Kwijt, voor altijd?

45. Oud vertrouwd

"Hey" Ik bel aan bij Milo's ouders' huis in Gouda. Het huisje waar ik al vaak ben geweest in zoveel verschillende staten; bevriend, verliefd tot aan de vriend van Milo, alleen weten zijn ouders en zus het nog niet. Ik groet Jiska, die de deur dan ook had geopend en loop door naar de woonkamer waar ik waarschijnlijk Milo en z'n ouders aantref. Precies zoals ik had verwacht tref ik ze aan. "Hey" Ik groet ieder per persoon.

"Bakkie?" Vraagt Hans aan mij, waarna hij me een schouderklopje geeft. Ik kijk Milo aan, die me een paar grote ogen toewerpt. Dat is een "nee." "Nou eigenlijk moeten we die kant op, ander keertje" weiger ik zo vriendelijk mogelijk. Ik wacht op Milo die z'n schoenen en jas aantrekt en zijn ouders nog een keer gedag zegt.

Ik loop alvast vooruit naar de auto. Ik hoor de voordeur achter me dichtklappen, dus hij zal wel achter me aan komen lopen. Ik voel een hand op mijn onderrug worden gelegd. Zijn hoofd beland al snel in mijn nek en drukt vervolgens een kus op mijn wang. "Ik heb je gemist" Ik moet zacht lachen. We hebben elkaar maar voor een aantal uur hoeven missen, maar alsnog is het gemis groot, ook voor mij. "Nu al?" Pestend trek ik een wenkbrauw omhoog. "Nee is goed, hard to get tijger" Ik moet lachen om zijn opmerking.

We stappen de auto in. Hij aan de bijrijderskant en ik aan de bestuurderskant, zoals gewoonlijk. "Vertel" is het eerste wat hij zegt zodra we wegrijden. Hij knijpt met zijn hand in mijn been. "Wat vertel?" vraag ik niet begrijpend. "Je keek zo blij" Ik moet zacht grinniken, maar probeer niks te verraden. Ik wil dit nog even als verrassing houden. Zowel Raoul als de auto. "Niks" Ik kan mijn glimlach met moeite onderdrukken. "Oh" Hij heeft echt wel door dat ik niet eerlijk tegen hem ben, maar uiteindelijk zal hij er wel achter komen. En het lijkt hem nu niet zoveel te boeien dat ik zwijg.

Thuis aangekomen loopt Milo direct door naar boven om zijn verhuisdozen eindelijk eens een keer leeg te maken. Die jongen leeft nu al zo'n aantal weken op of mijn kleding of het t-shirtje van de bovenste stapel. Het werd tijd. Ik loop door naar de keuken en zet een bakje koffie voor mezelf. Ik neem plaats aan de keukentafel en staar wat in het rond. Mijn ogen vallen op Milo's telefoon aan de overkant van de tafel. Ik wil het eigenlijk niet doen, maar kan het niet laten om even door zijn meldingen heen te scrollen. Ik weet zijn toegangscode, dus ontgrendel de telefoon. Ik druk op een chat met een naam die ik niet herken. Het is van ene Lisa Pieters.

Hi Milo! Zoals we allen weten ben jij gediskwalificeerd voor de kunstwedstrijd. Echter hebben we alles nog eens goed doorgenomen en zijn we tot de conclusie gekomen dat wat jij hebt gedaan niet professioneel is, maar dat het diskwalificeren van een kandidaat dan ook onprofessioneel is vanwege iemands privéleven. Groet Lisa Pieters.

Er volgt een reactie chat afkomstig van Milo zelf na het bericht.

Hoi Lisa! Het is inderdaad onprofessioneel om iemand te diskwalificeren om zo'n reden. Ik wil daarom dit aanbod weigeren. Ik heb geen belang meer bij de kunstwedstrijd. Gr Milo ter Reegen.

Verbaasd kijk ik naar het scherm. Hij heeft het aanbod geweigerd? Dit bericht is van een paar dagen geleden. Hij heeft me niks verteld. Maar dat is niet hetgeen waar ik me nu druk om maak. Hij wilde dit zo graag. Hij was zo verdrietig toen hij werd gediskwalificeerd, maar waarom nu zo vlug het aanbod weigeren?

Ik loop naar boven. Het liefst wil ik direct vragen waarom hij dit heeft gedaan, maar hij kan niet weten dat ik in zijn telefoon heb gezeten. Dus laat ik dit nu even voor wat het is, maar ik zal er zeker binnenkort subtiel naar vragen. Ik vind het raar dat hij niks tegen mij heeft gezegd. Zal vast een reden hebben.

Boven aangekomen tref ik hem tussen de uitgepakte verhuisdozen aan. Zijn kleding hang tussen de mijne. Mijn kast is overvol, maar dat maakt me niks uit. Ik moet zacht glimlachen om het idee dat zijn kleding tussen de mijne hangt nu. Het is zo iets kleins, maar doet me wel beseffen dat wat wij twee hebben serieuzer is en wordt.

Ik loop door naar mijn slaapkamer en ga op bed liggen. Hij zal de laatste paar dozen opvouwen en zo wel bij me komen liggen. Ik druk de tv aan en stream Youtube. Terwijl ik nog op de home pagina sta komt Milo de kamer inlopen. Hij veegt zijn bezwete voorhoofd af aan zijn shirt. Ik trek een afkeurend gezicht, onbewust wel. Hij loopt terug naar de kamer waar onze kleding hangt en komt na een minuutje terug met een schoon shirt. Ik moet lachen als ik zie wat hij draagt. Een paars T-shirt met in roze geborduurde letters "Bank". "Ook niet?" Hij kan nog zo serieus zijn, maar nog zo grappig. "Jawel, ik vind hem prachtig Milo!" Laat ik weten. Ik klop naast me op het bed.

Milo komt naast me liggen. "Wat wil je kijken?" Vraag ik aan hem nu hij ook mee gaat kijken. Hij wijst naar zijn shirtje. Ik frons mijn wenkbrauwen. Even denkend dat het een grap is, maar hij lijkt wel echt serieus te zijn. "Prima" Ik toets "Bankzitters" in en scrol door de video's heen. Het voelt raar. De laatste keer dat ik een video heb gekeken is zo'n drie jaar geleden gok ik. Lang geleden dus. We zitten inmiddels op 1,2 miljoen abonnees en het blijft nog steeds groeien. De weergaven per video zijn ongeveer gelijk aan het aantal abonnees. En tuurlijk zitten er een paar uitschieters tussen.

"Ja die" Na even te hebben gescrold kiest Milo de video: "Bankzitters ruilen één dag van leven" uit. Ik kan me zowel de video als opnamedag nog goed herinneren. Ik leefde een dag zoals Milo. Conclusie; alleen maar zuipen. "Ohja toen leefde ik een dag als Roel" hoor ik hem zeggen. Het voelt raar om dit weer te kijken. Ik had mezelf voorgenomen niet teveel meer naar de video's om te kijken. Puur omdat ik wist dat ik het miste. Enorm. Dit bedrijf was mijn droom, mijn levensproject. Maar toen verliep het allemaal iets anders dan verwacht. Ik wil niet zeggen dat Milo het heeft verpest, wat deels wel de waarheid is. Maar op een keer was het toch klaar en moeten we verder met ons leven.

Milo gaat stuk om iets van zichzelf. Iets met de groenteburgers van de EkoPlaza. Zo vies bleken ze niet te zijn. "Frankie" merkt Milo op. Die twee waren ook beste maatjes. "Omg Russo" ik heb het idee of is Milo het allemaal een beetje kwijt. Waarschijnlijk heeft hij net zoals ik, zichzelf voorgenomen er niet teveel naar terug te kijken en soms vervagen de herinneringen dan nog net iets sneller dan je had gewild.

"Jemig wat was ik daar nog een hunk" gooi ik als opmerking. Ik moet zeggen dat ik er afgelopen jaren zeker niet op vooruit ben gegaan. Milo moet lachen om mijn opmerking, maar zet het al snel recht. "Altijd al een hunk geweest". Als de video klaar is zuchten we beide uit. Alsof je het even opnieuw beleefde en even terug ging naar de realiteit, wat toch niet de realiteit bleek te zijn. De realiteit is dat dit nu niet meer zo is, dat we nu hier op bed liggen met z'n tweeën, zonder Bankzitters. Toch ben ik blij. Tuurlijk is het jammer dat het zo gelopen is met ons bedrijf, maar ik mag niet klagen over de jongens. Ik heb Milo, maar ook Robbie en Koen terug. En Raoul ook?

Milo herhaalt de woorden die ik in mijn hoofd haal. Hij benoemd dat hij blij is de jongens weer te hebben gezien. Elke naam wordt gevallen, behalve die van Raoul. Ik kan het niet laten om wél die naam te laten vallen. "En Raoul, mis je Raoul?" Hij zwijgt. Ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij zwijgt. Hij haalt zijn schouders op. "Ik mis hem ook Milo" zeg ik dan om het voor hem een stukje makkelijker te maken. Hoewel we met z'n allen bevriend waren heb ik altijd al het gevoel gehad dat die twee een speciale band met elkaar hebben gehad. Niet persé een betere, maar een hele hechte.

"Ik mis hem wel" hoor ik hem dan zeggen.
Ik kijk hem aan. Hij staart naar de grond. Ik zet mijn hand op zijn schouderblad en knijp er lichtjes in. "Raoul is.." Kut. Ik wilde het als verrassing houden. Ik val stil. Hij draait zijn hoofd naar me toe. "Een toffe kerel." Maak ik er dan snel van. Heel ongeloofwaardig was dat.

Ik ga terug in dezelfde positie als net liggen. Hij draait zich naar mij om en gaat ook in dezelfde positie als net liggen, alleen dit keer een stukje dichter naar me toe. Hij slaat dit keer zowel zijn arm als been om mijn lichaam heen en legt zijn hoofd op mijn schouder, met zijn lippen tegen mijn oor gedrukt. "Je wil niet weten hoe dankbaar ik ben dat ik jou opnieuw heb mogen ontmoeten." Ik had deze woorden niet verwacht. Ik slik even een keer. Insgelijks Milo.

Ik draai mijn hoofd naar de zijne. Mijn lippen blijven net voor de zijne stilstaan. Onze ogen vinden elkaar. We houden het oogcontact een tijdje vast. Ik voel hoe zijn hand mijn shirt binnen dringt. Zacht kietelt hij mijn buik. Ik verbreek het oog contact door het lachen. Ik sla zijn handen van me af. "Stop Milo, stop!" Roep ik uit paniek, zoekend naar adem door het lachen.

Fijne zondag lieve mensen <3