Kwijt, voor altijd?

5. Verrassing

Pov Milo

''Jis, je weet dat ik niet van verrassingen hou'' klink ik teleurstellend. Veel keus heb ik niet, want ik word alweer terug geduwd op de stoel. ''Ogen dicht!'' Beveelt ze me. ''Niks engs doen'' Ik open mijn ogen, want ik vertrouw de situatie niet. Wat misschien niet het slimste was, want ze komt al met een theedoek aanlopen die ze om mijn hoofd bind als blinddoek. ''Hoeveel vingers steek ik op'' Vraagt ze om bevestiging of ik echt niks zie. ''Jaja tis goed met jou'' Reageer ik, waarna ik een por in mijn zij krijg.

''Handen op'' ''Echt niks engs doen he'' ''Nee nee'' Ik steek mijn handen uit. ''Ik haal je blinddoek af, maar hou je ogen nog even dicht.'' Ik voel iets lichts op mijn handen worden neergelegd. Ik kan de vorm of structuur niet voelen, maar ik kan niks bedenken dat lichter dan een papiertje weegt. Een spin, maar dan had ik die pootjes al voelen kriebelen op de palm van mijn hand.

''Eerst raden'' Ik rol mijn ogen, wat zij toch niet ziet. ''Een vliegticket?'' ''Nee'' ''Een factuur van de makelaar'' Mijn woorden klinken enthousiast. Dat zou geweldig zijn namelijk. ''Het is voor jou'' Klinkt ze zacht. Oh, voor mij. ''Ik zou het niet weten. Doe die thee- eh blinddoek, verbeter ik mezelf, nou maar af'' De blinddoek wordt losgemaakt. Ik druk mijn ogen stijf op elkaar, om maar niet per ongeluk te kijken en een boze Jiska te hebben.

''Bij één mag je je open openen'' Ik twijfel even of het nog steeds op mijn handen licht, aangezien het zo licht was en mijn lichaam het gewicht al heeft geregistreerd. ''Twee....één'' De ''één'' klinkt extra enthousiast. Ik open langzaam mijn ogen om niet verblind te worden van het licht. Voor me op mijn handen ligt een papiertje dubbelgevouwen. Ik zie aan Jiska dat ze ongeduldig wordt.

Ik vouw het A4-papier open. Voordat ik kan lezen welke woorden de letters vormen, bekijk ik het papiertje globaal. Ik maak er op uit dat het een e-mail is. Ik kijk naar de afzender, wat al meteen genoeg informatie is om te begrijpen waar het over gaat. Ik herken de naam. Het is van die kunstwedstrijd. Die ik heb afgewezen. Ik hoef de letters eigenlijk niet te lezen om te weten wat ze heeft gedaan. Ze heeft me natuurlijk opgegeven. Ik lees de mail door en zie dat ik al meteen door ben naar de tweede ronde. Dat ze erg geïnteresseerd waren in mijn kunsstijl- en werken. Ik rol weer met mijn ogen, dit keer kan ze het wel zien.

''Miellll geef het alsjeblieft een kans'' smeekt ze me. Ik wil eigenlijk mijn hoofd schudden. Want ik wil het niet, althans ik wilde het niet. Misschien is het 't proberen waard. ''Ik zal erover nadenken'' zeg ik dan maar. ''YES'' Jiska springt een gat in de lucht, alsof ik net duidelijk ''ja'' heb gezegd. Als het niks is, dan heb ik het tenminste een kans gegeven. Een kans geven is al beter dan meteen afwijzen, toch?

Ik ben zelf niet heel tevreden over dit hoofdstuk, maar dit is vooral om in het verhaal te komen. Er komen nog zulke spannende dingen aan!!! Ik kan niet wachten met delen :) Verder iedereen al heel erg bedankt voor het lezen, vind ik heel erg leuk. En vergeet niet te stemmen xx