Beauty and the Beast

Rozdział 23

Clara

Weszłam do domu najciszej, jak potrafiłam. Łzy spływały po mojej twarzy, a serce rozpadało się na małe kawałki. Leżąc w ramionach Dylana nie sądziłam, że ten wieczór tak się zakończy. Byłam taką idiotką. Jak mogłam w ogóle pomyśleć, że mężczyzna pokroju Dylana Walkera, zwróci na mnie uwagę. Powinnam była się domyślić, że nigdy nie byłam dla niego ważna. Ale jaki miał w tym celu? Tak bardzo zależało mu na tym, aby zabawić się moim kosztem? Bolało. Tak strasznie bolało.

Przegryzłam wargę, powstrzymując szloch. Było już sporo po dwudziestej drugiej, a ojciec powinien być w domu. Nie chciałam, aby mnie zauważył. Przełknęłam gulę w gardle i po cichu ruszyłam w stronę swojego pokoju. Byłam już na pierwszym stopniu, gdy usłyszałam skrzypnięcie podłogi. Zamarłam.

- Wiesz, która jest godzina? – Wybełkotał.

Był pijany.

Pijany Benjamin Wilson był tysiąc razy gorszy, niż ten trzeźwy.

Z szybko bijącym sercem odwróciłam się w jego stronę. Ojciec zmierzył mnie oceniającym spojrzeniem, nie ukrywając grymasu niezadowolenia. Aby uspokoić się chociaż trochę, wbiłam paznokcie w wnętrze dłoni. W uszach mi szumiało i czułam, że nie wiele brakuję, abym zeszła na zawał.

- Wyglądasz jak kurwa. – Zadrwił, unosząc butelkę wódki do ust. Śledziłam uważnie każdy jego ruch, wiedząc, że nawet najmniejszy mój błąd może nieść za sobą nieprzyjemne konsekwencje. – Gdzie byłaś?

- U-u koleżanki. – Wydukałam.

Benjamin zrobił chwiejny krok w moją stronę. Dreszcze przeszły po moim ciele. Wygiął usta w szerokim uśmiechu. Wyglądał przerażająco. Momentalnie odrzuciłam wszystkie myśli o Dylanie, ponieważ właśnie w tym momencie naprzeciwko mnie stał mój największy koszmar. Mężczyzna, który niszczył mnie na każdym kroku. Uniósł rękę, a ja odruchowo zamknęłam oczy, oczekując uderzenia, które nie nastąpiło. Zamiast tego na policzku poczułam delikatny dotyk, gdy ścierał z mojej twarzy łzy. Roześmiał się, ponieważ czuł nade mną władzę.

Benjamin Wilson był potworem.

- Myślisz, że w to uwierzę? – Brzmiał na naprawdę rozbawionego. Nieznacznie uchyliłam powieki, spoglądając na niego. – Nie rób ze mnie idioty. Ubrałaś się jak dziwka. Miej choć na tyle odwagi, aby się przyznać z kim się puściłaś. – Pokręciłam głową, czując pieczenie w gardle. – Jesteś nic niewartą kurwą. Taka sama jak matka.

Najbardziej mnie dotknęło to, że miał rację. Oddałam swój pierwszy raz mężczyźnie, który chciał mnie tylko wykorzystać. Jak to o mnie świadczyło?

- Wstydzę się, że mam taką córkę. Żałuję, że nie umarłaś przy porodzie. – Zacisnęłam zęby na wardze. Zabolały mnie te słowa. – Powinnaś być mi wdzięczna za to, co ode mnie dostałaś, a ty tak mi się odwdzięczasz?!

- Przepraszam. – Załkałam.

Ojciec pokręcił rozbawiony głową, zabierając dłoń. Myślałam, że odpuścił, ale w tym samym momencie zamachnął się i otwartą dłonią uderzył mnie w twarz. Zachwiałam się od siły uderzenia i wpadłam na ścianę za mną. Przed oczami pojawiły mi się mroczki i na chwilę straciłam kontakt z rzeczywistością.

- Powinienem był się ciebie pozbyć, gdy była tylko okazja. Jesteś niepotrzebnym balastem. – Zacisnął palce na moim karku, a następnie odepchnął mnie od siebie. Z jękiem opadłam na podłogę, obijając się. Łzy niekontrolowanie spływały po mojej twarzy, co wywołało w nim śmiech. Szydził ze mnie. – Wstawaj. – Warknął. Skuliłam się na podłodze, modląc o to, żeby umrzeć. Bałam się go. Benjamin stracił nad sobą panowanie. Kopnął mnie w brzuch, a ja wciągnęłam z sykiem powietrze do płuc. Na moment zapomniałam, jak się oddycha, ponieważ ból był potworny. – Mała kurwa. – Rzucał w moją stronę obelgi, ale ignorowałam je. Skupiłam się na tym, aby się ochronić. Zasłoniłam głowę rękoma, a nogi przyciągnęłam do klatki piersiowej. Moja pozycja musiała bardzo go bawić, ponieważ nie szczędził sobie komentarzy na ten temat. Czułam, że mam dość. Chciałam, aby to wszystko się skończyło.