PAPARAZZİ | Zayn Malik

19.BÖLÜM /

BU BÖLÜM DÜZENLENMİŞTİR
KURGUDA FARKLILIKLAR OLABİLİR

İYİ OKUMALAR!

Sıkkınlıkla bir nefes vererek parmaklarımı saçlarımın arasında gezdirdim. Onu burada bulmayı umuyordum. Yani bana mutluluğunda, üzüldüğünde, her anında bu evde olduğunu söylemişti. Eğer bu doğruysa onu burada bulacaktım.

Uzun çalılıkların arasından zorlanarak geçtim. Etraf fazlasıyla karanlık olduğu için Louis'in telefonunun ışığı yardımıyla önümü görüyordum. Korkmuyordum ama önüme bir kedi çıkacak olursa ne yapardım hiç bilmiyorum.

Yatay gelen dal parçalarıyla verdiğim mücadeleden ben galip gelmiştim. Bu zaferle yürümeye devam ettim.
Şu an da Zayn'i bulmaya çok odaklanmıştım; kolumun kanması umurumda değildi.
Ama bu beni yavaşça güçsüzleştiriyordu o ayrı mesele.

Ev görüş alanıma girdiğinde sevinmiştim. Ama içimde tedirginlik vardı. Bana nasıl bir tepki vereceğini bilmiyordum. Bu yüzden.. korkuyordum... hemde.. çok..

Kapının önünde durdum.
Kapıyı çalmak için kendimi cesaretlendirmeye ihtiyacım vardı.
Gerçekten emin miydim?
Ne ara onu sevdiğimi kabullenmiştim ben? Ya da ne ara ona karşı bir şeyler beslemiştim?
Derin bir nefer alarak parmağımı zile doğru uzattım.
Gözlerimi kapattım ve zili çaldım.
Nefesimi tutmuştum. İşte şimdi ya sonum gelecekti ya da mutluluğum..
Umarım her şey yolunda gider.
Tanrım lütfen!

Birkaç saniye sonra kapı açıldığında gözlerimi daha da sıkı yumdum. O tanıdık koku burnuma yol almıştı çoktan. Ona sarılmayı çok istedim. Hemde çok.. ama her şeyi konuştuktan sonra bana izin verirse bu olacaktı.
Bunun keyfini sürerek derince nefes aldım.

"Bu saatte buraya gelmemeliydin. Korkabileceğin bir şey olabilirdi." Dediğinde gözlerimi açtım. Ses tonu dümdüzdü.
Karanlık onu görmemi engellemişti.

"Yanına gelmek istedim." Dedim tuttuğum nefesi verirken. Kalbim hızla çarpıyordu, onun için..
Ona söyleyeceklerimi aklımda topalamam gerekiyordu. Ve elbette biliyordum bu çok zor olacaktı.

"Beni umursamadığını sanıyordum." Karanlıkta bile ışıldayan çok güzel gözleri vardı. Ama o ışıldayan gözlerinde bugün yine hayal kırıklığı vardı.

Başımı eğdim çünkü bunu daha fazla izleyebilecek cesaretim yoktu.

"Hayır, Zayn ben-"

Sözümü kesti.

"Lütfen daha fazla anlatmaya çalışma. Seni anlayabiliyorum. Beni önemsemiyorsun."

"Hayır!" dedim onun kapıdan çekilmesini beklerken. "Önemsiyorum." Ama buna yeltenmiyordu ve açıkçası üşümüştüm ayrıca ben açtım.

"Mia, sen istesen de istemesen de her zaman arkanda bir yerlerde olacağım." Parmakları çenemi kavrayarak ona bakmamı sağladı. "Senin güvende olduğunu her zaman bileceğim ama merak etme varlığımı hissetmeyeceksin.. Tabii öncesinde uzun bir tatile ihtiyacım var."

Dedikleri tam olarak yıkılmamı sağlamıştı. Gidecek miydi? Beni böylece bırakıp gidecek miydi? Kalbim bu baskı altında ezilmişti. Tanrım ben ne zaman ona böyle duygular besledim böyle!
Söyleyeceğim şeyler için topladığım cesaretim bir anda kırılmıştı.

Ve ben beni bırakıp gideceğini söyleyen bu adam yüzünden telaş yapmıştım.

"Zayn-"

Yine sözümü kesti.

"Louis her ihtiyacında yanında olacak." Gözlerimin içine bakmayı sürdürdü ama parmaklarını yavaşça çenemden çekti.

"Beni dinle artık!" dedim güçsüzce.