This world will never be the same. Divergent.

*13*

Dit is Matthew.

Oke dus voordat ik begin eerst nog een beetje uitleg. Zoals jullie hebben gemerkt gaat het een beetje raar. Ik ben namelijk met Annelien, Rosa en Chantal al in Allegiant bezig terwijl Hanna, Eric en die hele zooi nog in Insurgent bezig zijn. Waarschijnlijk laat ik het nu even zitten met Rosa, Annelien en Chantal en ga eerst verder met Insurgent afronden en daarna komen hun weer in beeld. Dus voor nu het laatste hoofdstuk voor deze 3 mensen.

*Annelien pov*

Ik word wakker in een zacht bed. Op de stoel naast het bed ligt een setje kleren. Ik gooi de dekens van me af en sta voorzichtig op. De koude lucht zorgt ervoor dat ik kippenvel krijg. Als ik mijn hand door mijn haar haal kom ik veel klitten tegen. Hoelang heb ik wel niet geslapen? Snel kleed ik me om in het setje kleren dat bestaat uit een zwarte spijkerbroek en een rood vest en loop naar een deur waarvan ik uit ga dat de badkamer daar zit. Ik doe de deur open en daar zit inderdaad de badkamer. Ik loop naar binnen en zie dat er een tandenborstel, tandpasta en een borstel neer zijn gelegd. Eerst poets ik me tanden en dan pak ik mijn borstel. Ik zucht en begin met de klitten eruit te krijgen. Na 10 minuten zijn alle klitten eruit. Ik loop weer terug en zie een paar schoenen in de hoek staan. Ik trek mijn nieuwe zwarte gympen aan. Ik loop nu naar de andere deur en doe hem open. Een lange gang komt tevoorschijn met deuren aan beide kanten. De zon schijnt fel door het grote raam aan het einde van de gang. Ik loop naar het raam toe en zie een groot verlaten landschap. "Dus je bent wakker?" Ik draai me met een ruk om en zie Matthew. "Je liet me schrikken." "Oh sorry." "Maar ik heb goed geslapen, denk ik." Hij lacht. "Mooi zo." "Hoe lang heb ik geslapen?" "Bijna 3 dagen.'' Mijn ogen worden groot. Matthew lacht. "Niet zo bezorgd kijken, er is niks gebeurd." "Mooizo."

*Chantal pov.*

We stoppen met rennen als we voor een groot gebouw staan. Het gebouw ziet eruit alsof het al meer dan 50 jaar onbewoond is en volgens mij heb ik dat nog goed ook. Owen is gestopt ons te volgen en daar ben ik erg blij mee want ik weet niet zeker of ik het nog langer had volgehouden. De jongen die me had vastgegrepen en me had meegesleurd loopt op me af. "Jij komt uit Chicago, toch?" Ik knik. "Wist je dat dit hier allemaal was?" Ik schud met mijn hoofd als een teken van nee. "Wat is je naam?" Vraagt de andere jongen. "Chantal." Zeg ik, nog een beetje buiten adem. "Ik ben Xavier en dit is Masko." Zegt hij terwijl hij naar de jongen wijst die me beet had. "En dat is Lianne." Zegt Xavier terwijl hij naar het meisje wijst. Lianne loopt naar mij toe. "Welkom in de echte wereld." Zegt ze terwijl ze een grote grijns met zich mee draagt. "Hoe bedoel je?" Ze lacht. "Daar kom je nog wel achter." Ze draait zich om naar Xavier en Masko. "Gaan we haar meenemen naar Rick?" "We moeten wel of we moeten haar achterlaten." "Nee ben je gek, ze houdt het nog geen dag vol." Zegt Masko. "En bedankt." Zeg ik verontwaardig. "Alsjeblieft schat." Zegt hij terug. "Dan nemen we haar mee. Kom op we moeten gaan Rick wacht op ons." We lopen door de verlaten stad. Elk geluid laat me schichtig om me heen kijken. "Wie is Rick?" Vraag ik aan Masko. "Onze leider van onze groep." Ik knik merkend dat hij niet echt in een bui is om meer te vertellen.

*Rosa pov*

De auto komt met een schok tot stilstand wat ervoor zorgt dat ik omval. De deur gaat open en ik voel handen die mijn armen vastpakken. Ik word meegenomen naar iets wat ik dus niet kan zien. Ik hoor deuren open gaan en een stem. "Matthew dit is nummer 2." "Aha ik zie het. Maar ik dacht dat er 3 zouden zijn." "De laatste is ontsnapt." "Nou wat staan jullie hier dan nog? Ga haar zoeken!" Beveelt Matthew. Ik hoor mensen wegrennen. Matthew zucht. "Kom dan gaan we naar het lab en dan krijg je wat uitleg." Matthew loopt weg maar ik durf geen stap te zetten want ik ben nog steeds blind. Dan gebeurt wat raars. Ik voel in één keer allemaal pijnscheuten door mijn lichaam die zich een weg banen naar mijn hoofd. Ik schreeuw het uit en ik hoor mensen op me af rennen. "Rosa!" Schreeuwt Matthew. Het word me allemaal te veel en net als ik het gevoel krijg dat het voorbij is krijg ik in één keer mijn zicht terug en de pijn komt terug. Matthew probeert me te bedaren en schreeuwt ondertussen naar een andere man dat hij Apifordina moet halen. Geen idee wat het is maar dat boeit me op dit moment ook helemaal niks. Voor het eerst kan ik Matthew zien en mijn omgeving ook. De pijn word alleen maar erger en erger. Het lijkt wel uren te duren voordat de man terug is. Matthew pakt het middel en dwingt het me om het op te drinken. Het is het smerigste ter wereld. Het heeft een hele chemische smaak en het maakt me kotsmisselijk. Maar de pijn word wel steeds minder en minder. En dan krijg ik het gevoel alsof ik al dagen niet meer heb geslapen. Ik probeer mijn ogen open te houden maar het gevoel word steeds erger en erger. Ik geef uiteindelijk de strijd op en mijn ogen sluiten zich.

Zoals beloofd het hoofdstuk over de 3 mensen die de rollen hadden gewonnen. Volgend hoofdstuk word langer!

917 woorden!

X-Iris