Kwijt, voor altijd?

27. Kater

''Ja Mels, ik stap nu die auto in.'' ''Jaha, ik weet dat het elf uur is. Ik zal het gaspedaal extra hard indrukken.'' Ik hang geïrriteerd de telefoon op. Niet door haar, maar door mezelf. Mijn hoofd voelt zwaar aan en ik ben enorm misselijkheid. Ik heb een geweldige nacht gehad gister, maar was even vergeten dat als je een lange periode geen alcohol meer drinkt en dan ineens heel veel, de kater zeker niet mee zal vallen. Dat je de volgende dag dan opnames hebt is ook niet heel handig. Maar goed, ik mag de alcohol hier niet van beschuldigen. Ik heb het allemaal zelf gedaan. En achteraf kan ik wel zeggen dat het het waard was.

Mel heeft me nu al zo'n drie keer opgebeld met steeds dezelfde vraag. ''Ben je er bijna?'' Telkens hetzelfde antwoord. We hadden om elf uur afgesproken, het is zo'n halfuurtje rijden en twaalf uur beginnen de opnames. Pakkie aan, een klein beetje poeder, zenderen en we zijn klaar. Alhoewel ik mels' frustratie snap.

''Daar ben je eindelijk.'' Ik wil knikken en haar de hand schudden, net zoals ik altijd doe, maar ik word onderbroken. ''Wat zie jij eruit'' Zegt ze. Ik moet lachen. Omdat ze altijd zo eerlijk is en omdat ze gelijk heeft. ''Feesie gehad gister.'' Reageer ik nuchter. ''Laat geworden zeker'' Ze stelt het niet als een vraag. Ik knik en lach. ''Ga jij je maar omkleden en de visagie in, dan regel ik wat eten en drinken voor je.'' Ze wijst naar een oudere mevrouw als teken dat ik daar moet zijn. ''Hi, Milo'' Ik schud haar de hand. ''U doet de styling?''

Ik ben er nu al drie keer aan herinnert dat ik laat ben. Ik merk aan mezelf dat ik een beetje overprikkel raak, niet het beste als je straks voor de camera moet gaan staan. Ik loop het podiumpje op. Een beetje zenuwachtig, ook deels doordat ik onvoorbereid ben.

Ik heb nu al zo'n drie keer tegen mezelf gezegd dat ik het kan, die gedachte probeer ik vast te houden. Het enige wat ik moet doen is een terugblik op al mijn schilderijen geven en ik word kort geïnterviewd.

''Die gele strepen, als teken van...'' Ik zucht en herhaal mijn zin in de hoop dat ze het in de editing eruit zullen knippen. ''Door de formatie van het doek..'' En ik val weer stil. Dit keer herhaal ik de woorden niet. Ik merk dat mijn keel droog is geworden. Het misselijke gevoel bekruipt me weer. Ik draai mijn hoofd even weg. Melanie wil me een flesje water aanreiken, maar ik pas. Ik weet zeker dat als ik nu een slok neem alles er in één keer uit zal komen. Ik slik een aantal keer achter me en knik dan naar Melanie en de redactie als teken dat het weer beter gaat.

Ik draai me terug naar de camera's, maar mijn blik glijdt langs de camera naar de eerder nog lege zaal. Achterin, op de laatste rij. Daar zit hij. Hij kijkt me aan en glimlacht. Ik schrik kort van het idee dat hij op dezelfde plek als waar Arno ook zat is gaan zitten. Mijn grootste supporter, op mijn zus na dan. En nu, nu op dit moment, nu ik het even nodig heb zit Matthy daar. Zijn blauwe ogen schitteren in het zonlicht. Hij staart me aan en zijn lippen lijken te bewegen. Zijn lippen maken woorden. Vanaf hier kan ik ze nog net lezen. ''Jij kan dit.'' Ik knik, trek mijn pak recht en schud mijn schouders los. ''Ik kan dit.'' Het is eng hoeveel energie een mens waar je van houdt je kan geven.

Wanneer ik klaar ben loop ik rechtstreeks naar hem toe. Geen woorden, geen dankjewel, maar zijn armen om me heen. Iets dat alle lieve woorden kan overtreffen. Hij laat mij los, behalve mijn hand. Ik zie hoe zijn ogen over mijn lichaam glijden. ''Je bent moe'' vult hij voor me in. Ik knik. ''Ik heb een kater'' Zeg ik dan, wat ook de keiharde waarheid is. ''Kom, ik zal je thuis verwennen'' Geen idee hoe ik dit op moet vatten, maar het klinkt goed.