Kwijt, voor altijd?

44. Papa armen

Pov Matthy
Ik stap de auto in, onderweg naar de autodealer. Sinds ik zijn stem hoorde ben ik al in een soort shock. Het gesprek was dan wel van korte duur. En eerlijk gezegd deed het me twijfelen of hij me wel herkende? Moet haast wel toch? Zijn stem klonk kalm, nadat ik al had gesproken. De woorden die we wisselden gingen echt alleen over de auto. Ik snap het even niet.

Toch ergens een beetje bang parkeer ik de auto in het parkeervak, naast de te koop staande auto's. Ik loop met m'n sleutels en telefoon in de hand naar binnen. Voor de deur wacht ik even, maar aangezien het een glazen deur is, stap ik al gauw naar binnen. "Goeiemorgen" nog zonder iemand gezien te hebben groet ik ze al. Wachtend totdat iemand mij komt helpen. Ergens ben ik bang dat Raoul nu ineens de hoek om komt. Ik ben er niet op voorbereid. Tuurlijk ben ik er niet op voorbereid. Wie verwacht dit nou?

"Hoi" ik hoor een stem achter me. Het is geen Raoul, maar een vriendelijke stem van een dame. "Hey" Ik draai me om. "Lieke?" "Hey" groet ze terug. Ik geef haar een knuffel. Ik zie aan alles dat ze dit niet aan zag komen. Raoul heeft dus niks verteld. Zonder ook maar een woord over de auto te wisselen, kan ik het niet laten. "Is Raoul hier toevallig ook?" Met een zenuwachtig lachje erachter aan.

Ik wacht tot ze antwoord. "Ehm" Ze kijkt een beetje moeilijk. Het maakt me bang. "Heeft Roel jullie niks verteld?" Mijn hart begint sneller te kloppen. Ik trek mijn wenkbrauw omhoog. "Wat verteld?" Opnieuw trekt ze die moeilijke blik. "We hebben al jaren niet meer gesproken" maak ik duidelijk. Ze maakt een "o" met haar mond. "Raoul wilde jullie niet meer spreken" Ik voel hoe mijn hart naar mijn benen zakt. Althans zo voelt het. Natuurlijk, wist ik dit. Maar ik wist niet dat het zo serieus was. Ik wilde het niet geloven. Eén van mijn beste vrienden kon toch niet zomaar de vriendschap verbreken na al die jaren bevriend te zijn geweest?

Nog voordat hij kan groeten zie ik zijn hoofd het hoekje al om steken. "Roel" De zenuwen razen door mijn lijf. Is hij boos? Blij? Verdrietig? Ik weet het niet, maar zou het nu zo graag willen weten. Ik wacht hem af. Hij komt op me aflopen. In die tijd kan ik hem alleen maar bekijken en afwachten. Geen woord wordt gewisseld. Het voelt langer als dat het duurt. Zijn lichaam komt dichter bij de mijne en dan slaat hij zijn armen om me heen. Hij drukt mijn lichaam stevig tegen de mijne aan. Ik verplaats mijn armen, die onder de zijne vastgeklemd zaten, en sla die om hem heen. De zenuwen lijken niet meer door mijn lichaam te razen, maar in de file te staan. Zijn armen om mij heen kalmeren me en doen me even heel veilig laten voelen. Papa armen, zo kan ik het ook wel noemen.

"Jezus mat" Hij slikt zijn woorden in. Of die brok in zijn keel. Ik zie zijn glazige oogjes. "Ik heb je gemist man" Hij slaat opnieuw zijn armen om me heen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en laat hem daar even liggen. Terwijl mijn hoofd daar rust hoor ik hem diep inademen om vervolgens de door hem gekozen woorden uit te spreken. "Ik had gezegd dat ik jou en de anderen niet meer wilde spreken.." begint hij. Lieke loopt weg en laat ons even alleen. "Weet je.. ik kan nu genoeg zeggen, maar het komt er op neer dat ik niet zonder jullie kan" "En eigenlijk wil ik het persoonlijk houden en jullie één voor één vertellen hoeveel ik van jullie hou en hoeveel jullie voor mij betekenen, maar dat is al te laat ben ik bang.."

Ik haal mijn hoofd van zijn schouder af en bekijk hem even. Een traan glijdt over zijn wang heen, maar die wordt al snel weggeveegd. "Ik ben blij je te zien Matthy" Ik lach zacht. Ik had het niet anders gewild. Ik wil hem zeggen dat het nog niet te laat is. Dat het nooit te laat is als je daar zelf wat voor doet.

"De auto" begint hij. De auto inderdaad. "Ga je zo'n mooie bmw inruilen voor deze bak? Ik schud mijn hoofd, maar besef dan ook dat ik moet vertellen voor wie de auto wel is. Ik kan natuurlijk zeggen dat het voor een vriend is. Maar ik wil eerlijk zijn tegen Raoul, altijd al gedaan. "Voor Milo" zeg ik dan zacht, alsof niemand het mag horen. Hij herhaalt mijn woorden. Zijn ogen worden groot. "Milo?" Herhaalt hij nogmaals. Ik knik. "Jullie hebben contact?" Ik knik nog een keer. Ik kan nu zeggen dat we inmiddels samenwonen en een stel zijn, maar als ik geen hartverzakking wil bezorgen kan ik dat voor nu beter even laten. De naam Milo doet al genoeg zo te zien.

"Milo is ehm- had wat geld problemen" probeer ik voorzichtig uit te leggen. "Een auto ontbrak, maar is wel van belang" "Dus ik wilde hem verrassen." Ik hou het kort. Voldoende om niks te verraden. Ik lieg niet, is iets anders dan niks zeggen. "W-wat lief" Is het enige wat eruit komt.

"Die groene leek me perfect" ik wijs de auto aan, die ik inmiddels al had gespot in mijn ooghoek. Hij knikt en wenkt me mee te lopen. Hij laat me de auto zien en verteld er wat over. Niet echt boeiende informatie. Ik kan eigenlijk niks anders zeggen dan dat ik hem neem. De auto lijkt in mijn ogen perfect voor Milo, Raoul stemt ook in. Kijken we over een paar jaartjes wel weer verder, als de spaarpot wat voller zit en z'n portemonnee ietsjes dikker is.

"Wil je een testrondje maken?" Misschien wel handig om te kijken of de auto wel een beetje chill is om in te rijden. Hij moet nu hij een nieuwe baan heeft flinke kilometers maken en daar zal dit bakbeestje hem aan moeten voldoen. We rijden een rondje door het dichtstbijzijnde dorpje. "Mat?" Ik draai mijn hoofd naar hem, maar laat mijn ogen op de weg als teken dat ik luister. "Heb je zin om binnenkort wat te drinken?" Ik lach zacht. "Tuurlijk Roel! Gezellig"

"Volgende week vrijdag?" Stel ik voor als datum. Hij stemt in. Na werk, rond drie uur zal dat zijn, komt hij langs bij mij, ons thuis. Ik parkeer de auto terug in het parkeervak. "Dit wordt hem" Maak ik nog even een keer duidelijk. We lopen naar binnen om daar te papieren te tekenen. Ik zet de auto op mijn naam, wat later nog altijd op zijn naam kan worden gezet. Ik zet mijn handtekening als teken dat ik akkoord ga. Ik schud Raoul de hand. "Thanks man."

Hij wil me de autosleutels overhandigen, maar ik schuif ze over de tafel terug. "Zou je volgende week vrijdag in deze auto naar mijn huis kunnen rijden?" Hij kijkt een beetje verbaasd, wat ik snap, maar stelt geen verdere vragen. Ik geef Raoul nog een knuffel bij de deur, waar hij helemaal met me mee heen is gelopen. "Tot volgende week!" Ik zwaai nog een keer na. Dit was raar. Maar ik heb zin in volgende week. Hij moest eens weten wat hem allemaal te wachten staat.

Hoe ik de heenreis nog zo zenuwachtig met twee klamme handen geklemd aan het stuur hier heen reed, rij ik nu al glimlachend naar huis. Ik ben blij hem gezien te hebben. Ik had hem gemist en ik weet zeker dat Milo en de andere mannen hem ook hebben gemist. Ik hou toch zo erg van Raoul, onze papa, inmiddels bijna opa.