heaven' jakehoon

19

Hava hala karanlıktı. Muhtemelen saat sabahın beşine gelmek üzereydi ve ben, günlerdir olduğu gibi bu gecede gözlerimi bir an olsun kapatamamıştım. Yatağımda dönüp durdum, Sunghoon'un instagram hesabını defalarca kez yeniledim. Beş gündür ne yüzünü görmüş, ne sesini duymuştum. Onu görmek istemediğimden değil, sadece kırgın hissediyordum. Fazlasıyla kırgın. Huzursuz bir şekilde yatağımdan kalkıp bir kaç adımda çalışma masama ulaştım. Masa lambasını açarak rastgele bir mandala alıp boyamaya başladım. Zihnim susmuyor gibiydi. Heeseung, flaşbellek, babam. Sunghoon. Sunghoon. Biraz daha Sunghoon. Flaşbelleği kontrol etmemiştim. Belki hiç gücüm olmadığından, belki de korkaklığımdan. Direkt Junmyeon hyunga vermiş, ne yapabiliyorsa yapmasını söylemiştim. Sadece bir kaç gün içinde mahkeme olabilirdi. Gerici.

Sanırım hayatımın tek gerici olmayan kısmı Sunghoon'u içeren kısımdı ve artık Sunghoon yoktu. Neredeyse kıracakmış gibi sert sıktığım kuru kalemi masanın üzerine fırlatıp rehberden Sunghoon'un numarasını buldum. Pekala, bu mantıklı mıydı? Muhtemelen değildi ama yine de sesini duymaya ihtiyacım vardı. İsminin üzerine tıkladım ve telefonu kulağıma dayadım ama sonra bu kararıma pişman olarak aramayı sonlandırıp telefonu sessize aldım. Sunghoon'un doğum günüm için vermiş olduğu kutuyu daha açmamıştım. Öylece dolabımın bir kenarında duruyordu. Üzerime montumu aldım ve kutuyu da kucaklayarak sessiz adımlarla evden çıktım. Ayaklarımın beni götürdüğü yere kadar götürmesine izin verdim.

Sadece bir kaç dakika içerisinde küçük bir çocuk parkına ulaştığımda gülümsemeden edemedim. Anlaşılan tüm yollarım bir şekilde Sunghoon'a çıkıyordu. Tanıştığımız kum havuza gelip soğuğu umursamadan oturdum. Hediye kutusunu önüme alarak yavaşça açtım. İçinde büyük bir not kağıdı ve bir kaç farklı şey olan orta boyutta kutuydu. Diğer şeyleri es geçerek ilk olarak not kağıdını aldım.

"Bebeğim-sakın ben senin bebeğin değilim demeye kalkma-, sanırım hayatımda hiç bir zaman pişman olmayacağım tek şey seninle tanışmak. Jaeyun, seni sevmek benim için asla zor değildi. Sen, nasıl desem, kendine bir baksana. Seni sevmemek mümkün değil. Benim için asıl zor olan seni tam anlamıyla hayatıma almaktı ve yıkık bir harabeden farkı olmayan hayatımı tüm yanlarıyla sana göstermekti. Bunları gördüğünde belki kaçıp gidersin sandım. Çünkü kimse sorunlu birini hayatında istemez. Yine de bunlara rağmen, yanımda olmaya ve elimi tutmaya devam ettin. Sen geldin ve hayat daha katlanılabilir bir yer oluverdi. Biliyorum, kelimelerle aram çok iyi değildir, seni ne kadar çok sevdiğimi belki anlatamıyor ve gösteremiyorum ama seni çok seviyorum. Bunu bildiğini, kalbinin en derinlerinde hissettiğini biliyorum. Seni kendimden uzaklaştırmak için kırk takla attığım zamanlar dışında sana karşı hislerimde her zaman dürüsttüm. Her zaman dürüst olmaya da devam edeceğim. Hediye konusunu çok düşündüm ve en iyi hediyenin sana bizim her anımızı hatırlatmak olduğuna karar kıldım. Seni çok seviyorum, Jaeyun. Doğum günün kutlu olsun, kalbim <3."

Gözlerimden bir ıslaklık çeneme doğru süzüldü. Onun dürüstlüğüne ve sevgisine hiç bir zaman şüphe etmemiştim. Geçen gün ona artık güvenmediğimi söylediğimde bile, Sunghoon benim en güvendiğim insandı. Kutunun içindeki küçük bir defteri andıran kitapçığı aldım. İçerisinde ta ilk tanıştığımızdan bu yana Sunghoon ile çekildiöimiz tüm fotoğraflar vardı ve hepsinin üzerine günün tarihiyle beraber farklı notlar alınmıştı. Bir yandan ağlayarak, bir yandan da şapşal bir tebessümle sayfaları çevirmeye başladım.

İkimizin de kahverengi bir kapşonlü giydiğimiz ve dil çıkardığımız bir fotoğrafın üzerinde, küçük Sunghoon'un karmaşık yazısıyla 12.12.12 bir daha böyle bir tarih yaşanmayacak. böyle nadir bir tarihte yanımda sen varsın diye mutluyum!! yazılmıştı.

Başka bir sayfada liseye başladığımız ilk gün elimizde bir demet buketle gülümseyerek poz verdiğimiz bir resim ve üzerinde 15.09.2016 umarım hayatımın her önemli anında yanımda sadece sen olursun jaeyun yazıyordu.