Kwijt, voor altijd?

46. Rode wijn

Pov Milo

Ik trek de kranten van het raam af, die al de tijd voor privacy hebben gezorgd. Matthy is bezig met het inpakken van mijn penselen en stapelt de canvassen op. Mijn atelier wordt vandaag leeggehaald. Ik woon niet meer bij mijn ouders en zal dit atelier niet meer gebruiken. Dat is niet de enige reden waarom ik het atelier leegmaak. Het atelier was een speciale plek voor mij. Ik was hier dagelijks bezig met het maken van nieuwe schilderijen. Ik was expressionistisch en erg artistiek aangelegd. Het voelt echter niet meer hetzelfde als voorheen. Alsof mijn passie voor al dat schilderen een beetje is verdwenen.

''Deze hier?'' Matthy legt zowel mijn originele schildersjas als reserve schildersjas op de stapel met canvassen. Dat was het laatste wat moest worden ingepakt. Ik steun met mijn handen in mijn rug en druk er lichtjes op, terwijl ik naar achter leun. Al dat gesjouw heeft pijn aan mijn rug bezorgd, maar dan heb je ook wat.

Matthy komt dicht op me staan. ''Kut?'' Hij vraagt het op zo'n moeilijke toon. Zo'n toon die laat weten wat voor reactie die persoon verwacht. Ik mompel. Ik vind het niet heel kut. Einde van een tijdperk, begin van een nieuwe zeg ik dan maar altijd om het niet al te negatief af te sluiten. ''En waar wil je je schildersspullen heen?'' Vraagt hij dan. ''Naar het grofvuil'' Antwoord ik monotoon, zonder ook maar enigszin een beetje mimiek te tonen. ''Milo'' Hij klinkt teleurgesteld. ''Nee, mat'' Ik draai me van hem weg. Hij wil me tegenhouden, maar ik schud me los. ''Ik zeg toch dat ik het weg wil hebben'' Dat was misschien een beetje te hard van me. ''Nee, zo bedoel ik het niet.'' Probeer ik excuses aan te bieden. ''Ik wil er gewoon vanaf en er niet meer aan worden herrinert. Hij knikt. ''Dan leggen we het op je oude slaapkamer hier neer.'' Aan zijn toon te horen heb ik niet veel te zeggen. Maar ik ben het met hem eens.  Het was niet bepaald de beste periode in mijn leven, laat ik het zo zeggen. Daar wil ik niet te veel aan herrinert worden.

Ik pak de overige canvas doeken op en loop achter Matthy aan. ''Hey mam'' Groet ik mijn moeder die ik nog niet had gezien snel. ''Tuinhuis leeg?'' Vraagt ze. ''Ja'' Roep ik vanuit het trapsgat. Ik wijs de plek achter de deur aan. Genoeg ruimte om ze daar op te bergen.

''En nu?'' Matthy staat al wachtend op een volgende klus voor me klaar. Ik breng mijn  hoofd langzaam naar de zijne toe. Voor zijn lippen blijf ik even wachten, staar hem dan even aan en druk dan snel een kusje op zijn mond. ''Geen vervelende klus'' Ik moet zacht grinniken. ''Oh'' reageer ik nonchalant, enigzins uitdagend.

Hij prikt me met zijn teen in mijn kont wanneer we de trap aflopen. ''Aaaaaah'' Als twee kleine kinderen rennen we de trap af, de woonkamer in. Er is koffie voor ons gezet. Het voelt echt even alsof we gewoon even basisschool vriendjes zijn die net klaar zijn met spelen. Alleen is het nu koffie, in plaats van ranja. Zijn we nu dertig en vierendertig en doen we iets andere dingen dan basisschoolvriendjes met elkaar zouden doen. Ja, dat ook.

"Mat en ik gaan weer terug naar Ameide, zie je" Voor de derde keer deze week rijden we van Gouda naar Ameide. Elke keer een stapje verder van Gouda vandaan en een stapje dichterbij Ameide. Ik wil nou niet zeggen dat Ameide de place to be is, maar zolang Matthy hier is, maakt hij het de place to be voor mij.

"Heb je zin om nog een drankje te doen?" Ik kijk hem een beetje verbaasd aan. "Ja, prima" stem ik in. We nemen de afslag van het restaurant/kroeg. "Hier dacht ik maar" Ik lach zacht. Het is nou niet bepaald het meest luxe, maar dat had ik van Matthy kunnen verwachten. Man houdt wel van luxe, maar zo'n klein boshutje slaat hij ook niet over.

We bestellen rode wijn en biefstuk. Mijn lievelings. Biefstuk dan, alhoewel de rode wijn er ook wel goed inglijdt. Niet te veel, we willen fris en fruitig blijven voor morgen. Morgen vliegen Koen en Robbie over vanuit Kreta. We moeten ze al vroeg van schiphol halen, dus uitslapen wordt ook niks. Wat echter geen probleem is. Ik heb zin om de mannen weer te zien. Gewoon een beetje ouwehoeren en kletsen, net zoals we altijd al hebben gedaan.