Kwijt, voor altijd?

36. Flashback

''Is de seks goed?'' vraagt Koen random zodra Rob en Matthy even weg zijn. Ik zet mijn tong tegen mijn tanden, waardoor er een ''tsss'' geluidje uitkomt. Als hij nu echt een eerlijk antwoord wil dan zou ik zeggen dat de seks heilig is, maar ik bespaar het hem. ''Niets om over te klagen'' antwoord ik. ''Weet je...toen we ons eerste huisfeest in Casa del Huts hielden heb ik jullie wel eens geshipt.'' Ik trek een wenkbrauw omhoog. Ik wil meer weten. ''Toen de alcohol bij iedereen wat begon in te kicken had ik het idee dat jullie twee wat aantastelijker werden...'' ''Ik dacht serieus dat Matthy je zou zoenen op dat moment.'' Mijn ogen kijken opzij en ik voel hoe mijn mondhoek langzaam omhoog krult. Ik kan hem geen ongelijk geven. Matthy wilde me ook daadwerkelijk zoenen.

Ik weiger het vierde shotje. Ik voel al dat er een aardige hoeveelheid alcohol door mijn bloed stroomt en ik wil niet dat ik over een halfuur loop te kotsen. Koen roept wat in mijn oor. Ik krijg de helft er maar van mee. De jongen voor me staart me nu al zo'n zekere dertig seconden aan. Ik strijk mijn haren goed en rol mijn mouwen op. Ik heb het idee of moet ik er goed uit zien voor hem. Waarom? Het is mijn beste vriend. In mijn ooghoeken zie ik hoe hij op me af komt lopen. ''Komt Charlotte niet?'' Ik schud mijn hoofd. En vraag daarna terug. Ik zie geen Carolijn. Ik laat het korte gesprek voor wat het is. Ik neem plaats aan de eettafel waar ook wat gaande is. Raoul heeft van een pokerspel een drankspel gemaakt. Hoe hij dat heeft gedaan moet je mij ook niet vragen, maar in ieder geval wilde hij dat ik graag meedeed. De jongen, Matthy, is naast me komen zitten. Hij recht zijn rug om goed overzicht op de tafel te hebben. ''Die rode chips zijn toch minder waard dan die, waardoor...'' Hij leunt over de tafel om ook daadwerkelijk de rode chip te kunnen pakken. Mijn benen zitten in de weg. Hij steunt zijn hand op mijn been om er wel bij te kunnen. Hij gaat terug in dezelfde houding als net zitten. Behalve zijn hand. Die ligt nog op mijn schoot. Zonder oogcontact verschuift hij de hand naar boven en knijpt lichtjes in mijn bovenbeen. Ik voel een tinteling in mijn lichaam. Ik lieg als ik zeg dat het niet goed voelt.

Niemand die het kan zien, want het speelt zich allemaal af onder de tafel. Eenmaal het spel te hebben gespeelt, wat uiteindelijk ook één dikke flop was, loop ik weg van tafel. Ik laat Matthy achter. Ik loop naar de koelkast voor de cola, om met Amaretto te mixen. Ik sla de koelkast deur dicht en wil me omdraaien, maar word tegengehouden. Matthy staat achter me. ''Wat doe je?'' Vraagt hij, terwijl hij precies ziet dat ik de cola met Amaretto mix. ''Je ziet er goed uit'' Complimenteert hij me random. Ik negeer het compliment. ''Je hebt gedronken Mat'' Ik kijk hem teleurgesteld aan. Fuck, hij moet kappen hiermee. ''Je bent echt lekker'' hij stopt niet. Raoul vertelde me laatst iets over ''drunk words are sober thoughts'' Zou dit dan zoiets zijn?

Hij pakt mijn hand vast en trekt me mee. Ik loop achter hem aan. Hij begeleidt me naar de gang. De plek waar het rustiger is, maar wat nog steeds een open plek is. Ik zie die grijns op zijn gezicht. ''Wat wil je van me?'' Vraag ik, terwijl ik dondersgoed weet wat hij van me wil. Hij moest eens weten dat ik het allerliefst precies hetzelfde wil op dit moment, maar dat kan niet. Hij heeft Carolijn, ik heb Charlotte. Daarnaast ben ik verliefd op Charlotte, alleen op Charlotte. Hij komt met zijn gezicht dichterbij. ''Nee Matthy'' Ik schud mijn hoofd en duw hem zachtjes weg. Dit mag niet gebeuren.

''Huh, maar het leek echt alsof jij hem afwees'' Koen had het blijkbaar gezien, maar nooit iets gezegd. ''Dat deed ik ook, maar ik wilde het niet.'' ''Je bedoelt dat je hem op dat moment ook wilde zoenen?'' Ik knik zacht. Ik wil het eigenlijk niet toegeven, mede doordat ik toen nog gelukkig met Charlotte was. Althans dat dacht ik toen. Als ik er zo over terug denk, dan is het bijna wel duidelijk dat ik hem wilde. Het is oneerlijk tegenover Charlotte, dat weet ik. Maar gevoelens kun je niet wijzigen, wel wegstoppen. Daar was ik duidelijk heel goed in op dat moment. Ik heb het hier nooit meer met Matthy over gehad. De eerstvolgende keer dat ik hem dan ook zag was alles normaal. Gewoon Matthy en Milo als vrienden. Hij verliefd op Carolijn, ik op Charlotte. Meer was het niet.

Pov Matthy

Ik hoor hoe iemand achter me aanloopt, terwijl ik de route naar de wc vind. ''Tweede deur uhum'' verbeterd Rob mij, die blijkbaar degene was die achter me aanliep, terwijl ik mijn hand al op de eerste deurklink houd. Ik loop dezelfde route in het huis terug naar buiten. ''Mat?'' Ik hoor Rob mijn naam roepen vanuit de keuken. ''Ja?'' Ik loop de keuken binnen. ''Ik ben oprecht echt trots op je.'' Zijn ogen glinsteren. Ik krijg spontaan een glimlach op mijn gezicht. ''Eneh..'' Hij trekt me terug aan mijn arm wanneer ik weg wil lopen. ''..als je ergens mee zit kun je altijd bij me komen...'' ''...net zoals vroeger'' voegt hij eraan toe. Ik voel me comfortabel bij hem in de buurt, altijd al gedaan. Iets wat ik niet snel bij iemand heb. Ik weet dat hij me niet judged en ik weet dat hij om me geeft. Nog steeds hoop ik. Ik wil knikken en hem vertellen dat ik het lief van hem vind, maar bedenk me dan iets. ''Nouja.. eigenlijk zit ik wel ergens mee'' Ik draai me naar hem om. Ik zie meteen die vertrouwde blik op zijn gezicht. Hij wijst naar de stoel. Ik neem plaats op de stoel. Hij trekt zichzelf op en gaat op het aanrecht zitten. Hij rust zijn armen op zijn benen. Wachtend totdat ik praat.

''Oké, nou ja ik weet niet of je me echt kunt helpen hiermee, maar...'' ''Vertel maar gewoon'' Hij kent me en weet dat ik me eerst drie keer verontschuldig voor iets wat totaal onnodig is. ''Ik wil graag dat Milo bij mij thuis intrekt, maar ik weet niet hoe ik hem dit moet vragen'' Ik kijk Robbie hoopvol aan. Hopend op een antwoord waar ik ook echt iets aan heb. Niet een ''vraag het hem gewoon'' antwoord. Dat vind ik ook zo fijn aan Robbie. Hij weet hoe ik ben en kan zich goed in mij inleven. Hij weet dat ik niet zo'n direct persoon ben. Dat ik dingen soms liever via een omweg doe, om uiteindelijk wel het juiste resultaat te behalen. Zolang het maar voldoet aan mijn eisen. In dit geval is dat dat ik hem bij me wil hebben. Langer dan één dag en één nacht. Hij mag het best weten, maar die woorden zullen in ieder geval niet uit mijn mond komen.

''Waarom verras je hem er niet gewoon mee?'' Ik kijk Robbie vragend aan. Wat verrassen? ''Zeggen dat hij een paar weken bij jouw thuis in kan trekken...'' ''...en als het bevalt kunnen jullie afspraken maken om het voort te zetten.'' Zo'n gek idee vind ik het nog niet. ''Maar wat als Milo het niet wil?'' ''Lieve Mat, jij en ik kennen Milo beide lang genoeg om te weten dat hij graag z'n eigen plekkie heeft..'' ''Daarnaast zie ik echt wel dat hij graag bij je in de buurt is.'' Daar heeft hij gelijk in. Milo heeft altijd al z'n eigen gang willen gaan. Ook al op jonge leeftijd uit huis gegaan etc.

''Thanks Robbie'' Ik leg mijn hand op zijn schouder als bedankje. Hij pakt mijn arm vast en legt die over zijn eigen schouder heen. Daarna slaat hij zijn armen om mijn lichaam heen. Ik doe hetzelfde. ''Ik heb je gemist man'' Hoor ik hem zacht zeggen. Jeetje, ik besef nu pas hoe erg ik hem ook heb gemist. ''Zullen we beloven elkaar nooit meer te laten gaan?'' Hij kijkt me met glazige oogjes aan. ''Robbie niet doen'' zeg ik. Ik voel hoe mijn lip begint te trillen. Als hij emotioneel wordt, dan word ik dat ook. ''Nooit meer'' Beantwoord ik zijn vraag nog. En ik meen het echt. Ik had hem echt gemist, maar dat besef je pas als je diegene weer ziet.