Tek İçimlik Sigara (gxg)

38

İyi okumalar 🖤

Hayatımda ne olacağıyla ilgili birçok ihtimal vardı ama ifşa olmayı düşünmemiştim. Eda'ya güvendiğimden değildi; zaten son olanlardan sonra ona güvenen aptal yanımdan geriye hiçbir şey kalmamıştı. Sadece aramızda olan sırlara güveniyordum. Ben batarsam, o da batardı ve birlikte batmak yerine birbirimizi umursamayacağımıza emindim. Emin olmasam, ifşalanma ihtimalimizin önüne geçerdim.

Yarışmadan sonra Mahmut beni hemen o ortamdan uzaklaştırmıştı. Duruma hemen adapte olup beni ordan çıkarmak için acele ettiğini sanmıyordum. Daha çok iğrentiyi hissedince, adapte olamadan beni arabaya sokmuş olmalıydı. Arkamızdan binen Tunahan ve Fadime'nin varlığını yolun yarısında fark etmiştim. Leva'nın yokluğunu da zihnim tamamen yerine geldiği şu an fark ediyordum. Hızla koşmuştu ve ben peşinden gidememiştim. Annemin bakışları aklıma gelince gözlerim doldu.

"Mahvoldum."

Mahmut arabayı bir köşeye çekip sessiz kaldı. Fadime "Eda'nın amına koyayım, şerefini siktiğimin şerefsizi." dediğinde, saçlarımı çekiştirdim.

"Bunu nasıl yapar?"

Tunahan "Yalnız kaldı, herkes senin etrafındaydı. Bir şekilde gözünü karartmış olmalı." dediğinde sinirle güldüm.

Aramız bozulduktan sonra Çağla'yla kaldıkları doğruydu. Sınıftakilerin benim tarafımda olmasını istememiştim. Taraf tutma olayını bile sevmezdim ama herkes seçim yapmak zorundaymış gibi davranıp; beni desteklemişti. Şimdi desteklemeyeceklerini biliyordum. Belki de Eda'nın tek istediği buydu. Benim yüzünden dışlandığını düşünüp hayatıma sıçmak istemişti.

"Sırlarımızı terazide ölçmüş olmalı."

Benimkinin daha büyük zarara yol açacağını bildiğinden, kendini durdurmamış olmalıydı. Sinirden titrerken kafamı koltuğa yaslayıp içimden ona bildiğim tüm küfürleri ettim.

Fadime "Başkalarının kuyusunu kazardı, sana yapacağını düşünmemiştim." dedi.

Ben de düşünmemiştim zaten o yüzden de rahat ve mutlu hayatım sekteye uğramamıştı. Kendime biraz daha gelmem lazımdı.

Mahmut "Eyfel, bu mevzuyu kapatmaya çalışacağım; sakinleş." dedi ama hepimiz bunun kapanmayacağını biliyorduk.

Benim hayatımın olayı, hayatımda olmayanlar için bile büyük bir olaydı. Her şeyden önce annemle aramızdaki ilişkinin neye evrileceğinden emin olamıyordum. Hçbir zaman fazla yakın olmamıştık ama benden tamamen uzaklaşabilirdi.

Bunu istemiyordum, gözlerim dolarken ellerimi yumruk yaptım. Gelecek için kendimi buna hazırlamıştım ama şu an için değildi. Belki gelecekte bile hazırım derken kendimi kandırıyordum. 

"Okuldakiler umurumda değil ama annem de duydu."

Hepsi bana üzgünce bakarken kafamı iki yana salladım.

"Eve gitmeliyim, annemle konuşmalıyım. Bilmiyorum; Eda'yı mı dövsem? Leva nereye gitti, siktir çok fazla şey var."

Başım çatlamaya devam ederken, Mahmut "Önce seni evine bırakayım. Leva hala okuldaysa onu almaya giderim, tamam mı yavrum?" diye sordu.

Fadime "Eda'yı ben döverim." dedi. Tunahan ise sessiz kaldı.

Aldığım destek içimi rahatlatmasa bile kafamı salladım. Mahmut arabayı çalıştırdığında telefondan Leva'ya yazdım. Titreyişi ve elinin elimden kaydığını hatırladıkça endişeleniyordum. Onun ailesi izlemeye gelmemişti ama ya bu durumu duyarlarsa ne olacaktı? Ona iyi davranmayan insanların ne hale geleceklerini düşünmek istemiyordum.