Ölüm Sessizliğinde

19. Bölüm

İyi okumalarr 💗😚

Alya Sezer

O gün kimse kimsenin gözünün içine uzun süre bakamadı bakamadı. Herkes odasına çekilip sessizliğine büründü. İçimde hiç tahmin edemeyeceğim bir kırgınlık vardı. Neden böyle olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Aras'ın öyle demesine neden bu kadar kırıldım ki  sonuçta abisiymiş zarar gelsin istemez yani. Belki de o adamın bana depoda söyledikleri ve yaptıkları yüzünden onun böyle yapmasına bu kadar kırılmıştım. Yatağımda yine duvarı izleyerek onu düşünüyordum ama bu sefer gülerek değil gözlerim doluyken düşünüyordum onu.

Seçilmiş kişiydim herhalde. Bir dakika öncesine kadar gülerken şimdi yine her şey yine ve yine mahvolmuştu. Düşüncelere dalarken uyuya kalmıştım.

Sabah olduğunda acayip bir baş ağrısıyla yataktan çıktım. Temiz kıyafetler ayarlayarak duşa girdim. Duştan sonra saçlarımı kuruttum ve odadan çıkıp salona geçtim. İçeride kimse yoktu derken içeriye Aras girdi. Gözlerimiz ilk başta birbirine değse de gözlerimi hemen kaçırdım.

Tezgahın önüne geçerek kendime bir bardak su doldurdum oda yanıma gelip bardak alarak kendine su doldurdu.

"Saçma olacak ama yine ve yeniden özür dilerim. Sürekli hata yapıp özür dilediğim içinde özür dilerim." Sudan bir yudum aldım. Cevap vermedim.

"Yakup ne yazık ki benim abim. Nasıl bir abi diye sormayacaksın ama ben anlatayım. Küçüklüğümden beri beni hep kıskanırdı hangi konuda iyiysem hep o konuda hata yapmamı sağlar babamın gözünden düşürmeye çalışırdı. Kendisini hiç sevmem ama şuan yanımda ve onu koruyorsam bil ki bütün bunları zorunda olduğum için yapıyorum anneme söz verdim onun yapıyorum. Annem hep derdi ki "Sen abinden daha çok aklı başında olacaksın eğer bana bir şey olursa ona göz kulak ol ne olursa olsun" bende işte söz vermiştim çocuk aklı işte. Şimdiki aklım olsa asla o sözü vermezdim."

Bir kaç dakika sessiz kaldım oda bana eşlik etti sessizliği bozmadı. En sonunda sessizliği bozan ben oldum.
"O depoda kilitli kaldığımızda beni öptü."

Elindeki bardak yere düşüp kırıldı. Gözlerimi ona çevirdiğimde gözlerinde yanan cehennem ateşini gördüm. Bana bakıyordu, bende ona bakıyordum.

"Dün gece onu öldürmek istedim ama yapamadım ben o insanlara dönüşemedim. O bana kıyarken ben ona kıyamadım, canına kıyamadım Aras ve senin o cümlen var ya dün geceden beri kulağımda sürekli o cümleyi duyuyorum. Bu hayal kırklığımı biliyorum ama ben hoşlandığım sevdiğim birinden o cümleyi duyunca baya sarsıldım..." son söylediğim cümle ile Aras'ın gözlerindeki cehennem ateş sönmüştü. Ne demiştim ben? Az önce Aras'a ondan hoşlandığımı mı söylemiştim ben?

"Ne! "dedi ve bende ardından kendime şaşırarak,
"Ne!" dedim.
Oldu bize nene.

Anıl aramıza girip beni bu durumdan kurtararak Süpermen olmuştu.

"Fav çiftim birbirinize yapacağınız aşk itiraflarınızı bölüyorum ama acayip bir şekilde susadım ve iki saattir şuracıkta suyun önünden çıkmanızı bekliyorum ama bir türlü çıkamadınız be. Susuzluktan gebereceğim!"

İkimizde aynanda birbirimize baktık ve bir adım geri çekildik. Anıl'da suyuna kavuşabilmişti. Anıl'a beni bu durumdan kurtardığı için ona o kadar minnettardım ki yoksa şuracıkta utancımdan Anıl'ın değişiyle geberecektim!