Kwijt, voor altijd?

4. Voor Milo

Pov Jiska

Ik weet dat Milo het eigenlijk niet wil, maar ik kan het niet laten. Milo is nu weg en komt pas over een paar uur thuis. Ik draai de reserve sleutel van het tuinhuisje, die aan het sleutelbakje hing, in het sleutelgat. Ik draai naar links, maar het blokkeert. Naar rechts werkt wel. Ik hoor het klikje van het slot dat opengaat en druk de deurklink naar boven: het tegenovergestelde van ons huis.

Binnen is het donker. De ramen zijn voor een groot gedeelte afgeplakt. Waarschijnlijk zodat de buren niet mee kunnen kijken. Zo is Milo nou eenmaal. Hij is zeker weten vandaag nog aan het werk geweest aan de chemische stank van verf te ruiken. De verse verfstreep op zijn witte jas bevestigd het nog even een keer extra.

Maar eigenlijk kom ik hier niet voor mezelf. Ik heb zijn kunstwerken al heel vaak gezien. Ik vraag er namelijk vaak na. Ik vind het oprecht interessant. Ik weet dat Milo talent heeft en ik denk, weet eigenlijk dat hij potentie heeft. Daarom ga ik hem opgeven voor de tentoonstelling voor beginnende kunstenaren. Ja, die tentoonstelling die hij vanmiddag nog duidelijk had afgewezen. Toch weet ik dat dit iets voor hem is. Hij moet niet zo bescheiden doen. Het is voor hem geroepen.

Ik kom hier om foto's te maken voor de inzending. De eerste ronde gaat namelijk online, dat kan ik dus mooi regelen. En als hij niet doorgaat, dan zeg ik niks. Maar daar hoef ik niet over te twijfelen. Ik loop door naar het plekje waar hij al zijn schilderijen bewaard die af zijn. Van hele grote, tot hele kleine canvas doeken. Van paars naar geel. En van donker naar licht. Al zijn schilderijen zijn anders, maar toch hetzelfde. Één ding was me al eerder opgevallen. Op al Milo's schilderijen is een uil te zien. Het uiltje kan heel klein in de hoek verstopt staan, maar ook de blikvanger van het kunstwerk zijn. Geen idee of het een betekenis heeft of dat hij het gewoon leuk vindt om te schilderen. Het is wel schattig in ieder geval.

Mijn ogen richten zich op een schilderij afgezonderd van de rest. De voorkant staat gericht naar de muur. Door het licht die er doorheen valt zie ik vooral veel geel en goud. Ik pak de schildersezel, waar het schilderij opstaat, op en draai het om. Wie weet is het nog nat. Die gedachte dwaalt al snel af, wanneer ik het schilderij voor me zie. Mijn blik valt meteen op het olifanten silhouet en de kleuren, die ik al had gespot. Het is mooi, nee het is prachtig. Onderin in het midden zie ik lettertjes staan. Ik kom dichterbij om het te kunnen lezen. Bij het lezen van het laatste woord voel ik mijn hart een sprongetje maken. ''Een klein beetje geluk voor jou. Hou van je Jis.'' Het laatste woord is mijn naam. Dit is voor mij. Hij heeft dit speciaal voor mij gemaakt. Mijn mondhoeken krullen omhoog. En ik weet dat de kuiltjes in mijn wangen nu duidelijk zichtbaar zijn.

Met nog steeds die dikke glimlach op mijn gezicht, die mijn dag heeft gemaakt. Wat zeg ik? Mijn hele week heeft gemaakt. Loop ik terug naar het hoekje waar alle schilderijen staan. Mijn blik valt op een schilderij. Het is mooi, maar net wanneer ik het op wil pakken richten mijn ogen op het schilderij erachter. Mijn mond valt nog net niet open. Deze had hij nog niet aan mij laten zien. Ik hoef geen seconden te twijfelen. Dit is hem. Ik maak snel een foto en ren naar binnen toe.

Ik open mijn laptop en klik de site aan. ''Milo ter Reegen'' Vul ik in, in het hokje ''naam.'' Ik vul de rest van de gegevens ook in en upload de foto. Bij ''motivatie'' schrijf ik een kort verhaaltje, waarvan Milo waarschijnlijk nooit van zijn leven die woordkeuze zou gebruiken. Dat weten zij niet. Na ''Ik ga akkoord met de algemene voorwaarden'' aan te hebben gevinkt sluit ik de laptop af met een voldaan gevoel.

''Wat lach jij?'' Is het eerste wat mijn moeder vraagt als ik beneden kom. ''Ben je weer verliefd?'' Ze kijkt me hoopvol aan. Die woorden schoten meteen het verkeerde keelgat bij me in. Wat ook meteen een antwoord voor mijn moeder formuleert. ''Daar kom je nog wel achter'' Zeg ik nog maar snel om geen schuldgevoel op te bouwen.