Kwijt, voor altijd?

1. Dezelfde identiteit, ander leven

Pov Milo

Ik doop mijn dikke verfkwast voor de tweede keer in hetzelfde potje verf. Ik breng de kwast naar het doek en strijk helemaal door tot onder. Het doek is groot. Groter dan ik. Dus heb ik ook veel speling. Opnieuw doop ik de kwast in het roze verfpotje. En opnieuw breng ik het aan zonder enig plan. Ik doe altijd maar wat, zolang het maar op gevoel wordt gedaan. Expressionistisch zou je het kunnen noemen: Felle en onnatuurlijke kleuren, grof geschilderd, vervormingen en geen perspectief. En het belangrijkst: gevoel. Een expressionistische kunstenaar dat is wie ik nu ben. Ik ga nog steeds met dezelfde identiteit door het leven, alleen ziet mijn leven er nu wat anders uit. Misschien dat het ook wel beter zo is.

Voorheen runde ik een bedrijf samen met vier andere vrienden: Robbie, Matthy, Raoul en Koen. ''Bankzitters'' heette het bedrijf. We maakten video's op Youtube, waar we altijd de grootste lol in hadden. Daarnaast hadden we onze eigen kledinglijn en traden we zelfs op met onze eigen nummers. Het is nog steeds relevant, althans een jaar geleden was het nog wel relevant. Alles staat namelijk nog online en is zo terug te vinden. Sinds een jaar heb ik het echt los gelaten en om heel eerlijk te zijn heb ik nooit meer iets teruggekeken. Ik wist dat het beter was als ik er niet teveel aan terug zou denken, omdat het slechte invloed op mij zou hebben. Dat ik dan constant zou denken ''Alles was beter toen.'' Dat is niet wat ik wil denken. Maar ergens diep van binnen weet ik ook dat het beter zo is. We hadden ons hoogtepunt al bereikt. We werden oud en het was niet meer zoals voorheen. Nu zeven jaar later hebben we allemaal ons eigen pad gekozen. Iedereen zijn eigen ding. En zo ook geen contact meer met elkaar.

Nu ben ik gefocust op mijn ''baan'' als Kunstenaar. Eigenlijk kan ik het geen baan noemen, want ik verdien er niks aan. Maar toch voelt het als werk en tegelijk mijn hobby. Mijn ouders hebben het tuinhuisje achter in de tuin speciaal voor me omgetoverd naar atelier. Sinds ik nu weer bij mijn ouders woon ben ik hier merendeels van de dag te vinden. Ik woon nu weer bij mijn ouders omdat ik mijn eigen brood nog maar net kon betalen aangezien ik geen verdiende baan heb. Om geen risico's te lopen leek het me handiger om maar even een tijdje bij mijn ouders in te trekken. Hier in Gouda. De plek waar ik ben geboren en getogen.

Mijn oudere zus Jiska woont nu ook een tijdje weer bij mijn ouders. Ze blijft hier net zolang wonen totdat ze een huis gevonden heeft. Ze was bij haar vriend ingetrokken waar ze ook wel vijf jaar had gewoond, maar dat is helaas uitgegaan. De precieze reden weet ik niet, maar ik weet wel dat het nu weer net zo voelt als vroeger. Alleen zijn we nu een stukje ouder en wijzer geworden.

De verfkwast heeft nu al zo'n drie dikke lijnen op het doek gevormd. ''De basis'' noem ik het altijd. Vanaf dit punt werk ik echt op gevoel. Dan graaf ik diep in mijn gedachten. En maak ik het kunstwerk op basis van gedachtes en gevoel. Aan wat ik op dat moment denk. Beter gezegd aan wie ik op dat moment denk. Het is niks nieuws. Mijn vorige schilderijen gingen precies zo. Niet dat ik die gedachte erg vind. Dat is niet wat ik zeg.

Ik laat de kwast verschrikt vallen nadat ik mijn moeder in de deuropening van het tuinhuis, mijn atelier zie staan. ''Kon je niet even kloppen ofzo?'' reageer ik bot. Mijn moeder begint te lachen. ''Ik kwam alleen maar vragen of je kwam eten'' ''Oh, ja ik kom eraan'' Mijn moeder loopt door de tuin op haar afgetrapte crocs naar binnen toe. Ik volg haar handelingen en meteen daarna trek ik mijn witte schilders jas uit. Ik trek het in één keer uit, waardoor de drukknoopjes ook in één keer losschieten en een hard geluid veroorzaken. Ik hang de jas, waar alweer een verse verfstreep op te zien is op en loop via de tuin richting de schuifdeuren.

Zodra ik binnenkom vang ik meteen de geur van Boerenkool op, mijn lievelings. Vooral die van mijn moeder. Ik heb haar recept al eens geprobeerd na te maken, maar het proeft toch anders als mijn moeder het maakt. Alsof ze er een vleugje liefde in heeft gestopt.

Zodra ik zit vang ik Jiska haar blik op. Haar ogen zijn dik, alsof ze heeft gehuild. Mam zei dat ze het zwaar had sinds het uit was gegaan met haar ex. Ergens voel ik me wel schuldig dat ik haar nog niet echt heb gevraagd hoe ze zich nu voelt. Misschien dat ik dat maar eens ga doen. Beter laat dan nooit, toch? Ik probeer mijn schuldgevoel gewoon te verminderen.

De rest van de tijd dat we aan tafel hebben gezeten was het stil. Niet ongemakkelijk stil. Iedereen genoot van zijn eten en zat diep in hun eigen gedachtes. Zo ook ik. Zodra ik mijn bord als laatste op heb zet ik het op het aanrecht en loop ik meteen weer richting mijn atelier. Om verder te gaan waar ik mee bezig was. En waar ik voorlopig ook nog wel even mee bezig ben.