Kwijt, voor altijd?

7. Opnieuw viraal

''Kijk Mielll'' Mijn zus hangt over mij heen om me al het nieuws te laten zien. ''Je staat zelfs op de Telegraaf'' ''En kijk hier op het officiële Instagram account van het stedelijk museum!!''

Het is nu precies twee weken geleden dat ik mijn tweede auditie heb gedaan. Het internet ontploft inmiddels. Overal waar ik kijk zie ik wel mijn schilderij voorbij komen. Van Facebook tot aan Nu.nl en Telegraaf. Mijn zus is zoals verwacht mega hyped en herinnert me er om de seconde aan dat het door haar komt. Een paar dagen geleden is de eerste aflevering online gekomen. In eerste instantie dacht ik dat het alleen op de lokale omroep zou worden uitgezonden, maar blijkbaar dus op SBS6 en heeft het programma dezelfde kijkcijfers als Expeditie Robinson en Wie Is De Mol. Niet alleen onder de volwassenen, maar ook onder de jeugd.

Mijn Instagram dm ontplofte. Iedereen die me herkende natuurlijk. Al die fans die weer eens wat van me hoorden na al die jaren. Toch voelt het dubbel.

''Zo goed van je jongen'' Mijn moeder aait over mijn hoofd heen. Mijn ouders waren beide ook trots op me. Ik staar uit het raam. De dingen die Jiska me laat zien doen me steeds minder boeien. Tuurlijk is het cool om viraal te gaan. Vroeger ging ik wel vaker viraal en om dat nu weer te hebben is vet, toch? Ik zie mijn moeders blik in bezorgd veranderen. ''Wat is er jongen?'' Gelijk voel ik de tranen in mijn ogen prikken. Ik probeer ze binnen te houden, maar dat lukt nu al niet meer. ''Hé'' Mijn moeder komt naast me zitten, zodat ze op gelijke hoogte als ik ben. Jiska komt ook meteen naast me zitten.

''Sorry'' Hoor ik zacht naast me. ''Wat is er?'' Ze vraagt het aan mijn moeder, niet aan mij. Wat me nog een beetje meer doet breken. Ik haal mijn schouders omhoog. ''Ik verdien dit niet'' zeg ik zo zacht mogelijk. Blijkbaar niet zacht genoeg dat ze het niet hoorden. ''Wat niet?'' Jiska schuift dichter naar me toe. Ik hou me stil. Ik heb misschien al te veel gezegd. ''Wat verdien je niet lieverd?'' Mijn moeder legt een hand op mijn schouder. Ze is ook zo zorgzaam. Ik kan het haar niet vertellen. Ik weet zeker dat ze me gaat haten. Ze vindt het al klote dat ik financieel onstabiel ben. Het tegenovergestelde van vroeger dus. Zeven jaar geleden en langer.

Ik schud mijn hoofd afkeurend. Ik wil het niet zeggen. Ik sta op en wil naar mijn kamer lopen. Even alleen zijn. Van de situatie weglopen noemt mijn moeder dat altijd. Ik noem het even nadenken over keuzes. Oftewel mezelf eerst even helemaal gek lopen maken over het probleem om vervolgens geen oplossing te bedenken en weer terug te komen. Toch doe ik het weer, althans ik wil het doen. Ik word teruggetrokken aan mijn arm.
''Jij legt eerst haarfijn uit wat je niet verdiend jongeman.'' Mijn moeder kijkt streng. ''Niet eerder ga je weg, want wat zou jij niet verdienen Milo ter Reegen?'' Mijn gehele naam. Ik zou nu glashard in haar gezicht kunnen liegen. Gewoon dat ik niet goed genoeg ben of iets in die richting, maar dat kan ik niet.

We draaien alle drie tegelijk onze hoofden om wanneer mijn vader de woonkamer in komt lopen. Zonder op te kijken met de krant in zijn hand en zijn bril op het puntje van zijn neus. ''Dertig jarige man uit Gouda opnieuw viraal. Dit keer niet online, maar op doek....'' ''Hans'' Mijn moeder valt mijn vader in de rede. Mijn vader kijkt op en begrijpt het meteen. Hij ziet mijn rode hoofd. ''Oh'' In plaats van weg te lopen, komt hij juist naar me toe. ''Wat is er?'' Hij neemt tegenover mij, Jiska en mijn moeder plaats.

Ik schraap mijn keel. Twee keer. Ik kan het niet voor altijd verborgen houden. De waarheid zal op een keer de wereld in komen. Of dat nou via mij gaat of niet. Misschien is het beter als ik het vertel, dat ze het van mij horen. En dat ze weten waarom ik nu zo reageer.