This world will never be the same. Divergent.

Angst.

A/n.
In dit hoofdstuk komen verschillende pov's(ook van mensen die normaal er niet inzitten) in voor. Leek me wel leuk voor de verandering.

Eric pov.

Ik sta nog steeds bevroren op mijn plaats. Hannah heeft mij gezoend? Nee dat kan niet. Dat kan gewoon niet. Ik weet het zeker. Die hark heeft geluk gehad. Ach ja ik had het ook niet erg gevonden om haar weg te sturen of door messen laaten spiesen. Nu we het toch over straffen hebben weet ik er misschien nog wel 1.

Morgen is de laatste trainingsdag en ik ga er voor zorgen dat ze eruit vliegt. Het heeft te maken met Peter en ik kan het je vertellen het is niet zo fijn.

Four pov.

Ik zit de camera's te bestuderen als ik opeen op camera 318 sector 23 gang 13 Tris zie staan. Ze sleept een vrouw met haar mee en als ik goed kijk zie ik dat het Hannah is. Wat?

Net als ik wil ingrijpen zie ik alle leiders de hoek om komen. Eric smijt haar tegen de muur en net als hij haar eruit wil sturen, begint Hannah met praten.

Eric laat haar los en Tris lijkt wel opgelucht te zijn en rent er van door. Ik lach. Als ik kijk zie ik Eric en Hannah zoenen. Ik zucht. Ik heb het gevoel dat dit niet goed gaat aflopen.

Volgende dag.

Tris pov.

Ik loop samen met Will en Christina de zaal in. Het gevechtsbord staat er weer en ik schrik. Ik moet tegen Peter. Christina ziet het ook. "Hey het komt wel goed." Ik zucht diep. Ik zie dat Christina tegen Will moet. "Succes met Will." Ze grijnst. "Succes met Peter." Er valt een klein lachje op mijn gezicht maar als ik Peter hoor lachen is die al snel verdwenen.

"Eerste gevecht: Tris tegen Peter." De andere mensen beginnen te lachen of werpen me een medelijdende blik toe.

Ik wil de ring inlopen als Four me opeens stopt. "Raak hem in zijn hals. En Peter stapt altijd uit als hij slaat." Ik bedank hem en loop de ring in.

"Gaat het wel Hark? Je ziet eruit of je gaat huilen. Ik zal wat minder erg zijn als je huilt." Ik zucht. Il ga klaar staan en ik merk dat Peter's voet naar voren wijkt, een teken dat hij gaat slaan.

Ik spurt naar achteren en hij slaat mis. Terijl hij misslaat geef ik hem een harde slag in zijn keek waardoor hij naar adem hapt. "Lekker Tris." Zeggen ze.

Peter lijkt woest en volgens mij is hij dat ook. "Nou houd ik me niet in hark." "Ik had ook niet anders gewild." Hij stapt naar voren en ik ontwijk de klap waardoor ik hem in zijn maag sla. Hij pakt me behendig vast en slaat me vol in mijn ribben. Waarna hij me in mijn gezicht slaat. Ik probeer hem af te weren maar hij is sterker. Een knietje in mijn maag, een vuist op mijn kaak en een harde stoot in mijn ribben en ik val op de grond. Er druipt een stropige vloeistof uit mijn neus terwijl ik naar adem hap.

In het wazige beeld zie ik Four weglopen. Geen idee waarom. Ik draai me om en Peter haalt zijn voet uit en raakt me op mijn slaap en ik ben out.

Peter pov. (Leek me leuk voor de verandering.)

Ik sta weer recht als die gluiperige hark word weggesleept door haar kleine, irritante vriendjes. Ik kijk naar Eric die me toeknikt. Ik loop de ring uit en hoor Eric wat zeggen. "Ze ligt eruit." En bij die woorden komt er een grijns op mijn gezicht. Eindelijk ben ik van die hark af.

Christina pov.

Samen met Will en Al sleuren we Tris mee naar de ziekenzaal.

Daar word ze gelijk weggenomen van ons en behandeld. Als ze klaar is zitten we bij haar bed te wachten tot ze wakker word.

Four komt binnen. "Is ze oké?" "Ja. Volgens de dokter heeft ze alleen wat kneuzingen voor de rest niks. Four knikt. "Jongens hoe vervelend jullie het ook vinden, jullie moeten wat warmers aan trekken. We gaan vanavond weg." We knikken. "En Tris?" Vraagt All. Four zucht. "Die ligt eruit." "Wat? Dat kun je niet maken!" "Het is ook niet mijn beslissing. Eric heeft hem genomen." "Ja maar ik heb ook van Will verloren en ik lig er toch niet uit." "Het is niet anders. De beslissing is genomen. Tris ligt eruit." En met die woorden draait Four zich om en loopt de zaal uit.
Ik vind het hartstikke oneerlijk en jammer. Oneerlijk omdat Eric dat gewoon niet kan maken en jammer omdat Tris wel mijn vriendin was.

Ik loop naar de slaapzaal om wat warmers aan te doen als ik Peter loop horen opscheppen over zijn overwinnig. Hij loopt naar me toe. "Zo Chrissie wel jammer hè? Dat je hark vriendinnetje weg is." "Hou je mond." "Nope." Nou is het genoeg. Ik haal uit en raak Peter vol op zijn kaak. Net goed.

Tris pov.

Ik hoor vaag stemmen en ik vraag me af of het wel echt stemmen zijn of gewoon verzinsels in mijn hoofd.

Na een tijdje hoor ik duidelijk de stem van Christina. Ik open mijn ogen om ze gelijk weer dicht te doen. Het felle licht verblindt me. "Tris?" Er word zachtjes aan mijn arm getrokken. "Ja?" De tweede keer dat ik mijn ogen probeer open te doen valt het me gelijk op dat Christina esn vest aan heeft. "Waarvoor zijn die vesten?" Zeg ik terwijl ik haar vest aan wijs. Haar gezicht veranderd in een verdrietige blik. "We gaan naar buiten. Een spel spelen." "Oke ik kom eraan." Net als ik wil opstaan houdt Al me tegen. "Nee nee je kan niet." "Hoezo niet? Ik voel me prima." "Eric zei dat je eruit ligt" "Wat?" "Eric wou dat zodra je wakker werd weg zou gaan." "Nee dat kan niet " "Het spijt me zo Tris. We hebben alles gedaan om het te stoppen."

Ik val weer terug op mijn bed. Ik lig eruit. Ik ben factieloos. Ik moet hier weg. Ik heb het niet gehaald. "Het spijt me Tris maar we moeten gaan." "Ga maar snel. En Chris?" "ja?" "Sla Peter voor me." ze glimlacht. "Al gedaan." En met die woorden lopen ze alle drie weg. En ik weet dat ik ze nooit meer zal zien. Althans? Nee Tris het lukt je niet. Maar wacht als dit de laatste keer is in Dauntless is, dan ga ik me nog 1 keer bewijzen.

Ook al ben ik bang en nerveus. Wat zou het leven zijn zonder angst? Niet een leven dat ik zou willen leiden. Want angst maakt me alert en als ik hier wil blijven, dan zal ik dat nodig hebben.

Don't blame me het is nog steeds dinsdag.
Nieuw hoofdstuk.

Xx-iris