Kwijt, voor altijd?

9. Waarheid boven water (deel 2)

Ik heb het weken verborgen kunnen houden. Ook al had mijn mentale staat me bijna meerdere keren verraden. De dag waarop ik nog dacht: ''Als ik het weken verborgen kan houden, kan ik het ook maanden verborgen houden.'' Ik weet achteraf ook dat deze gedachte idioot was. Maar die dag was ook de dag dat Koen me om de code van de kluis vroeg. Ik kan me nog herinneren hoe mijn hele gezicht wit weg trok. Koen vroeg nog aan me of alles goed ging. Dat was het moment waarop ik alles om me heen zag verdwijnen en ik wist dat ik het had verpest.

Ik had Koen nog helemaal uitgevraagd. Waarom had hij het geld nodig? Waarvoor had hij het geld nodig? Ik kon er niet omheen. Niet om Koen heen en niet om de waarheid heen. Ik had twee opties. Of ik vertelde hem de code en hij zou er zelf achter komen of ik vertelde de waarheid meteen. Ik koos het eerste. Ik vertelde hem de code. Ik had nog even getwijfeld om de cijfers door elkaar te husselen.

Ik bleef doodstil op mijn plek zitten, terwijl ik Koen naar boven zag lopen. Ik focuste op de geluiden. Na een paar seconden stilte wist ik dat het voorbij zou zijn. Ik wachtte op een reactie, maar ik hoorde niks. Ik zag mijn telefoon oplichten. Een melding van Koen. Ik drukte op de melding en zag het bericht staan. ''Kom nu naar de kluis. Probleem.'' Ik deed wat hij zei. Ik liep naar boven en zag Koen met tranen in zijn ogen voor de lege kluis zitten.

''Het geld is weg Milo'' Op dat moment brak hij. Ik sloeg een arm om hem heen en zei niks. Ik weet dat ik op dit moment echt geen zelfmedelijden mag hebben, maar ik heb me verschrikkelijk gevoeld. Een groot gevoel van spijt met een steek in mijn hart. En ik, ik die hem zat te troosten alsof ik van niks wist. Ik had nog zo mee kunnen spelen met hem. Dat ik geen idee had waar het geld moest zijn. Ik wist dat niet alleen het bedrijf, maar ook onze vriendschap op het spel stond. En zij wisten dat ik de enige was die de code van de kluis wist. Het zou onmogelijk zijn geweest om die kluis te kraken.

Op dat moment hield ik Koen los en keek hem in zijn kwetsbare bruine ogen aan. ''Ik heb het verloren'' Fluisterde ik. Koen ging rechtop zitten en kroop bij me weg. Hij beveelde met het hele verhaal uit te leggen. Ik heb het van begin tot eind verteld. Bij de laatste zin schudde hij afkeurend zijn hoofd en kreeg ik een enorme harde klap in mijn gezicht. Voor even wist ik niet meer waar ik was en zag een zwarte vlek. Hij schold me uit voor alle ziektes die je maar kunt bedenken.

Ik hoorde meerdere mensen de trap op sprinten en onze namen roepen. Voor de rest weet ik het niet meer. Ik was er niet meer bij. Ik zag alleen hoe alles verdween. Door mij. Koen was razend en had nog een aantal keer geprobeerd me een klap te verkopen. En toen kwam het moment. Dat ik het verhaal moest doen aan het hele team.

Iedereen was in shock. En toen kwam die klap, nog harder dan de eerste keer. Het was al het geld van het bedrijf. Blijkbaar had Demi, van onze productie onze kluis ook beheerd. Ze probeerde kalm te blijven en me van alles uit te leggen, maar ik wist al waar dit naartoe ging. Bankzitters ging failliet en er was geen ene mogelijkheid meer om dit te redden. Hoe hard we ook werkten.

Ik vergeet alle emoties op iedereens gezicht nooit meer. Demi was de enige persoon die me nog een beetje het idee gaf dat ze me niet haatte. Van de rest kon ik dat niet zeggen. Behalve dat van Matthy. Hij huilde en weigerde me aan te kijken. Ook dat had ik verpest.

Toen was het klaar en hebben we een afscheidsvideo moeten maken. Het leek zo echt, maar alles was geacteerd. Koen had nog aangegeven niet naast me willen staan. Als ik de video terugkijk voel ik weer dat steekje in mijn hart.

Ik was werkloos, had geen geld meer en was mijn beste vrienden kwijtgeraakt. Ik heb gelogen tegen mijn ouders en Jiska en ben hier gaan wonen. De reden waarom ik geen werk had, was omdat ik bang was voor geld. Ik was bang dat ik weer die kick zou krijgen. Kunst maken was mijn uitlaatklep. Dat is het nog steeds.

''Sorry pap en mam. En sorry Jis''