Kwijt, voor altijd?

37. Infinity

Ik rol mijn kleding op om zoveel mogelijk ruimte in mijn koffer te besparen. Vanmiddag vliegen we weer terug naar Nederland. Naar het ''normale'' leventje. Het klinkt gek, maar het is wel waar. Terugkijkend naar deze vakantie ben ik trots. Op ons, op het verloop en op Koen en Robbie. Blij dat ik ze opnieuw heb mogen ontmoeten en trots op hun, wat ze hebben neergezet en wie ze zijn geworden. Net zo trots ben ik op Matthy. Misschien nog wel trotser.

Al met al heb ik ontspannen, genoten van de temperaturen, het strand, de zon, de overheerlijke cocktails en vooral van mijn lekkerding. Dat is hoe ik hem nu officieel mag noemen. Lekkerding heb ik hem altijd al mogen noemen, maar nooit de mijne. Gister bij de boottocht om onze vakantie mee af te sluiten, vroeg hij of ik zijn vriend wilde zijn. Nu is hij echt de mijne.

De hele avond en ochtend kan ik al niet stoppen met glimlachen. Ik ben gewoon zo blij en gelukkig op dit moment. Ik doe nog een laatste check door het huis om te kijken of we echt alles hebben. Van die standaard dingetjes die wel belangrijk zijn, maar die je vaak over het hoofd ziet tijdens het inpakken. Oplader check, tandenborstel check, scheerapparaat check...

''Milo, kom'' Hoor ik Matthy vanaf beneden roepen. Ik til mijn koffer op, om zo gemakkelijk de trap af te lopen. Voor de deuropening staat hij op me te wachten. Hij ziet er goed uit. Een bruin tintje en lichtere haren maken hem nog knapper, iets wat al bijna onmogelijk is. ''Ik ben klaar hoor'' Ik sla mijn arm om hem heen en geef een kus op zijn mond. Klaar om samen te vertrekken. Hoe we een week geleden zo anders dit huis binnen kwamen, komen we er nu nog zo anders uit. En als ik ook voor hem mag spreken: tien keer zo gelukkig.

We hebben afgesproken om het in Nederland geen geheim te maken. We willen geen geheim zijn, maar we willen onze relatie wel privé houden. Dat is iets anders dan dat stiekeme gedoe. Ergens vind ik het wel spannend om het aan mijn ouders en Jiska te vertellen, maar ik weet dat ze me hoe dan ook zullen accepteren. En eerlijk gezegd denk ik dat ze het wel aan zien komen. Matthy wil het ook aan zijn ouders gaan vertellen. Ik vind dat misschien nog wel spannender. Hij heeft ooit wel eens aan zijn ouders verteld dat hij mannen interessant vindt, maar nog nooit over mij en hem verteld. Hij is daar ook teruggetrokkener in dan ik.

We boarden en vinden onze plek in het vliegtuig. De vlucht was helemaal volgeboekt, waardoor er helaas geen optie meer was om naast elkaar te zitten, we hadden überhaupt geluk dat er nog plek voor twee was. Ik vind het niet heel erg. Het zal maar voor een paar uurtjes zijn en daarnaast ben ik erg moe. Ik ga deze vlucht benutten door te slapen, eventjes aan niets denken, wel te gaan dromen.

Ik voel een paar vingers door mijn haren strelen. Ik open mijn ogen en wen aan het licht. Het is Matthy die me wakker maakt. Ik kijk om me heen, we zijn nog alleen in het vliegtuig. Hij strekt zijn arm en steekt zijn hand voor me uit. Met zijn vrije hand pakt hij mijn rugzak en gooit die over zijn schouder heen. Ik pak zijn hand en vouw mijn vingers in de zijne. Hand in hand lopen we het vliegtuig uit. Hand in hand lopen we ons thuisland binnen.

Zowel letterlijk als figuurlijk hand in hand. Wij samen, als koppel, het ''gewone'' leventje in Nederland weer oppakken. Het voelt als een soort nieuwe start. Een start met hopelijk een einde die op zo'n verre afstand ligt dat je er na tweehonderd lichtjaren nog steeds niet bent, onhaalbaar dus. Soms vraag ik me af hoe mensen zoveel van elkaar kunnen houden, maar sinds ik Matthy weer bij me heb spookt die vraag niet langer meer door mijn hoofd. Toch kan ik geen eens met woorden beschrijven hoe groot mijn liefde voor hem is. Één ding is zeker; die liefde is oneindig. Infinity