babasından, abi bildiği adamlardan ve arkadaşlarından ayrı düşmüş bir kadın...
En kötüsüde bir çiçeğin topraktan koparılması gibi...
Maral'ı yazmayı çok özlemişimmm. Aklımda yazacak çok şey var ama yazarken niyeysetıkanıyorum. Sanırım betimlemeler falan yoruyor farkında olmadan. Her neyse upuzun bir bölümle geldim. Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.
Keyifli okumalarr.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
|Bu hikayenin sesi duyulmayan her kadının sesi olması dileğiyle|
14. BÖLÜM "Tehdit Mesajı"
🍂
Şu an yaşadığım duyguyu sorsalar hiç şüphesiz şaşkınlık derdim. Buraya geleli henüz birkaç gün olmuştu ama olayların ardı arkası bir türlü kesilmiyordu. Sanki tüm felaketler harekete geçmek için benim buraya ayak basmamı beklemiş gibilerdi. Aksi halde tüm her şeyin üst üste gelmesinin başka açıklaması olamazdı.
Karşımdaki kıza şaşkın bir halde bakarken "Yıldız," dedim tekrardan.
Bana doğru bir adım attı. İster istemez üstünü süzdüm. Üzerindeki siyah pantolonu ve beyaz tişörtüyle fazla sade görünüyordu. Yüzündeki yara izine bakılırsa apar topar buraya gelmiş olmalıydı. Bir fondöten bile sürememişti.
Evet, Yıldız'da benim gibi abisinden şiddet görüyordu.
Benim kadar olmasa da Yıldız'da zaman zaman abisinden dayak yiyordu. Yeni bir şey değildi bu, yıllardır böyleydi. Cemil kime sinirlense, gelir sinirini ya benden ya da kardeşinden çıkarırdı. Buraya gelmeden önce Yıldız başka evde olduğundan abisiyle pek muhatap halinde değildi ancak, bu yine de onun rahat bir yaşam sürdüğünü göstermiyordu. Cemil bana ve oğluma nefes aldırmadığı gibi, Yıldız'a da nefes aldırmıyordu.
Yıldız'a kaçıp gitmesini söylemiştim defalarca. Ancak o ısrarla reddetmişti bu seçeneği. Oysa onu tehdit edecek bir unsur da yoktu ortada. En azından ben öyle biliyordum. Belki de kendi canıyla tehdit ediyordu. Ama şimdi de yaşıyor sayılmazdık. Şayet Cihat olmasaydı gözümü bile kırpmadan kıyardım canıma. Zira bu zulmü çekmek ölümden bin kat daha kötüydü.
Vakit kaybetmeden birbirimize sarıldığımızda hissettiğim özlemle gözlerimi yumdum. Yıldız, sanki Cemil'in kardeşi değilde benim kardeşimmiş gibi hissediyordum. Tek çocuktum fakat, Yıldız ile tanıştıktan sonra kayıp kardeşim oymuş gibi hissetmekten alamıyordum kendimi. Karşıma geçip son yedi yılda hayatına giren en güzel kişiler kimler diye sorsalar, hiç şüphesiz Cihat ve Yıldız derdim.
Cemil'in bize açtığı yaraları birlikte sarmıştık biz iki kadın. Her ne kadar Yıldız onun kardeşi olsa da, Cemil gerçekten gaddar bir insandı. İçinde merhamet ve sevgi gibi tüm iyi duyguları asla barındırmazdı.
