Kwijt, voor altijd?

8. Waarheid boven water (deel 1)

''Ik heb gelogen'' De eerste woorden, die al meteen het halve verhaal compleet maken en er voor zorgen dat ik niet meer terug kan. Ik wacht eerst de reacties van mijn ouders en Jiska af voordat ik verderga met het verhaal, begin dan. Hun gezichten staan strak, hetzelfde als net. Misschien dat ik het ook wel zou kunnen omschrijven als nieuwsgierig met een klein tintje angst.

''Zeven jaar geleden.. Ik was.. En toen loog ik'' De brok die inmiddels in mijn keel was ontstaan zorgt ervoor dat ik over mijn woorden struikel. En ook niet zo'n beetje. '''Hier'' Mijn vader overhandigd me een glas water, waarvan ik niet eens door had dat hij het voor me heeft gepakt. Zonder te bedanken neem ik een slok en doe een poging om verder te gaan met mijn verhaal.

''Jullie gaan me haten voor dit'' Klink ik kil. ''Milo vertel maar gewoon.'' Beveelt Jiska, wel op een lieve toon. ''Lieverd, we zijn je ouders.'' ''We zullen je nooit haten.'' Mijn moeder wrijft over mijn hand die inmiddels aan het trillen is heen. Ik wil ze gewoon echt niet teleurstellen, maar ik zal ze hoe dan ook moeten teleurstellen.

''Waar was ik?'' Vraag ik, waarop er een zenuwachtig lachje ontsnapt. ''Oké..'' Al die zeven jaren heb ik ze voorgelogen en nu komt de waarheid boven water. Zullen ze erachter komen wat voor een loser ik ben. En niet alleen een loser, erger nog, een leugenaar tegenover mijn eigen familie. ''We wilden nooit stoppen met de bankzitters..'' Begin ik. Ik neem even diep adem, als voorbereiding wat er allemaal nog komen gaat. Mijn ogen gericht op één plek om maar zo goed mogelijk na te kunnen denken over mijn woorden. Woorden waar geen enkel dingetje aan gelogen is.

Zeven jaar geleden hebben we aangekondigd te stoppen met de Bankzitters. Dat hebben we aangekondigd aan de kijkers. We hadden immers al ons hoogtepunt bereikt en hoe ouder we werden hoe meer de lol er vanaf ging. Dat was het verhaal. Al die lieve berichten van alle kijkers en mijn ouders die me al die tijd hebben gesteund, want ik had het er erg moeilijk mee. Alleen is dat niet wat er echt is gebeurd.

Ik zal alles vanaf het begin vertellen. Het was dinsdagochtend. Iedereen was aanwezig op kantoor, niemand ontbrak. Anton zat te editten. Matthy en Koen namen een video op voor Koens' kanaal. En Raoul zat gefocust achter zijn beeldscherm mailtjes te beantwoorden. Hij had zijn Airpods in en knikte met zijn hoofd mee op de beat, dacht ik. Ik kan me alles op de detail nog herinneren. De rest van ons team was ook aan het werk.

Het was stil. Alleen het geluid van muizen en toetsenborden waren te horen. Iedereen was geconcentreerd met zijn of haar eigen werk bezig, behalve ik. Ik kon me maar niet focussen op mijn werk. Ik weet dat mijn ouders teleurgesteld gaan zijn in wat ik nu ga vertellen. Die dag ervoor werd ik uitbetaald. Dit keer kreeg ik een grote hoeveelheid meer dan normaal. De views gingen omhoog, de merch werd goed verkocht en we hadden bijna wekelijks een show. Ik dacht er niet over na, maar die avond ben ik naar het casino gegaan. Die hoeveelheid geld die ik kreeg gaf me een kick. Die kick zorgde ervoor dat ik alleen maar meer wilde. Dus ben ik naar het casino gefietst. Het begon bij een bedrag van 500 honderd euro. Ik zette alles op rood en ik won. Het bedrag verdubbelde. Zo ging ik een aantal keer door. Ik won telkens. Er ging geen één keer door mijn hoofd om te stoppen. Ik moest en zou doorgaan.

Het bedrag verdubbelde telkens. In plaats van het geld in mijn zak te stoppen haalde ik juist meer geld uit mijn zak. Ik had vooraf geld van mijn lopende rekening gepind. Op een gegeven moment had ik 60.000 euro cash. Ik had nog nooit zoveel geld in één keer gehad, aangezien ik niet bepaald een goede spaarder ben. Ik had ervoor kunnen kiezen om die 60.000 euro in mijn zak te stoppen en naar huis te gaan. Ik had immers al het geld wat ik die maand van ons bedrijf had gekregen al gebruikt. En ook het gepind geld werd snel verdubbeld. Maar ik ging opnieuw geld pinnen. Ik had al zo'n twintig keer gewonnen, waarom zou ik die 21e keer dan verliezen. Ik stopte de 60.000 plus 1000 euro van het gepinde geld in de automaat. Het geld zette ik op zwart. En ik won, alweer. Het geld verdubbelde. Daar stond ik met 122.000 euro cash in mijn handen. Stapels briefjes van 500 euro.

De 22e keer. Al het geld dat ik in mijn handen en zakken had ging het automaat in. Ik wist dat ik nog zo'n 200 euro op al mijn rekeningen bij elkaar had staan, dus verliezen was geen optie. Ik drukte met mijn ogen dicht op de kleur. Kiezen durfde ik niet. Het werd rood. De spanning was onverwacht laag. Ik denk dat die enorme kick ervoor heeft gezorgd dat ik niet van de risico's bewust was. Het balletje was nog niet in een vakje terechtgekomen. Ik sloot mijn ogen en wachtte totdat ik het balletje niet meer hoorde rollen.

Ik opende mijn ogen. Het was niet wat ik had verwacht. Het balletje zat in het zwarte vakje, niet in de rode. Ik had verloren. Ik graaide in mijn zak. Zoekend naar geld, maar er was niks. En ook al vond ik nog een briefje. Ik was het kwijt. Al mijn geld. Alleen die 200 euro was het enige wat ik had.

Ik ging naar huis. Ik kan me niks meer herinneren van de fietsrit richting huis. Niet eens hoe ik me had gevoeld. Misschien dat het besef er niet was. Ik kan me alleen vaag herinneren dat ik meteen in bed ben gaan liggen met kleren en al.

De volgende ochtend werd ik wakker. Dat was het moment dat ik die klap, die ik nog niet eerder had gekregen, voelde. Het besef was er. Ik heb me verschrikkelijk gevoeld. Ik heb het eerste beste dat naast me stond in elkaar geslagen met mijn vuist. Er zat een enorme scheur in mijn kledingkast en mijn knokkels waren hevig aan het bloeden. Ik heb mijn knokkels afgespoeld onder de kraan en gewacht totdat het stopte met bloeden. Ik ben naar kantoor gefietst met nog steeds die woede in me. Ik had de neiging om alles en iedereen om me heen een klap te verkopen. Om alles even zwaar af te reageren.

Ik kwam aan op werk. Het was nog vroeg. Alleen de jongens waren er. Ik liep naar mijn vaste plek, zonder te groeten. Na nog geen seconde te hebben gezeten ben ik doorgelopen naar de kluis. Boven in een kamertje lag de kluis. Niemand die me kon zien dus. Ik had het geld nodig. Als ik het geld terug had, dan zou ik het terugleggen. Niemand zou er dan ooit achter komen.

Ik voerde de code van de kluis in. Bij aanschaf van kantoor had ik de kluis mogen beheren. De code wist ik uit mijn hoofd. Bij opening van de kluis keek ik mijn ogen uit. Stapels briefjes met geld. Ik kreeg weer diezelfde kick. Dit geld dat voor me lag, was nu van mij. Niemand die het zou missen.

Ik vulde mijn rugzak en liep terug naar beneden. De jongens waren allemaal nog druk bezig. Ik vertelde met een smoes dat ik dringend naar huis moest. Het ging zo gemakkelijk. Ik fietste de route richting huis. Dezelfde route als richting het casino. Ik moest en zou dit geld verdubbelen. Dan kon ik het geld terugleggen en had ik zelf genoeg geld. Meer dan eerst gok ik. Het automaat vertelde bij de inworp het bedrag; 500.000 euro.

Ik zette het geld op rood. Ik sloot mijn ogen en wachtte totdat ik het balletje niet meer hoorde rollen. Ik opende zachtjes mijn ogen en keek door een kier naar het resultaat. Ik zakte ineen en schreeuwde het uit. Ik had verloren. Alles was weg. Ook het geld uit de kluis.