Ölüm Sessizliğinde

7. Bölüm

İyi okumalarr 🧡

Ölen birini yıllar sonra karşımda görsem tepkim ne olurdu?

Ses duyulduktan sonra tüm duygularım kapanmış gibi hissediyordum. Her şey birbirine girdi maskeli adam önüme atlamış vurulmuştu. Aras belimden tutup beni çekmeden önce ikisi de adımı seslenerek bağırmışlardı.

Maskeli adam yerde kanlar içinde yatıyor Aras ise karşıma geçmiş beni kendime getirmeye çalışıyordu, yüzüme hafif tokatlar atıyor adımı sesleniyordu.

"Alya güzelim kendine gel bir şey olmadı iyisin."

Hortlak görmüş gibi hissediyordum. Kesinlikle tipimde öyleydi. Kendimi toparladım, yani toparlamaya çalıştım. Beni vurmaya çalışan adamı aradı gözlerim ama ortalıkta kimse yoktu. Büyük bir ihtimalle kaçmıştı. En son gözlerim Aras'ın gözlerinde durdu bana bir şey oldu diye korkmuşa benziyordu. Sürekli vücuduma bakıp zarar görüp görmediğimi kontrol ediyordu.

"İyiyim." Dedim kendimi zorlayarak. Yavaş adımlarla maskeli adamın yanına gittim. Yerde kanlar içinde yatıyordu. Kanlar içinde yatan bedenine baktığımda babam aklıma geldi oda sırtından vurulmuştu beni korumak için...

Yanına geldiğimde dizlerimin üstüne çöktüm. Çantamdan temiz şalımı alıp yarasına bastırdım. Aras'a dönüp baktığımda bana ne yapıyorsun dercesine bakıyordu. Sakince önüme dönüp mırıldandım
"Çok kan kaybediyor Aras yardım edelim ambulans çağır."

Maskeli adam dolu gözlerle tam gözlerimin içine bakıp gülümsedi. Bir elini yarasına bastırdığım elimin üzerine koydu. Diğer elini ise maskesine götürdü. Onu durdurdum, gülümsedim.
"Galiba yüzünüzü görmemem gerek böyle kalsa daha iyi olur. İyiliğimiz için."

"Düşündüm de Aras haklı artık seninle yüzleşmem gerek."
Kendini kasarak konuşuyordu yarası derindi çok kan kaybediyordu. Bu gidişle ölecekti. Maskesinde duran ellerini haraket ettirdi ve maskesini çıkardı.

"Seni çok özledim prensesim."

Lütfen biri şuan gördüklerimin gerçek olup olmadığını söyleyebilir mi?
Şizofren falan mı oldum.

Maskenin altındaki kişi babamdı...
Yıllar önce ölen babam.

Her zaman mezarına gelip dertleştiğim babam.
Benim babam ölmüştü ama şuan tam karşımda yerde kanlar içinde yatıyordu.
Kesin şizofren oldum babam yaşıyor olamaz.

"Sen" kelimesi döküldü ağzımdan. Gerçek olamaz dimi.
"Baba" dediğim an acıyla gülümsedi.
"Kızım" dedi mırıldanarak. Canının çok acıdığı yüz hatlarından belli oluyordu ne kadar belli etmemeye çalışsa da.

 Arkamı döndüğümde Aras bana bakıyordu.
"Aras sende benim gördüğümü görüyor musun? 

Kafasını yavaşça aşağı yukarı salladı. Tekrar önüme döndüm yarasının üzerinde olan elim kanına bulanmıştı. Hiçbir şey düşünmeden kafamı göğsüne yaslayıp canını acıtmayacak bir şekilde sarıldım. Gözyaşlarım durmak bilmiyordu. Bir şelale misali akıyorlardı. 

Teninin buz gibi olduğunu hissettiğim an kendimi toparladım oturduğum yerde doğrulup göz yaşlarımı tek hamlede koluma sürterek sildim.
Çantamdan telefonumu çıkarıp ambulansı aradım. Telefonu kulağım ve omzumun arasına sıkıştırıp boş olan elimle babamın elini sıkıca tuttum.
"Bu seferde seni kaybedemem lütfen biraz daha dayan baba." mırıldandığım, omzumda bir el hissettim. Arkamı döndüğümde Aras olduğunu anladım.