Tek İçimlik Sigara (gxg)

42

*iyi okumalar 🖤

Ruhumu hissettiğim ilk zaman uçurumun başında içimden çıkmak ister gibi kımıldanıp bedenimin fazlalık gibi olduğu andı.

Parçalanmış bedene bakarken çağırmamız gerekenin ambulans olmadığını bilseler bile kimse bana engel olmamıştı. İnecek hiçbir yerin olmadığı yerde öylece beklerken içim parça parça dağılmıştı.

Ayın yansımasında siyah gibi gözüken kanları ve parçalanmış bedenini görmeme rağmen 'onu kurtarmalıyız' diye düşünmüştüm.

Ambulanstan sonra gelen itfaiye onun bedenini alırken dank etmişti.

Leva ölmüştü.

Ağlamaktan çöken bedenimle cenazenin ortasında bekliyordum. Gelen tabutla bu bir kez daha zihnimde yankılandı. Kabullenmek istemesem bile gerçekler inkar edilemiyordu.

Hep sonsuzluk demekti ve Leva bana tutamayacağı bir söz vermişti. Hep yanımda olmaktan vazgeçmişti. Yazın alacağımız yüzme kursundan vazgeçmişti. Hem sözlerini bozmuş hem de yalan söylemişti. Her şey iyi olacak derken kendini değil beni inandırmaya çalışıyordu ama bunu anlamamıştım. O hiçbir zaman ikna olmamıştı.

Okulda 'sorun yok' demek yerine bana yaşadığı sorunları anlatmalıydı.

O bana güvenmemişti. Benimle acılarını paylaşmamıştı çünkü hiçbir şey yapamayacağımı düşünüyordu.

Abileri tabutun üstüne toprak atarken kafamı eğdim.

Leva bana Esmeralda olduğunu söylemişti. Sadece bahtsız hayatlarını benzetiyor sanmıştım. Sonlarını da benzettiğini şimdi anlıyordum. Esmeralda başkalarının suçlarının baskısıyla idam edilmişti. Leva diğerlerinin sözlerine ve suçlarına dayanamayarak intihar etmişti.

Bunu öğrenmek için geç kalmıştım. Sınıfinda zorbalığa uğradığını öğrenmiştim. Beden dersinde erkeklerin onu soyup taciz ettiğini öğrenmiştim. Şu an bunu yapanlardan kimsenin haberi yoktu. Sadece Leva'nın günlüğünden okumuştum.

Nisa abla bana verip 'sana vermemi istemişti.' demişti.

Ablası zaman intihar edeceğini düşünmese bile şimdi birinin hayatını yazdığı günlügü neden birine bıraktığını anlıyor olmalıydı.

Günlükte hiçbir isim yoktu. Son sayfalar sadece benim için yazılmış gibiydi. Özür dileyerek ve teşekkür ederek gitmişti.

Göz yaşlarımın yaptığı ıslaklığı kurulayıp yenilere yer açtım.

Leva bana bunu yapmamalıydı. Beni her şeye inandırıp kendisi böyle kaçmamalıydı.

İntihar edeceğine çoktan karar vermişti. Belki de ona '1 sene çalışırız' dediğimde sadece elimi sıkmasının nedeni buydu. Oysa yalan söyleyip durduğundan 'tamam' diyebilirdi.

Leva yaşarken olduğu gibi ölürken de görünmez olmuştu. Kimse onun uçuruma doğru gittiğini fark etmemişti. Herkes kendini suçluyordu ama ben bunu yapmıyordum.

Kaçmayı ve her şeyi geride bırakmayı seçmişti. Bana son kez sarılırken ve o son dalı isterken bile hikayemizi kendi içinde bitirmişti.

Leva'nın cenazesi sahte gözyaşlarıyla uğurlandı. Ailesinden onu seven yalnızca iki kişi vardı. Okuldan onu seven yalnızca biz vardık.

Şu an okuldan birkaç kişiyi görmek, iğrenç hissettiriyordu.

Leva'nın bana yaptığı anahtarlığı sıkarak mezarının yanına gidip kumların içine attıktan sonra kaybolmasını izledim.

Leva kendi vedasını etmişti, benim vedam da buydu.

Gözyaşlarım akmaya devam ederken arkasından kuran okunmasını beklemeden cenazeden ayrıldım. Bizimkiler arkamdan gelecekken onlara engel oldum. Yalnız başıma diğer mezarların arasında yürümeye başladım.

Leva'ya veda edebilmemin nedeni bile onun isteğiydi.

'Eyfel, beni asla affetmeyecek olmalı. Benim için çabaladı ama ben kendim için çabalayacak kadar güçlü değildim. Umarım öldüğümde affetmese bile bana veda edebilir. Benim aksime o yaşayabilecek biri.'

Günlüğündeki bu satırlar benim için olsa bile sanki başkasına anlatıyormuş gibi yazılmıştı. Oysa isteği belliydi. Derin bir nefes verip gök yüzüne baktım.

Aşağıya bakıp atlamadan önce onun da aynı maviliğe baktığına emindim.

"Ölmeden önce ne hissettin?"

Hiçbir zaman cevap alamayacağım soruyu boşluğa doğru sordum. Birkaç damla yüzüme gelirken ciseleyen yağmurla hıçkırdım. Gökyüzü bile ağlıyordu.

Leva'yı asla unutmayacaktım. Veda etsem bile, bizim hikayemiz yarım kalmıştı. O yarım dalla bitirirken, ben öylece kaldığımız noktada duruyordum.

Onun ne kadar acımasız olduğunu keşke böyle öğrenmeseydim.