Hello?(Dream x oc)

Film

Siedziałam w kuchni robiąc kolacje, gdy w wejściu do pomieszczenia weszła Claudia (nasza najstarsza córka). Wyglądała na nieco zakłopotaną, więc postanowiłam się jej spytać dlaczego.

-Co się stało?

-Bo my mamy takie zadanie dla chętnych od naszego wychowawcy, że musimy przynieść nagranie z filmem ślubnym naszych rodziców. Powiedział że ten kto przyniesie dostanie szóstke z matmy, a wiesz że sobie nie radze u niego.

-I chcesz żebym ci dała? - piętnastolatka przytakneła potwierdzająco - Dobrze, poczekaj na mnie na górnym korytarzu.

Dziewczyna posłusznie udała się na górę, a ja umyłam ręce, wytarłam je i wziełam klucz z szafki w salonie. Był on ukryty na tyle, żeby żadne z naszych dzieci go nie znalazło. Poszłam do Claudii, gdzie czekała gapiąc się w telefon odwrócona do mnie plecami. Postanowiłam ją przestraszyć, więc z nienacka skoczyłam jej na plecy, przez co pisneła budząc zainteresowanie naszej kocicy, Adolfy.

-Po co tutaj stoimy? -spytała po chwili gdy się uspokoiła

-Patrz.

Podeszłam do szafy z książkami i dałam córce znać, żeby mi pomogła odsunąć szafe. Gdy to zrobiłyśmy, ukazały nam się drzwi, które otworzyłam kluczem wcześniej wziętym z salonu.

-Co to jest?

Nic nie powiedziałam tylko się uśmiechnełam. Weszłyśmy do środka. Widać było że Claudia jest zszokowana tym, że całe piętnaście lat mieliśmy pokój o którym nie wiedziała.
Były tu nasze pamiątki. Stare komputery na których robiliśmy streamy i ogólnie graliśmy, album ze zdjęciami który dostałam na urodziny, moje obrazy, figurki, loga... A w środku w gablocie stał manekin z moją suknią ślubną. Za nią wisiało logo you tuba, moje i Claya. Podeszłam do jednej z szaf i wyjełam z niej pewną płytę ze ślubu oraz album. Były w nim zdjęcia.

-Czemu ja nie wiedziałam o tym pokoju?!

-Bo są tu rzeczy które mają dużą wartość -powiedziałam- I czekaliśmy na odpowiedni moment. Weź ten album i płyte, tylko nie porysuj! Zejdź na dół i zwołaj rodzinke.

-Po co...

-Zrób to i idź do salonu -przerwałam jej

Wybiegła z pokoju, wołając wszystkich z pokoi. Spojrzałam jeszcze raz na to wszystko. Wspomnienia same zaczeły wlatywać mi do głowy, aż mi łezka się zakręciła w oku. Wyszłam z pokoju i zeszłam na dół do salonu, gdzie już wszyscy siedzieli.

-Emily, czy to ta płyta? - spytał Clay

-Tak skarbie -powiedziałam z uśmiechem na twarzy

Usiadłam koło niego, a ten mnie objął ramieniem. Obok mnie siedział również  Matt, bliźniacy Lucas i Eve i dopiero potem Claudia. Na kolanach dzieciaków leżały sobie spokojnie wszystkie kotki, po kolei Adolfa, Majkel, Ninja, Steve i Carmen. Przypomniało mi się że dzieciaki nie wiedzą nawet co to ta płyta więc wraz z Clayem niechętnie wstaliśmy i odpaliliśmy płyte na laptopie i podłączyliśmy go pod telewizor. Dzieciaki zafascynowane dokładnie przyglądały się temu co robiliśmy z kanapy. W końcu odpaliliśmy film i usiedliśmy szybko na miejscu obok reszty, gdy pojawił się napis w sercu „Emily x Clay”. Następnie ukazała się nasza stara ławka na której widok łzy spłyneły mi po policzkach. Mąż to zauważając szybko je otarł i dalej oglądaliśmy nasz film. Tak. NASZ film, bo stworzyliśmy go ze znajomymi których nie ma przy nas, ale gdzieś na świecie są, mimo że nie mamy z nimi kontaktu. Choć wsumie mamy z dwoma z nich
Wszyscy się śmialiśmy z momentu kiedy włożyliśmy sobie nawzajem twarze w tort, i z tego kiedy bawiliśmy się odrazu po ślubie w berka. Wraz z Clayem się rozpłakaliśmy widząc jeszcze raz nasz tort minecraftowy, i przez to jak przypomnieliśmy sobie o naszych dawnych znajomych i wspomnieniach z nimi. Zato dzieciaki oglądały film się przy tym miejąc niezłą rozrywkę. I się oboje z tego cieszyliśmy. Aż kotki musiały znaleść sobie inną miejscówkę. Odziwo mają piętnaście lat choć tak nie wyglądają. Nadal się bawią jak kocięta. Jakby się w ogóle nie starzały... Nie to co my.
Nigdy nie zapomnę tych chwil nawet jakby świat miałby się skończyć...
Najciekawsze jest to, że dziś jest moja i Claya rocznica ślubu...
Jak pięknie ustawili to Nick i George...