Kwijt, voor altijd?

48. Thuiskomen

Pov Milo

''Tenzij diegene toch wel een verzekering af zou sluiten.'' Ik ga nog even door op de grap van Koen over grote mannenpraat. Vroeger dacht ik echt dat als ik deze leeftijd zou zijn dat ik dan echt heel anders dan toen zou zijn. Ik ben ook wel veranderd, daar niet van, maar als ik het vergelijk met zo'n tien jaar geleden dan ben ik alleen een stukje wijzer geworden. En een stukje kaler misschien.

Ik hoor de bel gaan, maar negeer het in eerste instantie. We verwachten niemand en als het een pakketje zou zijn dan leggen ze het wel naast de deur neer. Dat weten ze inmiddels wel toch? ''Ga jij ff'' Matthy stoot me aan. Ik wil afwijzen, maar het komt een beetje opdringerig over dus ik ga wel. Ik sta op en neem een leeg glas mee aangezien ik toch langs de keuken loop. Ik kijk nog even achterom en zie Matthy naar me staren. Zijn blik is anders dan normaal. Ik ken hem echt veel te goed. Zou er iets zijn? Ik vraag er straks wel naar, eerst die verdomde bel.

De deur is deels van glas, maar door de laag raamfolie kan ik niet zien wie het is. Ik zie een silhouet van een man, één man. Met moeite trek ik de deur open. In eerste instantie kijk ik niet omhoog, maar als ik de kleding zie herken ik geen postbezorger. Ik kijk direct omhoog. Mijn hart schiet mijn keel in. Ik blijf verstijfd staan. Ik zie een grote grijns op de man zijn gezicht staan. Het enige wat ik kan doen is hem bestuderen. ''Roel'' Ik slik en mijn ogen voelen waterig aan. Hij spreidt zijn armen en komt op me aflopen. Ik val zo snel als ik kan in zijn armen. Ik druk zijn lichaam stevig tegen me aan. Al het gemis komt omhoog. Ik voel dat mijn ogen beginnen te lekken. Ik probeer het nog in te houden, maar laat het al snel gaan.

Ik heb hem nog vast, maar sta nog wel letterlijk oog in oog met hem. Ik bestudeer zijn gezicht. Hij is oud geworden, maar ik herken nog alles van vroeger aan hem. Niet alleen zijn uiterlijke kenmerken, maar ook dat warme gevoel dat ik altijd al van hem heb gekregen. Bij hem kon je alles zeggen en doen wat je wilde. Hij stelde je altijd op je gemak en heel eerlijk gezegd voelde het altijd een beetje als thuiskomen.

Er worden niet veel woorden gewisseld, maar de emoties spreken al genoeg woorden. Ik begin me van alles af te vragen. Wat doet hij hier opeens? Weet hij dat de andere mannen hier ook zijn? ''Ehm, kom binnen'' Ik wil hem voorlaten, maar het lijkt me misschien iets handiger als ik voor ga. Ik veeg mijn tranen weg en loop terug de woonkamer in met hem achter me aan.

''Wat i- oh'' Koen zijn ogen glijden vanaf mij naar hetgeen achter me. Rob staat op zonder iets te zeggen en vliegt Raoul in de armen. Koen blijft zitten waar hij zit en kijkt van Matthy naar mij naar de knuffelde Rob en Raoul. Er staat een hele grote glimlach op Raouls' gezicht. Ik kijk naar Matthy. Waarom is hij niet zo verrast? Het schiet me te binnen. Hij weet duidelijk meer dus. ''Kom hier man'' Nu pas hoor ik Raouls' stem pas echt goed. Hij neemt Koen in de armen. Ik zie Koen een traantje wegpikken, maar zie hem het ook al snel wegvegen. Als laatste geeft hij Matthy een knuffel. Een korte. Ja, hij weet duidelijk meer.

Ik zie aan Koen en Rob hun gezichten dat ze ook met vraagtekens lopen. Ik wil er naar vragen, maar Matthy begint al. Hij grinnikt even. ''Dit was een verrassing van Roel en mij...'' ''En we hebben eigenlijk nog een extra verrassing voor jou Milo, althans Matthy heeft nog een verrassing voor jou'' vult Raoul aan. ''Voor mij?'' Ik wijs naar mezelf. Ze knikken beide. ''Loop maar ff mee naar buiten.'' Ik zie Raoul nog iets in Matthy's oor fluisteren. Ik loop met Koen en Rob voorop naar buiten. Rob zegt nog iets tegen me, maar ik versta het niet.

Raoul loopt langs me heen en gaat tegen een groene auto aanleunen. De auto van buurman Bert. Matthy kijkt me aan en kijkt daarna naar de auto. ''Deze is vanaf nu van jou!'' Hij tovert een autosleutel uit zijn zak en reikt het me aan. ''Wat?'' Ik blijf staan waar ik sta. ''Deze is voor mij?'' Ik geloof het niet. Raoul knikt ook enthousiast. Hij wist ervan. Ik val Matthy in de armen.

We maken gelijk een testrondje. Ik aan het stuur natuurlijk, Matthy op de bijrijdersstoel en Koen, Rob en Raoul met z'n drieën achterin gepropt. Het is geen grote auto, maar groot genoeg voor wat ik nodig heb. Ik trek met opzet de auto een paar keer op op de rechte stukken. En vertel nog eens even tien keer hoe blij ik er wel niet mee ben. Ik hoor de mannen lachen en ontvang nog een schouderklopje van Robbie. Via de binnenspiegel vind ik oogcontact met Raoul. Zijn ogen stralen. Hij ziet er gelukkig uit.

Ik stap uit en zet nog even een stap achteruit om hem echt nog een keer goed te kunnen bekijken. Ik dacht echt dat het de auto van de buurman was. Ik had nooit gedacht dat ik nog geen tien minuten later zelf in deze auto zou mogen rijden. Ik loop nog een keer naar Matthy toe en omhels hem. ''Dankjewel liefie'' fluister ik. Ik druk een kus op zijn mond en blijf nog even in zijn armen staan.

''Wa-'' Raoul kijkt ons met grote ogen aan. Shit. Ik raak in de stress. Hij wist dit natuurlijk niet. Ik had het ook kunnen weten. Matthy pakt mijn hand vast en streelt met zijn duim over mijn hand. ''Ja, wij hebben een relatie!'' Zijn woorden klinken zelfverzekerd. Mijn emoties veranderen. Weet je wat het is. Hij mag inderdaad best weten dat wij verliefd zijn. Wij zijn geen geheim meer. En als hij echt zoveel van ons zou houden zou hij dat accepteren.

Koen en Rob kijken vol verbazing mee. ''Ik had dit nooit zien aankomen, maar ik ben blij verrast'' Hij grijnst en valt ons in de armen. Ik moet zacht lachen. Mijn glimlach verraad mijn gevoel. Zie je wel, als iemand echt zoveel om je geeft accepteert diegene dat echt wel. ''Maar ik moet er wel even aan wennen.'' We moeten beide lachen. Dat is natuurlijk meer dan logisch. Die glimlach die ik nu draag pakt niemand meer van me af.